MY ANSWER

22: OCT. 13. 15

ED'S POV

Possessive.

'Yan ang napansin ko sa sarili ko nitong mga nakaraang araw. Gusto ko lagi ko syang nakikita, nakakausap at nakakasama.

Bawat galaw nya dapat alam ko. Bawat puntahan nya, dapat nand'on ako.

At higit sa lahatㅡ dapat ako lang ang kasama nya. Walang iba, ako lang.

Paranoid.

'Yan nadin siguro ang nararamdaman ko bawat segundo. Nawala man ang masamang panaginip na dulot ng nakaraan namin ni Chelsea, hindi naman ako tinatantanan ng pangamba.

Paano kung ayawan na nya 'ko?

Paano kung iwan nya ko?

Paano kung mawala sya?

Pakiramdam ko ginayuma nya 'ko. I'm slowly drifting from my sanity. How could an average girl like her made me fell too much?

Tangina! This is so not me!

"Eduardo, shashamahan ko mamaya si Chrishtene magmall. Ni-niyaya nya kashe ako eh. Ahi hi." Ngiting-ngiti sya, maybe this is the very first time that a girl asks her out, palagi kasing lalaki na may hidden agenda ang nagyayakag sa kanya.

"S'ang mall? Sasama ako." I said with finality in my voice. "Nyeh, a-ano. G-girl'sh out 'yun, girl ka ba?" Kunot na kunot na ang noo nya. "I don't care, it's for your safety." Sagot ko.

Kinamot nya ang ulo nya. Bugnutin si Montenegro, madali syang maasar. I found it really funny and cute. May pagkasadista din sya, bigla nalang syang mambabato ng kung anu-ano o kaya nanakit kapag napipikon na sya.

"Eh, h-hindi nga kase pwede."

Bumuntong hininga ako. I can't really refuse her demands. What the fuck self? You're nuts!

"Okay, susunduin nalang kitaㅡ "

"H-hindi na, kasama ko naman si Christene, mag-iislumber party kaming dalawa." She said while flashing her creepy smile. Palagay ko, masyado syang natuwa na naging kaibigan nya si Alleyna. Kapag magkasama kami, sya lagi ang bukambibig nya.

But something felt so odd.

I know Alleyna is a two-faced bitch. Kahit napatawad ko na sya sa nagawa nya sakin, hindi ko parin 'yon makakalimutan. Hindi ko maiwasan na hindi isipin na may balak syang kung ano kay Montenegro. Pero base naman sa kwento nya sakin, she's treating her well.

"Pati, may b-bodyguardsh naman."

"Aish, fine." I think I should leave her be sometimes. "Alis din muna ako. Keep safe." Bago ako umalis I kissed her forehead.

ㅡ

Pinalipat ko sa magandang private room si Angel. Ako na ang umako ng mga kailangan nya. I also planned on supporting Sot.

Nakakainis lang dahil wala paring compatible donor si Angel.

Nakaupo lang ako sa set na nandito. Nagsusulat naman si Sot sa tapat ko. He cleared his throat and spoke.

"T-thank you." He said. Napangisi nalang ako. I heard he's a good friend. He would kill for them.

"No problem."

"Ah, p'ano kayo nagkakilala ni ate?" Tanong nya. I dug it on my mind to find anything about Angel but found nothing.

"I hardly remember, I'm sorry." Tumango-tango lang sya.

"Siguro nung hindi ko pa sya ate." He softly chuckled. I shook my head, I coudn't say na nakalimutan ko na talaga.

Bumukas ang pinto. Bumulaga samin si Chase na nakangisi at may bitbit na pagkain.

"Sorry, di na 'ko naka-katok." Inilapag nya ang mga dala nyang pagkain. "Kamusta bros?" Nagfist bump sya kay Sot. I just rolled my eyes.

"Hanggang ngayon, hindi parin ako makapaniwala na pinatulan ka ni Angel." I teased. Sinimangutan nya naman ako. Sot and I laughed.

"Ang gwapo ko kaya!"

Umiling nalang ako.

ㅡ

It was almost six in the evening when I decided to go home.

Home, meaningㅡ sa mga Montenegro. I was againts it at first pero wala narin akong nagawa nung sinabi nila na it was my dad's plan and besides, we're getting married anyways.

Sinalubong ako ng mga maids, pero di ko nalang pinansin. Pinuntahan ko kaagad ang kwarto ni Montenegro.

Bumilis ang tibok ng puso ko ng makitang wala sya d'on.

Bakit wala pa sya?

Marami ng kung ano na pumapasok sa isip ko. I gritted my teeth. Kinuha ko kaagad ang cellphone ko. I murmured curses at hinintay na magring ang cellphone nya. Nakatatlong ring na ng sumagot sya.

"HANI!"

"E-Eduardo!? B-bakit?"

"Where the fuck are you?"

"O-on the way na pauwi, b-bakit?"

"Okay…"

Tinapos ko ang tawag. I calm my senses. Damn this paranoia.

I badly missed her.

Kumaripas ako ng takbo papalabas ng mansion. Aabangan ko sya, hindi parin ako mapakali hangga't hindi ko sya nakikita.

I waited for a while then a black chevrolet parked infront of me. Bumukas ang pinto and I was relieved when I saw her.

Hinatak ko sya at niyakap. "E-Ed…" I caressed and her hair. "Damn, I'm so worried about you." I said.

Kinalas nya ang pagkakayakap ko sa kanya. "Ang OA mo naman! I'm safe okay?" She smiled na ikinakunot ng noo ko.

"Nagpaayos ka ng buhok." I said flatly. I'm so not happy about it. What if mapansin pa sya lalo ng mga tao dahil natanggal na kasumpa-sumpang hairstyle nya? What if marealized nila na maganda talaga si Montenegro?

"Oo, surprise ko sana sa'yo kaso parang hindi ka masaya." I could feel something had pierced my chest.

"You're not stuttering anymore."

"Bakit? Gusto mo ba na bulol parin ako? Matagal ko narin akong nagpractice para tumuwid man lang ang pagsasalita ko."

"Montenㅡ "

"Ayan ka nanaman, last name basis nanaman? Tapos magpapacute ka pa sakin para hindi ako magalit. Tapos mang-iinis ka na ulit kapag wala ka namang magawa?" She shouted, I could tell that she's mad.

"Listenㅡ "

"Listen mo 'yang muka mo. Hindi mo kasi alam 'yung pakiramdam ng mga mukang tanga. Hindi mo alam na kapag kasama kita 'yung self esteem ko, umaabot na sa kailaliman ng impyerno. Hindi mo alam 'yung pakiramdam ng mag-isa lang at walang kaibigan, cause you're surrounded with gorgeous men while I'm sorrounded with books, my hair and my insecuriㅡ "

I cut her off by kissing her lips. "Don't ever say that I'm surrounded by other people, cause you're all over me, you're all that I see. I don't care about your insecuritiesㅡ you're lovely and I love you. Keep that in mind"