[Isa-isang tsini-check ni Zeizha ang mga gamit niya habang nakatingin sa mga ito. Sa labas niya gagawin ang project nila. Sawa na siya sa loob at labas ng bahay niya. ]
“Laptop, flash drives, ballpen, notebook, cellphone—right.”
[She picked her bag and wore her cap then turned to leave. She was whispering while locking the gate. She gasped when she bumped into a hard thing while turning around the corner of their subdivision. Masyado ba siyang focus sa pag-iisip at hindi niya napansin ang nasa harap niya?
Bago pa siya makabawi, a pair of strong arms caught her and slammed her into him. Malakas siyang napasinghap nang maramdaman niya ang pagragasa ng kakaibang sensasyon sa buong sistema niya.
She fastly looks up.]
“Hello.”
[Her heart stopped for a second when she met a familiar pair set of eyes.]
“It’s too early for you to get an accident, Czyry. Okay lang sana kung sa akin ka ma-a-aksidente. Where are you going?” nakangiting sabi niya sa akin.
I secretly took a breathe. “That would be none of your business.” Pumiglas ako sa pagkakayakap sa kanya. “And sorry for bumping you.” >->
He smiled but it seemed to be more like a grin. “You don’t have to. I’ll always be okay to be bumped by a beautiful you.”
Ini-snub-an ko siya at nagpatuloy sa paglalakad. Naman heart, h’wag kang magsimula ><.
“Ang suplada mo naman. Teka, tamang-tama. Aalis rin ako. May pupuntahan din ako.”
[Nilingon niya ito at sinipat ang suot nito. He was wearing a black signatured shirt, faded denims and a pair of sneakers. He looked like the typical boy-next-door type ready to go out for fun. She raised an eyebrow.]
“I saw that you had a car when you first came here,” saad ko, saka ito tinalikuran ulit. “Why not just use it instead?”
“Sira, eh.” Matipid na sagot nito ‘tapos sumunod sa kanya. “At mas maganda na rin ‘yong nagtitipid.”
Hindi niya ito pinansin.
“Saan nga pala punta mo?”
“Sa… diyan lang.” Ba’t ko ba sinasagot ang mga tanong niya? Why I just couldn’t seem to just… ignore him?
“Uy, malapit lang pala sa pupuntahan ko. Sabay na tayo, ha? Doon lang din ako, eh.”
o.O
[Napapailing na lang siya. Marunong din pala ‘tong sumakay. And she can’t help but smile with a bit of aggravation. And he smile with success.]
“Tara,” sabay hila sa kamay ko. Wala na akong nagawa kundi sumunod na lang.
Tahimik lang kami nang makasakay kami ng taxi. Lumingon ako sa bintana. Nakikita ko na ang lugar kung saan ako bababa. Nang lingunin ko si Xy, nakatingin din siya sa akin.
“Don’t tell me malapit ka na ring bumaba?” Ngumiti lang ito pagkatapos marahang umiling. Salamat naman; nakahinga naman ako nang maluwag. Maya-maya pa ay pumara na ako. Pinigilan niya akong magbayad kaya napilitan na lang akong bumaba. Ng hindi nagbabayad. Oh, well. At least nakalibre ako. Hehe. XD
[Nasa isang parte si Zeizha ng parke kung saan makikita niya ang halos kabuuan nito. Ginawa niya doon ang project nila habang pasulyap-sulyap sa mga taong namamasyal at sa mga batang naglalaro doon. Huminto siya sa paggawa nang makaramdam siya nang antok at pagod. Para mawala ang mga ‘yon, she decided to go shopping; tutal paubos na rin ang mga stocks niya.]
