POV:Dylan
Ik weet het nog als de dag van gister, ik fietste terug naar mijn moeder ik had weer ruzie met mijn vader.
Toen zag ik haar , het was als een schim op de brug, ze klom op de reling ik schreeuwde naar haar maar ze reageerde niet. Ik gooide mijn fiets neer en rende zo hard als ik kon naar haar toe.
Maar ik was te laat..... Ze sprong ik kon het niet geloven zo snel als ik kon ging ik naar haar toe, ik schreeuwde dat iemand 112 moest bellen maar er was niemand te bekennen.
Ik was bij haar aangekomen, haar ogen gingen langzaam dicht. Ik zei dat ze vol moest houden maar haar ogen gingen dicht. Ik dacht dat het te laat was maar ik voelde haar adem op mijn arm er kwam een sprankje hoop in mij naar boven .
Met trillende handen zocht ik mijn mobiel , ik vloekte "waar is mijn mobiel ?!" Ik raakte in paniek maar toen zag ik hem liggen ik toetste gehaast 112 in ze zeiden dat er een ambulance aankwam . Dat luchtte op ik kreeg steeds meer hoop dat dit meisje waarvan ik geen naam kende in leven bleef.
*TIJDSPRONG*
Tot vandaag dan, het is nu al 3 weken geleden dat ik Robin had zien springen. En Robin is ook het enige dat ik van haar weet. Ze ligt al 3 weken ik coma.
Ik ben elke dag bij haar geweest hopend dat ze wakker wordt, alle verpleegkundige hier kennen me al. Ik ben de enige die haar bezoekt , haar ouders komen niet. En haar broer is er niet meer, ik weet niet of ze voor de rest nog familie heeft.
Ik voel me door eenofandere manier aangetrokken tot haar, ik blijf soms slapen als ik weet ruzie heb met mijn vader dan praat ik tegen haar. Ze voelt zo vertrouwd , terwijl ze nog geen woord gezegd heeft tegen me.
Oppeens komt er iemand binnen, het is een meisje ze heeft rood lang haar en een beetje groenen ogen ik denk dat ze een jaar of 17 is. Het verbaast me dat ze nu pas komt misschien is ze wel familie.
Ze heeft tranen in haar ogen " oh my god Robin" zegt ze bijna huilend, pas als ze iets verder binnen staat merkt ze dat ik er ook ben , ik zie dat ze een beetje verbaast is , ze veegt haar tranen weg en kijkt me aan het is even stil.
Dan vraag ik wat aan haar " ben je haar zus?" Ze wacht even en dan geeft ze antwoord " nee ik .... Uhh ik ben haar beste vriendin maar ze voelt wel als een zus " ze lacht eventjes en dan rolt er een traan over gaar wang.
Ze gaat naast me zitten en kijkt me aan " ik ben Carlijn, wie ben jij?" Zegt ze , ze probeert aardig te lachen maar ik zie dat ze het liefst wil huilen. " Ik ben Dylan, ik heb .. Uhh ik heb Robin zien springen en de ambulance gebeld " ik zie dat ze schrikt als ik zeg dat ze gesprongen is.
"Waar was dat?!" Zegt ze " uhmm een bruggetje vlak bij een school" zeg ik twijfelend . Haar ogen worden groot en terwijl ze het niet doorheeft valt haar mond een stukje open. Als ze het merkt doet ze haar mond snel weer dicht .
Haii, dit was het 1e hoogdstuk!! Hij is lekker lang !! Ik hoop dat jullie hem leuk vinden!! 🐺💋 Cynthia
