“Good morning.”
[Tinapos ni Zeizha ang paghihikab niya nang marinig niya ang boses mula sa labas ng bakod niya. She slowly turns to the person who talked.]
A tall, handsome guy was smiling down at me. Pawisan ang mukha at t-shirt na suot nito habang naka-earphones ito.
[A strange, familiar spark of electricity ran down her spine as the memoire of the last night flooded in her mind.]
I frowned. “Who you?”
[Saglit itong natigilan bago sumilay ang matamis na ngiti sa mga labi nito.]
Leshe ka. Ba’t ba ang gwapo mo? ->-
[He effortlessly takes off his earphones and keeps it. After a moment, umakyat ito sa bakod niya nang walang kahirap-hirap.]
o.O
Hindi ako tuminag nang tumayo ito sa mismong harap ko. “It’s so nice to see you too, Czyry.” Sabi niya sa akin apos hinila ang isang upuan at umupo paharap sa kanya. “Ngayon ka pa lang ba gumising?”
“Sa tingin mo makakalabas agad ako kung kagigising ko lang?” pamimilosopong sabi ko. Ngumiti lang ito. Nang akmang aabutin nito ang egg sandwich ko ay tinapik ko ang kamay niya. “Trespassing ka na nga, mang-aagaw ka pa ng pagkain.”
“Hindi ko naman aagawin, eh. Ibibigay ko lang sa’yo,” nakangising saad nito tapos dinampot na nang tuluyan ang pagkain. “Here.”
Inirapan ko siya. “Ano bang ginagawa mo rito at ang aga-aga mong mang-asar ng mga kapitbahay mo?”
Nang hindi ko pa rin tinatanggap ang sandwich ay walang sabi-sabi na kinain niya iyon. Napataas ang kilay ko habang nakatanga lang dito.
“Hmm, this is good. Ikaw ba ang gumawa nito?”
“Malamang. Nasa plato ko, ‘di ba?” sarkastikong sabi ko. Patuloy pa rin ito sa pagnguya; mukhang hindi naman ito naapektuhan sa pasaring niya.
[Ang akala niya, eh, aalis na ito pagkatapos nitong kainin ang sandwich niya pero nagkamali siya. She sighed. ]
“Ano’ng year ka na nga pala?” tanong niya sa akin.
“Third,” sabay tayo ko.
“Saan ka pupunta?” nakatingalang tanong niya sa akin.
“'None of your business.”
Her heart skipped a beat when he flashed a grining smile at her. “Umuwi ka na nga sa lungga mo.”
Pakshet lang. ikaw—
“Czyry.”
Kamuntik na akong mapapitlag nang tawagin niya ako. “Bakit na naman?” lingon ko sa kanya.
[He looks at her for quite a moment. Muntikan na siyang mapanganga nang biglang ngitian siya nito nang nakakaloko.]
“Hindi mo man lang ba itatanong uli kung ano ang pangalan ko? You seem to have forgotten me so fast. And so easily too.”
Ako lang ba o did he really sound… disappointed?
“Alam mo, ‘pag hindi ka pa umalis, sisipain na kita palabas. Pramis.”
[Feeling sad and disappointed, Ansen stood up and walked to the gate. Napansin niya ito kaya may sumilay na ngiti sa mga labi niya habang umiiling.]
“Xy,” I called out; lumingon naman ito bigla nang may ibang kislap sa mga mata. “If you don’t mind, kindly please lock the gate after you get out?”
[Isang masayang ngiti ang nakita niya sa mga labi nito nang sabihin niya iyon.]
“As you wish, princess.” Sinabi nito pagkatapos. But instead of going out through the gate, he jumps off the fence like he did before. Kinawayan pa niya ako pagkatapos.
Sira rin ‘to, as I shaking my head. Then I completely went inside bringing the empty dishes..
