Mahal ko ang Ate ko. Mahal namin ang isa't-isa.
Bestfriend ko na rin siya. Siya lagi ang una kong nilalapitan kung may problema ako.
Ipinagtatanggol niya ko sa mga nananakit sakin, sa mga umaaway sakin.
Pero paano kung isang araw ay magising nalang ako na kailangan ko na palang paibigin ang boyfriend na pinaka-mamahal at nag-iisa kong kapatid?
Hindi dahil ginagawa ko ito kasi ang haliparot ko at ang landi landi ko na pati boyfriend ng kapatid ko ay aagawin ko,
Kundi may rason:
"I'm running out of patience Katy, ano? Tatanggapin mo ba ang deal ko sayo. O, hahayaan mo nalang tingnan ang pinakamamahal mong ate na naghihirap o umiiyak sa bawat paggising niya,"
Napayukom ang mga kamao ko sa sinabi ng bruhildang 'to.
"ONE!"
"TWO!"
"THR--!"
Pinutol ko ang pagbibilang niya,
"Yes, deal"
Makakayanan ko rin kaya ang sakit na nararamdaman ko tuwing tinitingan ako ng ate ko na dati ay masigla at masayahin, na parang nandidiri siya, na parang kinamumuhian niya ako.
O, tatapusin ko nalang ang nasimulan ko,
Kasi alam ko,
Nararamdaman ko,
Na mahal ko na ang boyfriend ng Ate ko.
To be continued...
