Our Secret ~ Larry Stylinson.

~ OO9 ~

Harry Styles.

We waren inmiddels 3 maanden verder. Ik voelde me moe, ontzettend moe. Hoewel het niet eerlijk was dat ik me moe voelde, voelde het toch zo. De band tussen Louis en mij was enkel verslechterd. Hij nam afstand, hij kroop weg als ik naar hem toe wilde gaan, hij keerde me de rug toe als ik hem even bekeek. Sterker nog hij werkte alleen mee wanneer hij het verplicht was. Het allerergste is nog wel dat mijn gevoelens niet weg gegaan zijn integendeel ze zijn alleen maar gegroeid. Ik was gevallen voor de jongen die niet sprak, de jongen met het warrige haar, de jongen met de grijs blauwe ogen. Hij was het enige waarvoor ik het werk nog deed ondanks dat ik ontzettend moe was bleef ik doorzetten alleen voor Louis ik mocht hem niet opgeven, ik kon hem niet opgeven.

Op het moment zat ik met mijn kopje koffie diep in gedachten toen de deur van de hobby kamer hard open knalde. Mijn gedachtes waren in een klap weg terwijl 4 mannen in een blauw pakje de kamer binnenwandelde. ,,Waar kan het staan?'' De ene man had zich tot mij gekeerd terwijl hij vragend door de ruimte keek. Een frons ontstond op mijn voorhoofd ,,Waar kan wat staan?'' ,,Oh het spijt me werkt u hier niet?'' ,,Ja, jawel maar wat komt hier dan te staan.'' ,,Een Piano en aangezien u hier werkt waar wilt u hem hebben.'' Mijn ogen gleden even door de ruimte ,,Zet hem maar in de hoek.'' De man gaf me een papier voor een handtekening en knikte richting de andere die de piano naar de hoek brachten. Mijn handtekening zette ik op het papier waarna ze alle 4 verdwenen.

Ik bekeek de Piano ik wist dat Louis hier van zal houden maar het was hem verboden hier te komen. Zolang hij niet wilde praten mocht hij niets doen en ik snapte niet waarom ze hem alles ontnamen het was geen goede beslissing. Hij zal op die piano spelen, daar zorg ik wel voor.

~

Vermoeid slenterde ik richting de kamer van Louis. Ik wist dat hij daar was hij kwam er enkel uit wanneer dat nodig was of wanneer hij alleen wilde zijn (dan zat hij vaak op de zolder die overigens verboden was) Even betwijfelde ik wel of ik het hem wel moest vertellen, maar besloot dan toch zijn deur open te doen.

Verbaasd keek ik rond, Nergens was Louis te bekennen. Er was geen twijfel over mogelijk Louis bevond zich op de zolder. Schichtig bekeek ik de ruimte om me heen zeker wetend dat er niemand was die zou zien dat ik de zolder betrad. Veel contact met de mensen hier had ik niet meer. Alice was nog altijd kwaad en ik stak al mijn energie in Louis. Back to the point, zodra de kust veilig was opende ik de deur en glipte snel naar boven.

Boven aan de trap bekeek ik de ruimte opzoek naar het ineengedoken lichaam van Louis. Geritsel was te horen en toen zag ik hem. Hij had een gitaar in zijn handen god mag weten hoe hij daar aan kwam. Ik wilde zien wat hij deed dus zo gauw als ik kon verstopte ik me geluidloos achter een aantal dozen waar ik nog zicht had op Louis. Hij zette zich neer in een hoekje terwijl ik zijn boekje kon zien liggen naast hem op de grond.

De gitaar lag op zijn schoot en ineens schoten mijn ogen open. Wacht is even de gitaar, het boekje... Hij schreef! De gitaar was nu tussen zijn handen geklemt. Vol spanning bleef ik keken naar het tafereel dat zich afspeelde waarom heb ik dit in deze maanden niet gemerkt? Een rustige maar vooral mooie melodie speelde zich af mijn ogen werden lichtjes vochtig, hoewel ik had gehoopt dat hij erbij zou gaan zingen gebeurde dit niet. Natuurlijk niet, Waarom zou hij, hij vertrouwd mij niet eens meer!

Boos wil ik mijn inmiddels over mijn wang rollende traan wegvegen als de doos waar ik achter zat met volle vaart op de grond valt. Louis stopt onmiddellijk en zijn ogen vinden de mijne zijn blik staat emotieloos. Ongemakkelijk krab ik aan mijn hoofd. ,,Het spijt me, ik wilde je niet afluisteren maar het klinkt mooi echt waar. Ik zocht je om je wat te vertellen, alleen ik trof je zo aan ik wilde het zo graag horen. Het spijt me echt!'' Louis bleef me enkel aankijken maar maakte toch een knikje met zijn hoofd naast zich.