Bazen sürekli kafamda olan soru işaretleriyle tartışıyorum. Neden burada olduğumu, kendimi, hayatımı sorgulamaktan alıkoyamıyorum. Ve tabikide bir cevap bulamıyorum. Yaşadığım koşuşturmaca ve karmaşa arasında kendimi kaybediyorum gibisinden bir cümle kullanmak isterdim ki. Kendimi henüz bulamadım. Daha doğrusu bulmayı istemedim ve kendimden kaçtım. Rahat batıyor bi noktadan sonra. İnsanoğlu nankör diye boşu boşuna dememiş atalarımız. Sokaktan geçen 5 yaşındaki veletin bile derdi var. İşte en çok burada takılıyorum ve yine kendi kendime başlıyorum sorgulamaya, şuan düşündüm de sorgulayacak olduğum şeyi dile getiremedim hangi soru ifadesini kullanacağımıda bulamadım tabi. Neyse biz burayı bi atlayalım. Aslında sorgulayarak bir yere varamadığımız kesin. İnsanlarında merkezi ve yörüngeleri olduğuna inanıyorum çoğu zaman. Ve bu yörüngeye göre hayatları şekilleniyor bir bakıma.
Değişim noktası merkeze koyduğumuz şeyle başlıyor. Bu merkez diye tabir ettiğim yer, aslında "Ben" merkezi olmalı. Her hayatta biraz bencillik şart. "Kendini düşünemeyen bir insan nasıl bir başkasını düşünsün?" diyerek o merkezde kendi oturmalı.
Meşhur bir baba sözü der ki "Onun daha kendine faydası yok." Ben bu lafın üzerine karşı tarafın "Off baba ya!" cevabından başka bir cevap duymadım açıkcası.
Gelelim yörüngelere, kendinden sonra hayatında en çok önem verdiğin şey olmalı. Ailen, sevdiklerin, işin veya aklına ne geliyorsa artık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bugün Değil Ama Birgün
ChickLitKendine karşı başlattığın her savaşta kafanda üretebildiğin olasıkların kapasitesi kadar özgür yalnız veya mutsuzsun. Her şey sen ve senin aranda, kendini ara, kendine iyi bak.
