Our Secret ~ Larry Stylinson.

~ OO5 ~

Louis Tomlinson

Urenlang... Urenlang staarde ik naar het witte plafond. Er was echter niets bijzonders te zien zoals altijd maar mijn gedachtes namen de overhand. Helder denken dat deed ik niet meer, hoe in hemelsnaam was ik van plan Harry uit mijn hoofd te zetten terwijl hij hier nu werkt?! Mijn ogen gleden naar het kleine klokje op mijn nachtkastje 2;45. Een zucht verliet mijn lippen en zodra ik me besefte wat er net gebeurd was sloeg ik mijn handen voor mijn mond en drupte de tranen uit mijn ogen. Hij is hier verdomme nog maar een dag en hij heeft de volledige controle over mij. Praten deed ik niet maar ik wist dat hij bijzonder was.. De manier waarop hij tegen me praatte, de manier waarop hij lacht en smeekt en dan nog de manier waarop ik tot hem word aangetrokken het maakt me gek.

Nog een uur lang huil ik verder in stilte. Dit wilde ik allemaal niet, dit mag niet. Mijn boekje greep ik weer vast terwijl de pen automatisch op mijn schoot belandde. Ik zocht de eerstvolgende lege bladzijde en zette de pen op het papier ik moest tegen Lottie praten. Minuten lang zat ik in dezelfde houding het lukt niet.. Niks lukt me meer. Woedend smijt ik het boek bij me vandaan maar zodra er een bladzijde uit dwarrelt krijg spijt en spring ik van mijn bed af het boekje leg ik weer veilig terug onder mijn kussen.

4 uur. Het is 4 uur s'nachts kijkend naar Lottie's foto denkend aan Harry ik word er gek van. Hij mag geen rol gaan spelen in mijn leven. Niemand mag dit alleen Lottie. Lottie... alleen al aan haar denken doet pijn ik mis haar zo verschrikkelijk. Ze had hier moeten zijn, ze had me nu moeten vasthouden en me advies moeten geven. Ja waarover eigenlijk? Harry. Weer komt zijn verdomde naam in mijn op en dat is het moment dat de woede de overhand neemt.

Alles wat binnen mijn hand bereik is gooi ik tegen de muur alles behalve die ene foto. Bonzen op de deur laat ik langs me heen gaan het ene naar het andere vliegt naar de muur terwijl ik verwilderd om me heen kijk. ,,Louis doe open!'' de krijs van Alice doet me niks. Ze blijft rammelen aan de deur die nog steeds door het kastje word tegengehouden. ,,Louis!'' Woedend smijt ik een van de boeken tegen de deur wat een gil van Alice oplevert. Terwijl ik doorga hoor ik Alice huilend iemand opbellen. En zelfs dat laat me niet stoppen ik blijf maar gooien en gooien tot ik niet meer kan. Hoewel Alice blijft schreeuwen om te stoppen gaat het langs me heen. Een rode waas gloeit er voor mijn ogen terwijl ik nu met mijn voet tegen alles in voetbereik trap.

Het gekrijs van Alice stopt en langzaam laat ik me op de grond zakken. Nog altijd stilletjes glijden nu de tranen van onmacht over mijn wangen. ,,Louis?'' die stem... Die prachtige stem. ,,Louis alsjeblieft doe open.'' tegen mijn wil in kruip ik naar deur. Het kastje schuif ik opzij en de deur vliegt met een rotvaart open. Angstig zak ik in mekaar terwijl Harry de kamer inrent. Wallen zitten onder zijn ogen maar ik huil ongestoord verder. Hoe kon het gebeuren. Voor het eerst dat iemand me ziet huilen. Het is allemaal Harry's schuld als hij er niet was. Dan ging alles nu nog zoals het altijd ging.

Alice blijft op afstand en Harry blijft dichterbij komen. Angst overspoelt mijn lichaam waarom dat weet ik niet. Mijn ogen knijp ik dicht terwijl mijn handen naar mijn hoofd gaan. ,,Rustig Louis. Kalmeer alsjeblieft.'' Harry's stem klinkt smekend. Hij zakt voor me neer en trekt me tegen zijn borst aan. Uit alle macht probeer ik te protesteren dit kan niet! dit kan gewoon niet! Ik voel me goed dat hoort niet! Ik blijf tegen zijn borst aan slaan met mijn vuisten maar het hielp echter niks. De tranen bleven stromen terwijl ik me als pudding in Harry's armen laat zakken. ,,Ssht Louis alsjeblieft.''

,,Alice ik red me hier wel.'' Harry draait weer terug naar mij. Zijn duim draait rondjes op mijn rug en tot ieders verbazing kalmeer ik. ,,Styles! had ik je niet verboden hier te komen!'' Met grote ogen keek Alice naar Harry terwijl ik alleen maar dieper in de omhelzing ging. David keek verbaasd rond in de kamer. ,,Wat is hier gebeurd.'' ,,Louis kreeg een woede uitbarsting alleen Harry kon hem kalmeren David dit kan zo niet.'' Alice gebaart naar mij terwijl ik emotieloos blijf staren. ,,Styles ruim dit op jij bent Louis zijn nieuwe begeleider.'' En met dat trok hij Alice achter zich aan knalde de deur dicht en ging er vandoor. Alsof de dag niet erger kon viel mijn hart in twee.. Harry zou mijn nieuwe begeleider zijn....

,,Louis ben je oke?'' Vragend keek Harry naar mij wachtend op een teken dat hij niet zou krijgen. Harry deed een poging tot loslaten maar ik had het gevoel alsof mijn hart uit mijn borstkas sprong dus greep ik naar zijn armen. Tot mijn grote verbazing kwam er een klein glimlachje op zijn gezicht en hij trok me weer tegen zich aan. ,,Het is goed nu Louis.. Alles is goed nu. Ik zal niet meer weggaan.'' Voorzichtig voelde ik de sterke armen van Harry om me heen tegenstribbelen had geen zin ik was uitgeput. Hij liet me zakken op mijn bed ,,Slaaplekker Louis.'' zijn armen lieten me los maar hij moest hier blijven! ik trok aan zijn arm voor hem een teken om naast me te gaan liggen.

Hoewel ik het niet verwachtte van mezelf nestelde ik me tevreden tegen hem aan. Wegdoezelend in een diepe slaap.

~

Als hij hierop terug zou kijken. Zou hij zeggen dat het de grootste fout is van zijn leven. Dit kan niet....

~

IM BACK! Hihihihi

Let me know what ya think! <3

All The Love x N .