Parktayim kız kardesimle. Oynadım biraz eskisi gibi. Herşey keşke çocukken yaşadığımız gibi olsa. Hayat iste gün geçtikçe buyuyoruz biraz daha yaklaşiyoruz ölüme büyümeye vs. Ne güzeldi be çocukluk herseyim alınırdı agladigimda herşey benim olurdu. Smdi ağlıyorum dertler çoğalıyor. Simdi ne yapmalıyım herşey benim olsun diye aglamakta fayda etmiyor. Acaip var bana herşey alan sadece ona ağlıyor ona dert dokuyorum herseyimi soylemeli miyim. Yoksa zamanla mi ogrenmeli.
