Olimpijscy Herosi - Nowe Pokolenie [ZAWIESZONE]

1

***Arlina***

Od pożegnania z Ateną dręczyła mnie jedna myśl. Ta przedtem obojętna dla mnie bogini zaczęła wydawać się bardziej opiekuńcza, miła. "KAMEKE". Co to może do jasnej cholery oznaczać?!

Spojrzałam na Anubisa idącego przy mojej nodze i na Kat jadącej na koniu, jakby to oni mieli rozwiązać wszystkie moje problemy. A jest ich dużo. Katee z zaciekawieniem słuchała opowieści Lupy o Obozie Półkrwi. Jednak ja nie potrafiłam ich słuchać, za dużo myśli kłębiło mi się w głowie.

Było ciepłe popołudnie, więc założyłam czarne rurki i błękitny T-shirt. Moje gęste szatynowe włosy poprzetykane różowymi i niebieskimi pasemkami opadały mi luźno na ramiona. Ubrane miałam czarne conversy, które jednak nie nadawają się do dłuższych wędrówek po lesie i po kilkudziesięciu minutach zaczęły boleć mnie nogi. Cicho stęknęłam.

Spojrzałam na Kat, która dalej z równie dużym zaciekawieniem słuchała Lupy. Jej jeansy były jasne, obcisłe i sięgały łydek. Jej koszula była w czarno-czerwoną kratę, a na stopach miała czerwone trampki. Długie, kręcone blond włosy Kat, powiewały za każdym podmuchem wiatru. Pacyfika zarżała...

Szelest. Łamanie gałęzi. Szybkim, spanikowanym ruchem wyciągnęłam miecz z niebiańskiego spiżu. Kat zrobiła to samo, zsiadając z konia i wyciągając swój długopis, który po chwili był już mieczem. Twarz miała spokojną, ale wyczuwałam jej strach. Nie ukrywałam swojego przerażenia. Bałam się. Spojrzałam na wilki, które ze spokojem stały. Zaraz może na nas się coś rzucić, rozszarpać, a one stoją jak gdyby nigdy nic?! Miejsce strachu zastąpił gniew, szczery gniew. Byłam gotowa walczyć i zwyciężyć. I usłyszałam głosy. Dużo głosów...