Το μαρτύριο μιας οικογένειας

Δωδέκατο κεφάλαιο: Αποδοχή της πραγματικότητας

   Λίγο καιρό αργότερα, μαζεύτηκαν και τα νέα για τη συνθήκη της Λωζάνης.
- Κατίνα, τη χάσαμε τη Σμύρνη.
- Τι; ρώτησε η Λωξάντρα. << Δηλαδή δε θα ξαναγυρίσουμε πίσω;
- Φοβάμαι πως όχι, κορίτσι μου. απάντησε η Κατίνα.
- Οι Τούρκοι πήραν και την Ανατολική Θράκη και μαζί τις Ίμβρο και Τένεδο.
- Αυτά είναι πολύ άσχημα νέα.
- Ναι, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πέρα από το να σκεφτούμε το μέλλον μας εδώ.
- Ποιον μέλλον;
- Θα μοιράσουν τις εθνικές γαίες. Κάπου θα τα βγάλουμε πέρα. Θα καλλιεργούμε και θα έχουμε τροφή. Δουλειές δεν υπάρχουν, ούτε χρήματα, αλλά θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας.
   Έτσι κι έκαναν. Καλλιεργούσαν τη γη τους και μπορούσαν τουλάχιστον να επιβιώσουν. Τα παιδιά έκαναν δικές τους οικογένειες, προσπαθώντας να κάνουν μια νέα αρχή στη ζωή τους.