Our Secret ~ Larry Stylinson.

~ O12 ~

Louis Tomlinson.

3 Dagen. Het was 3 dagen geleden dat ik Harry voor het laatst gezien heb. Hoewel ik enig zins begrijp waarom ze hem hebben ontslagen doet het pijn. Ik had de moed opgegeven, ik deed niets meer staren en schrijven. Ik weigerde nog een hap door mijn keel te krijgen en ik zou zweren dat mijn traanbuizen op waren van het vele huilen. Eindelijk was er iemand waarbij ik langzaam aan vertrouwen kreeg gebeurde er dit. Niets is mij gegund. 

Zoals gewoonlijk voor de laatste 3 dagen ging de etens bel. Rennende voetstappen waren in de gangen te horen in tegenstelling tot mij ik bewoog niet. Normaal gesproken zou ik me kapot schrikken zodra de deur open knalde maar de laatste 3 dagen was ik het gewend. ,,LOUIS JE GAAT NU ETEN.'' Nog altijd keek ik de zeurende Alice niet aan. Ze heeft tot nu toe alles geprobeerd maar niets werkt. Ik lijk verdoofd of nee ik ben verdoofd. Het enige lichtpuntje dat ik nog had was Harry.

,,Louis.'' Gromde Alice. Maar nog altijd gaf ik geen antwoord en maakte ik geen aanstalte om mee te komen. Woendend weerklonken haar boze voetstappen in de gang nadat ze de deur hard had dichtgeslagen draaide ik mijn hoofd richting de deur. Toegeven dat is iets waar ik het ontzettend lastig mee had maar nu Harry weg was is alles opeens helder. Ik wist niet wat ik mistte tot dat hij weg was. Het gevoel wat dat met zich meedraagt is verschrikkelijk alsof je op je eigen begravenis staat toe te kijken hoe de mensen kapot gaan van verdriet. Dit deed me meteen weer denken aan Lottie. Zo had ik ook bij haar begravenis gestaan ik was op mijn knieën gezakt terwijl ik met lange uithalen aan het huilen was. 

Verwilderd schudde ik met mijn hoofd om de gedachte weg te krijgen. Hoewel het niet veel hielp want meteen gingen mijn gedachten weer naar Harry. Wat zou hij aan het doen zijn? Zou hij me ook missen? De belangrijkste vraag van al was wanneer zou ik hem nog terug zien? Zou ik hem uberhaupt nog terugzien of zal ik hier eenzaam en alleen sterven zoals ik een tijd geleden voorspelt had voor dat de mysterieuze jongen mijn kamer in gestapt was. Voor die tijd was ik ontzettend zeker over wat mijn toekomst zou zijn, maar sinds hij hier geweest is weet ik het niet zo zeker meer.

Ik was er heilig van overtuigd dat ik hier zou sterven met de foto van Lottie in mijn handen. De beelden waren vaak in mij opgekomen en zeker omdat er niemand zou zijn die erom zou huilen. Mijn ouders heb ik voor lange tijden al niet gesproken en ik denk dat ze het wel goed vinden zoals het nu gaat. Van mij hebben ze geen last meer en dat zal hun grootste zorg wegnemen. Onbewust dacht ik weer aan Harry. Het was nog maar drie dagen geleden maar het voelde als een eeuwigheid. 

~

We waren inmiddels 2 uren verder en nog altijd lag ik in dezelfde houding als dat ik lag nadat Alice vertrok. Ze hadden de moeite niet genomen om nog te kijken hoe het ging het antwoord was vrij duidelijk. Het enige wat ik deed was ze negeren. Ik had genoeg van al dat liggen. Zo gezegd zo gedaan stond ik naast mijn bed kijkend naar het kleine kamertje waar ik me bevond. Het was ook zo saai! Als Harry hier nog was zou hij me vermaken maar ik had niets meer. 

Na lang gepieker besloot ik toch weer in mijn bed te gaan liggen ik had immers niets anders te doen mijn wereld was zo anders dan die van Harry en misschien was het wel beter voor hem. Zelf twijfelde ik daar aan ik miste die jongen hoewel ik het mezelf nog zo beloofd had is het gene waar ik zo bang voor was toch gebeurd ik ben gevallen voor Harry. 

Mijn boekje lag alweer een tijdje op mijn schoot terwijl ik bedacht wat ik Lottie kon schrijven. Ik wilde graag belangrijke dingen opschrijven niet zoals die onzin dingen van wat  heb je gedaan? Al is het antwoord vrij simpel. 'Niets' 

Lieve Lottie, 

Weetje nog die keer dat ik schreef dat dit alles een leugen was?

Wel ik had het fout. Zo ontzettend fout Lottie. Ik had Harry alleen maar beoordeeld op wat hij deed op wat zijn werk was, maar na een aantal maanden leerde ik de echte Harry kennen en Guess What? Ik ben verliefd geworden op hem, of ja tenminste dat denk ik. Ik ben  nog nooit echt verliefd geweest maar ik bedenk me dat al die tijd wanneer hij naar me keek ik spontaan vrolijk werd. Als ik er eerder achter gekomen was, was hij misschien nu niet ontslagen en zaten we hier samen. 

Op het moment zie ik je gezicht voor je. Hoe je zal grijnzen als ik je vertel dat ik voor het eerst verliefd ben. Dat was immers wat je altijd al wilde zien. Ik weet dat ik het nooit heb kunnen waarmaken en dat het er nu wat laat voor is. Stiekem hoop ik dat je mij van boven ziet dat je trots bent dat ik probeer mijn angst te overwinnen. 

Ondanks dat het geen zin meer heeft want Harry is weg.

Druppen vielen op het papier de inkt gleed zich een weg naar beneden gemengd met mijn zoute tranen.  Het was een teken om te stoppen en dat was wat ik deed. Ik had het nog niet afgeschreven maar ik kon niet meer. Hoe kon ik deze jongen zo erg missen na drie dagen. 

Mijn buik maakte grommende geluidjes wetend dat ik honger had maar ik moest doorzetten. 

Dit alles deed ik alleen zodat ze zouden inzien dat ik Harry nodig had en dat hij terug moest komen. 

~~

Het Enige wat ik niet doorhad is dat de consequenties hiervan groter waren dan ik dacht. Spijt dat is wat hij voelde op dat moment. 

~

Well Well Well, 

Dat was weer even een stukje voor nu. En zijn jullie al benieuwd wat de gevolgen zijn van Louis zijn domme maar ook schattige gedrag  <3 

Nu is er wel iets wat ik jullie zou willen vragen,

Een Hele goede vriendin van mij ItsTessa_x Schrijft ook verhalen. 

Nu zouden jullie mij een supergroot plezier doen als jullie deze ook zouden lezen. 

BUT SWEET POTATOS ILOVEYOU! En let me know what ya think!

All The Lava, Nadja. :) 

Ps, omdat ik soms veel update en soms niet leek het me leuk om soms even te laten weten hoe en wat! Lijkt je dit leuk kan je me gerust volgen op twitter of me even toevoegen op facebook.

Mijn Twitter naam is; PayneKallerHood

En mijn Facebook zal te vinden zijn op; Nadja Payne Kaller Hood Ibrahim !

X