Demon Storm (ON HOLD)

1.

Ik kwam zoals altijd weer huilend thuis. Ik liep de trap op naar mijn kamer. Ik deed de deur open en ging op mijn bed zitten. Het was een kleine kamer. Nog net genoeg ruimte voor een bed en een bureau. Boven mijn bed hingen paar posters van get scared. Ik hield van hun muziek. Maar dat was ook het enige waar ik van hield. Heb ik ooit liefde gevoelt? Nee. Maar wie zou er ooit van mij houden? Niemand. Zo veel vragen waar op het antwoord 'nee' was. Mijn leven bestond uit... Dat was een goeie vraag. Waar bestond mijn leven uit? Ik ga in mijn bed liggen en blijf een tijdje naar het plafond staren. Waar bestaat mijn leven uit? Vraag ik mezelf nog een keer. Ik zucht en draai me om. Ik blijf nutteloos voor me uitstaren.

Ik kijk op mijn stoffige wekker die op mijn bureau staat. 8:26 Zo laat al? Ik heb nog niet gegeten. Eigenlijk boeit het me niks we eten elkedag toch het zelfde. Aardappels met sperziebonen en vegetarische burger. Ik lus die vieze burgers niet eens. Ik heb vreselijke honger dus stap ik toch maar mijn bed uit. Net als ik de deur klink vast wil pakken krijg ik in eens een pijnlijke kramp in mijn hand. Ik grijp naar mijn hand en zie een Zwart teken op mijn hand staan. Vast niks. Ik Loop mijn kamer uit en loop richting de badkamer. Ik draai de kraan open en probeer het er af te wassen met zeep.

Uiteindelijk is het nogsteeds even zichtbaar als net. Raar. Ik trek me er niks van aan en loop de trap af. Ik ga aan tavel zitten. Mijn pleegouders hebben al gegeten en zitten lui op de bank. Als ik ze nu goed bekijk zijn het gewoon magere oude mensen die nauwelijks praten. Op het aanrecht zie ik een bord eten klaar staan. Die is vast voor mij. Ik pak het bord en stop het in de magnetron.
Ik ga weer aan tavel zitten wachten. Ik kijk weer naar mijn hand. Het teken zit er nogsteeds. Hoe zou het er op zijn gekomen? Ik zie het pas vandaag voor het eerst. Wat zou het eigenlijk moeten zijn? Ik bekijk het aandachtig. Het is een soort zwart achtig teken in een vorm van.. Een kop van een wolf.
Ik ben er zo druk mee bezig dat ik niet door heb dat de magnetron piept.
Mijn maag begint te grommen. Eten. Ik loop naar de magnetron en haal het bord er uit. Ik ruik de geur al van die burgers. Smerig. Maar ik zal het moeten opeten.