POV: Dylan
Ik krijg een glimlach op mijn gezicht, Robin ook ''ik ga even wat drinken halen'' zegt Carlijn grijnzend ''oke'' zeg ik met nogsteeds mijn blik op Robin gevestigd. Als Carlijn weg is ga ik naast Robin op bed zitten ''je bent vast blij om haar te zien'' zeg ik.
Haar glimlach verdwijnt ''uh ja... nee, ik weet het niet.ik herrinner me haar wel maar toch ook weer niet'' zegt ze twijfelend '' hoe bedoel je?'' ik kijk haar vragend aan, zou ze mij herkennen? '' ik weet dat ik haar ken maar.....'' ze denkt even na ''het is net zo als je iemand ziet lopen en je denkt dat je hem of haar eerder hebt gezien maar je weet niet van wat.'' ik knik , ik begrijp haar ''alsof ze uit een vorig leven komen'' ze kijkt me aan haar glimlach komt terug ''precies'' zegt ze grinnikend.
We zitten nogsteeds op bed, er wordt niet veel gezegd. eigenlijk wordt er helemaal niks gezegd. oppeens pakt ze mijn kin en draait mijn hoofd naar haar hoofd waardoor ik recht in haar fel blauwe ogen kijk. ''jou herrinner ik me wel helemaal, jij hebt me gered toch?'' ik kijk haar verbaast aan, waarom herkent ze mij wel ? ''uhmm ja ... maar'' ik kan niet uitpraten want oppeens voel ik haar lippen op de mijne haar lippen zijn zacht, ik ga mee in het moment alleen dan trek ik weg, waarom kuste ze me? we kennen elkaar nog geeneens teminste... nee we hebben nog nooit echt gepraat.
''Sorry, dat had ik niet moeten doen'' zegt ze verlegen, ik weet niet wat ik moet zeggen ik ben helemaal verward ik begin nerveus te worden... maar dat mag niet waar ze bij is ik mag niet veranderen waar zij bij is! ik ren de kamer uit stap op mijn fiets en ga zo snel als ik kan naar Daniel toe.
POV: Robin
ik draai zijn hoofd naar de mijne ik kijk hem diep in zijn ogen aan , zijn bruine schattige puppy ogen hij heeft ook bruin haar een beetje een scheven kaak en een klein litteken op zijn wang. ik laat me even gaan en druk mijn lippen op de zijne, hij schrikt ik voel het in zijn lichaam hij verkramt helemaal oppeens trekt hij terug en besef ik waar ik mee bezig ben , ik ken hem geen eens ! misschien is hij wel een loverboy. ''sorry dat had ik niet moeten doen'' ik krijg de woorden nog net uit mijn mond. hij kijkt weg en begint zwaar te ademen en begint over zijn benen te wrijven, dan rent hij de kamer uit ''heey Dylan wacht!'' roep ik hem na en kijk hoe hij weg rent. Wat heb ik gedaan?....
Dan komt Carlijn binnen ''heey waar gaat hij nou oppeens naartoe?'' vraagt ze verbaast met 3 bekers koffie in haar hand ''wist ik het maar'' zeg ik teleur gesteld
Heeyy vandaag weer een hoofdstukje !! 😂💪❤️ wat denken jullie dat er aan de hand is met dylan?
