ÖLÜ KIZ

kimim ben?

Etrafı ormanla kaplı bu yolda koşarken ayaklarım çıplak olduğu için sızlıyordu ve kanıyordu. İleriyi göremiyordum. Yol çok uzundu ya da artık yorulduğum için bana öyle geliyordu. Nefes nefese kaldım. Durup ellerimi dizlerimin üstüne koyup öne doğru eğilerek nefesimi kontrol altında tutmaya çalıştım. Gözlerimde, tıpkı karşıdan karşıya geçerken olduğu gibi, yine bir ışık parladı. Ve yine karanlık.

Uyandığımda siyah deri bir koltuktaydım. Önümde kocaman bir televizyon ünitesi vardı. Ortada alçak, zarif koyu kahverengi bir sehba. Doğrulmaya çalıştım. Başımda yine o müthiş ağrı vardı. Bir kaç ayak sesi duydum ve yine o önümde beliriverdi. Hala üstünde bir şey yoktu. Lacivert kotuyla duruyordu. Ellerini göğsünde birleştirmiş son derece kızgın, lazer gibi delip geçen mavilikleriyle bana bakıyordu. Arkasında onun kadar yakışıklı ama biraz daha sempatik, düzgün hatları olan başka bir çocuk vardı. En azından o giyinikti. Mavi bir t-shirt, siyah dar kotuyla tıpkı bir mankeni andırıyordu. Ela gözleri siyah saçlarının altında son derece çekici görünüyordu. Ben sanırım gerçekten cennete düştüm.

Arkadaki çocuk, yüzünde hafif bir gülümsemeyle önüme geldi. Biraz eğilerek beni süzdü. "Zevkliymişim kardeşim. Demek seni kandırması için tuttuğum kız bu." Bu sanırım şu şüphelendiği Ali'ydi. Ben şaşkın şaşkın ona bakıyordum ve o benimle dalga geçiyordu. Doğruldu ve bir kahkaha koparttı. "Dostum, buna kandığına inanamıyorum. Eğer onu gelirken yol kenarında bulup seni aramasaydım çoktan rezil olmuştun." Beni o mu bulmuştu? Yol kenarında? Bayılmış mıydım?

"Aptal, ben ona inanmadım. Herhalde zırvalıklarının farkındaydım. Onu bilerek bıraktım. Çünkü o bir deli."

"Deli mi?" dedi Ali şaşkın bir ifadeyle. Sonra bana daha dikkatli baktı.

'Deli mi?' Aynı soruyu bende sordum kendime. Bir an için gerçekten delirmiş olabileceğimi düşündüm. Bir şizofren. Şu an, belkide gerçek değildi. Onlar gerçek değildi. Burası gerçek değildi. Bir rüyadaydım belki de. Tom Cruise'un oynadığı Vanilla filmindeki gibi belki de ölmüştüm. Ve bunların hepsi bir rüyaydı. Vücudum hareket edemiyordur, sadece beyinimin bir kısmı çalışıyordur ve bilim adamları beni bu rüyaya sokmuşlardır. Taki beyinim de pes edene kadar. Bitkisel hayat gibi.

Bir anda ayağa kalktım. Başım döndü ama umursamadım ve bağırmaya başladım. "Siz gerçek değilsiniz, değil mi? Bu bir rüya. Ben öldüm aslında. Tabi ya." Bir elimi alnıma koyup olanları idrak etmeye çalıştım. Salonun köşelerine bakarak sanki kamera varmış gibi "Bu bir rüya, biliyorum. Lütfen beni bırakın. Bırakın da normal insanlar gibi öleyim." diye bağırmaya devam ettim. Ellerimi başıma koyup saçlarımı sıkı sıkı tutup çektim. Dizlerimin bağı çözüldü, düştüm. Mantıklı gelmiyordu. Hiç biri mantıklı gelmiyordu. Nasıl bir saçmalığın içindeydim ben?

"Demir, bu kız ne saçmalıyor? Neden evin köşelerine bakıp bağırıyor?" Ali''nin şaşkınlığı gittikçe artıyordu. Benim de öyle.

'Demir.' Ali sandığım çocuk, beni kapısının önünde bulduğunu iddia eden çocuğa böyle seslenmişti.

Demir gelip yanıma çömeldi. Omuzlarımdan tutup beni kaldırmaya çalıştı. "Hey, bak tamam. Sakin ol." Ellerim hala saçlarımdaydı ama artık çekmiyordum. Demir yanıma oturdu. Ve Ali hala şaşkınlıkla bana bakıyordu. Yavaş yavaş parmaklarımı saçlarımdan çekerken gözlerimle boş boş öylece duvarı izlemeye başladım. Saç diplerim sızlıyordu. Beynim zonkluyordu.

Ali önümden geçerken kendime geldim. Salonu terkederken telefonunda bir numara çevirip kulağına koydu. Bunu yaparken de bana bakmaya devam etti.

Hafif başımı çevirip Demir denen çocuğa baktım. Yüzünde geniş bir gülümsemeyle bana bakıyordu. "Tilki seni. Beni gerçekten kandırabilecegini mi sandın? Ama itiraf etmeliyim çok iyi oynadın. Gerçekten. Ali'yi tanımasam o söylediklerine inabilirdim. Ben sadece seninle dalga geçtim ve sen mükemmel sürdürdün. Ayaküstü saniyeler içinde tüm inandırıcılığını gözler önüne serdin. Çok ciddiyim. İnanmadım çünkü Ali, senin kadar güzel bir kızı beni kandırmak için kullanmaz. Kendi kendini kandırmak için kullanır." Gülümsemesi dahada büyüdü. Mavi gözleri parlıyordu.