BİR DENİZ'Dİ AŞK EN KARASINDAN...

ölecek ...

Teyzem merakla beklerken hastane koridorlarında , doktor bey yanımıza geldi .Yüzünde umutsuzluğun izleri vardı .Teyzem çok anlamıyordu adamın söylediklerini.Almancası o kadar iyi değildi.

Doktor konuştu ve gitti.Teyzem bana baktı sorgular gözlerle .Ne diyecektim .

" Elvan hanım hastalığının son üevresinde, üzgünüm ama artık bizim yapabileceğimiz hiç bir şey yok.Tedaviye yanıt vermedi."

Bunu mu diyecektim. Anlamıştı ama belki duymadığı detaylar vardı.Ya da duymak istediği.

Ama üzgünüm teyze, söylemedi.

" Tedavi ye yanıt vermiyor"

Nasıl vermiyor .On da bile ne kadar inatçı .

Teyzem kendini , annemin kollarına bıraktı.Ölüme alışılmıyor demek.3 yıldır , bu umutsuzlukla yaşadık.Ama alışılmıyor.

Oysa kimse sevmezdi. Kimse hoşlanmazdı.Çok kişinin canını yaktı.Hep hakaret etti bana .Hep rezil etti.

Sırf o gidiyor diye, hayatımda hiç Karadeniz'e gitmedim.Onun olduğu hiç bir ortama girmedim.Hiç kimse yargılamadı beni.

Ama yine kabullenemiyordum onun için bu sonu. Ne olacaktı. Teyzem nasıl dayanacaktı.

Hayat , böylece son mu bulacaktı.O an onun için aklımdan geçenlerden utandım.Kendimi suçlu hissettim. Belki de hayatımızdan ayrılacağı gerçeği ile ezildim.Ama bizim suçumuz yoktu.Tedaviye bile cevap veremeyen kendi bedeni.

Odadan işini bitirip çıkan hemşirenin yanına gittiler.Annem ve teyzem içeri girmek için hamlede bulundu.Ben ise yüzleşmek istemedim.Döndüm arkamı dışarıda hava alacaktım.O sırada annem seslendi.

" Eylül buraya gel"

" Anne lütfen , ben dayanamam"

" Eylül, Elvan bizimle görüşmek istemiyor , seni istiyor"

Beni mi .Beni neden istesin .Ben görmek isteyeceği en son kişiydim.

Hiç sevmedi beni.Bizi çok benzetirlerdi .Aramızda 3 yaş vardı. Benziyorsunuz ama Eylül daha güzel dediklerinde , o günü bana zehir ederdi.

Beni istemeye gelmişler di hiç unutmam , ben evet demeyecektim ama insanları içinde benden öyle bir bahsetti ki insanlar çaktırmadan uzaklaştı. Ve söyledikleri tamamen uydurma şeylerdi.Bunun gibi daha bir çok olay.Defalarca uyarı aldı ailesinden ,Çok üstüne gittiklerin de evi terk ederdi. Bulamazdı kimse onu aylarca .Artık kabullenmişlerdi.

" Eylül duyuyor musun"

hala şaşkınlıkla anneme bakıyordum.Gelmeyeceğimi anladı teyzem yanıma geldi. Ağlayan gözlerine bakamadım.Ne yaparsa yapsın onun canıydı.

" Biliyorum sana çok şeyler yaptı, affedilmeyecek şeyler. Ama ölüyor .Benim için .Lütfen seni istiyor "

O yaşlı gözlere kıyamadım .

" "tamam teyzem sen merak etme , gidiyorum "

Kapıyı açtım.Yatakta uzanan beden sanki o değildi.Ne kadar çökmüştü.Kendimi tutamadım ağlamaya başladım.

" Yanıma gel Eylül sana ihtiyacım var "

Şaşkınlıkla yanına gittim. Bana ihtiyacı olsa bile söylemez. Acaba ne planı vardı.Sonra bu düşüncemden utandım.Ölüyordu.Ne planı olabilirdi. Ama içimde birazcıkta olsa şüphe vardı.

Oturdum yanına .Bakamadım gözlerine .

" Biliyorsun değil mi."

" Neyi Elvan"

"Yakında öleceğim"

" Lütfen saçmalama Elvan nereden çıkarıyorsun"

" Lütfen tepemde saçmalamayı bırak.Ben salak birine mi benziyorum. Kendile karıştırma"

Sinirlenmemek için kendimi zor tuttum.Yıllarca hep hakaret etti.BU seferde mi edecekti.Ama onu dinleyeceğim .

"Özür dilerim seni üzmek istemedim , istemeden dedim"

" Önemli değil , sen takma bunları"

" Sana ihtiyacım var , senden başka bana yardım edecek hiç kimsem yok"

" neden öyle diyorsun , seni hep seven ailen var , her zaman yanında oldular.En büyük hatalarını affettiler."

" Ama onların yapabileceği bir şey değil.Bunu sadece sen yapabilirsin."

O an içime bir korku girdi.Benden ne isteyecekti.Hayır da diyemezdim.Giderken kötülük düşünmez di herhalde.Yapmaz dı. yoksa yapar mı . Bir ana içime bir kuşku düştü. Soramadım cesaret edip ne diye.Söyleyeceği şeyden korktum.

"Biliyorum korkuyorsun ama öyle zor değil.Sen yaparsın "

Söyle diyemedim. Cesaret edemedim.

" Lütfen , yalvarıyorum.Ölmeden önce son isteğim."

Yalvarırım dediğine göre önemli bir şey.Bu gerçek beni daha da ürküttü.Yok sa ,asla kendini küçük düşürmez .Hiç kimse için.

" Söyle " dedim isteksizce .

" Karedeniz' e git hemen yarın"

Bir an rahatladım.

" Bu mu yani "diyerek gülümsedim.

" Tabi ki bu değil" dediği ana ateş bastı içimi.

" Şimdi beni dinle, Yarın gideceksin ama bu aramızda bir sır olarak kalacak. Ora da Deniz'i bulacaksın.Kime sorarsan söylerler. Herkes tanır birbirini.Zaten küçük bir yer. Hem gezmiş olursun.Çok zor bir şey değil.Beni affetmesini isteyeceksin.Nasıl yaparsın bilemem ama asla lösemi olduğumu yakında öleceğimi bilmeyecek.Uydur bir şeyler.Çok pişman de.Ne bileyim orasını senin zekana bırakıyorum. Ben ölmeden döneceksin ve bana söyleyeceksin "

" Deniz kim ne yaptın ki ona "

" Asla soru sormayacaksın"

"neden"

" Benim için tek bir şey yapmanı istiyorum.Bu kadar zor mu. Şu an bile zaman hızla geçiyor.Döndüğümde ölmüş bile olsam önemli değil.Sadece affetsin yeter.

"Tamam " dedim .Ne diyecektim ki.Bulacaktım kim se Deniz .Sonra dönecektim.İçim rahatladı.Sevmesem bile, Ölüm döşeğin deki bir insanın son isteğini yapacaktım.

Aklıma takılan durum ne yapmıştı Deniz'e .Deniz kimdi.Neden bu kadar önemliydi.10, 12 yıldır hiç gitmemişti Karadeniz'e. Nasıl görüşmüşlerdi.Görüşmediler se nereden hatırlayacaktı Elvan'ı .O kadar yıl geçmişti.

Neyse bunlar beni ilgilendirmez.Zaten sorularımın cevabını oraya gittiğimde öğrenecektim. Bunu onun için yapacaktım.