Queen Of Darkness

Κεφάλαιο 22 (Ε)

                                               *_________________________________________*

Ο ήλιος δεν είχε αρχίσει ακόμα να ξεπροβάλλει και στο μπαλκόνι, ο παγωμένος αέρας φυσούσε το μαλλί μου σε όλες τις κατευθύνσεις, ωστόσο η προσοχή μου είναι στραμμένη αλλού. Στους άντρες από κάτω, με τις μαύρες πανοπλίες, που μου θυμίζουν εκείνη την νύχτα σπίτι μου και στο βάθος, πρώτος από όλους μια μεγαλειώδης και τρομαχτική μορφή. Ο βασιλιάς με την χρυσή πανοπλία του που γυαλίζει ακόμα και στο λίγο φως που περνάει μέσα από τα πυκνά άσπρα σύννεφα.

  Τώρα που έφευγε ωστόσο είχε περιορίσει ακόμα περισσότερο τον αδελφό του. Το προηγούμενο πρωινό ο Τσάρλς μου είχε στείλει ένα γράμμα, κρυφά με μια υπηρέτρια και έλεγε πως είναι καλά, λυπάται που με άφησε μόνη μου και δεν ήταν εκεί να με προστατεύσει από τον αδελφό του και τώρα τον έχει κάπου με αρκετή φρουρά και του απαγορεύει να έρθει στο κάστρο.   

Και όπως το άλογο του, κάλπαζε μακριά, μαζί με αυτόν, ο φόβος και το βάρος που είχα μέσα μου μετά την επίθεση του στον διάδρομο, έφευγαν μαζί του. Γνωρίζω καλά, πως σύντομα αυτά τα συναισθήματα θα γυρίσουν. Ο βασιλιάς δεν πρόκειται να λείψει για πολλές μέρες, αυτό τουλάχιστον είχε πει η Τζέιν. Δεν μας είχε πει που θα πήγαινε, αν ήταν πόλεμος ή κάτι άλλο. Μόνο ότι θα ερχόταν σύντομα. 

Τώρα που έφευγε ωστόσο είχε περιορίσει ακόμα περισσότερο τον Τσάρλς. Το προηγούμενο πρωινό ο Τσάρλς μου είχε στείλει ένα γράμμα, κρυφά με μια υπηρέτρια και έλεγε πως είναι καλά, λυπάται που με άφησε μόνη μου και δεν ήταν εκεί να με προστατεύσει από τον αδελφό του και τώρα τον έχει κάπου με αρκετή φρουρά και του απαγορεύει να έρθει στο κάστρο. 

Έτσι άφησα την Κίρα στο δωμάτιο μου να κοιμάται και βγήκα έξω να το δω. Εξάλλου ήθελα να σιγουρευτώ πως έφυγε, πως δεν θα με πειράξει ξανά. Αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, είμαι σίγουρη πως θα περνούσα ακόμα ένα βράδυ χωρίς να κοιμηθώ.

Έπιασα με το χέρι μου την μαρμάρινη κουπαστή του μπαλκονιού και άφησα το κρύο να περάσει σε όλο μου το σώμα. Εκείνη την στιγμή κάτι ξύπνησε μέσα μου. Ένα γνωστό συναίσθημα, μια παλιά υπόσχεση που είχα δώσει όχι πολύ καιρό πριν, μα στο τέλος την αθέτησα.

Είχα πει ότι δεν θα αφήσω κανένα να με κάνει να νιώσω αδύναμη, φοβισμένη, πως θα έπαιρνα εκδίκηση για τους γονείς μου, από αυτό το... τέρας που είναι τώρα βασιλιάς. Μα κατέληξα να....... τον αγαπάω και να φοβάμαι τις δυνάμεις μου. Αλλά μετά από όσα έγιναν ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Το σωστό είναι να φύγω από το κάστρο με την Κίρα. Να πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε. Από εκείνη την νύχτα που είχε έρθει στο δωμάτιο μου, ένιωθα πως έπρεπε να την προστατεύσω. Νομίζω πως έβλεπα σε εκείνη τον εαυτό μου. Χαμένη, χωρίς κανένα στο κόσμο. Την έβλεπα σαν την αδελφή που δεν είχα αποκτήσει ποτέ και μια νύχτα που μου είπε πως μαζί μου νιώθει ασφάλεια, τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα. Αν φεύγαμε θα ήταν το καλύτερο και για τις δύο μας.