The Only Gift (On Hold)

CHAPTER 6 - Seis

Tahimik akong kumakain at tanging kalampag ng kubyertos ang maririnig. I can feel his gaze on me. Sinabayan niya akong kumain kaya eto ay kaharap ko siya. I can't even look him straight to his eyes. Puro sulyap nalang ang nagagawa ko. I don't know this man but he's kind enough to let me eat and spend the night after what happened.

Naramdaman naman niya ang pagkailang ko kaya tumayo siya at nagalok na bigyan ako ng tubig. Nang umalis siya ay mataman kong iginala ang paningin sa dining area. Malawak rin ito. Sakto lang. Nang naubos ko na ang pagkain ko. Napagpasyahan ko na iligpit ang napagkainan para makabawi ako sa tulong niya saakin. Habang bitbit ko ang nga plato ay nakasalubong ko siya sa daan patungong kusina. Gumuhit ang gulat sa kanya at napalitan ng pagseseryoso. Napahinto naman ako. He pursed his lips at pansin ko ang pagtingin niya sa mga plato.

"U-uh dito ko nalang ilagay ito. Salamat din pala sa pagkain." Tinitigan ko ang kanyang mga mata. Mas nakikita ko na tila ginto ang kinang ng kanyang mata. Hindi ko alam pero nakakaramdam ako ng matinding tension pag sya ang kasama ko. Pero wala parin na emosyong nakatingin ito sakin. Ako na ang pumutol ng tingin at itinuon ang pansin sa sapatos kong marumi.

"I---I should leave." Sambit ko naman.

"Ok." Mukhang naunawaan naman niya ako at ihinatid sa tarangkahan ng pintuan. Tahimik naman akong sumusunod sa kanya. Tumikhim naman siya.

"I'll give you a ride." Nahinto naman ako.

The offer is tempting but I think I can manage. Napansin niya ang hesitation ko kaya binuksan niya ang pintuan at itinuro ang malawak na kakahuyan.

"This is an exclusive area, if you walk, you'll get lost." Pageexplain naman niya. Napabuntong hininga naman ako. Ang dami nang itinulong ng lalaking ito. Ni hindi ko nga alam ang pangalan niya pero mukhang mabait naman siya.

"Um, sure." Ngumisi naman siya bago kunin ang susi sa bulsa niya at lumapit sa itim na kotse na nakaparada sa labas.

Katabi ko siya sa loob dahil two seater lang ang sasakyan niya. Kapansin pansin rin ang leather na covering sa loob. Mukhang ang mahal ng sasakyan. Walang umiimik sa amin. Inabala naman niya ang sarili sa pagmamaneho. Ako naman ay itinuon ang pansin sa may bintana.

Sa kalagitnaan ng byahe siya na ang bumasag ng katahimikan.

"How are you feeling?" I just shited my weight on the left at sinubukang wag siyang lingunin.

"Feeling better." sagot ko naman. He tilted his head glancing at me but I tried to avoid his gaze.

"I'm Cloud." Nabigla naman ako sa pagbanggit ng pangalan niya. This time I finally looked at him and caught the pair of golden brown eyes.

"Kiara." I said breathlessly. Kumibot naman ang labi niya at seryosong itinuon ang pansin sa kalsada. Nagtatakang pinagmamasdan ko ang bawat kilos niya. I think there's something wrong. Pansin ko ang pagtagis ng panga niya at ang paghigpit ng kamay niya sa manubela. Kinakabahan naman ako dahil baka mabangga kami.

"M-may problem ba?" tanong ko naman ngunit ay tila wala siyang narinig at mas binilisan pa ang maneho. Napakapit naman ako sa handle at napatingin na rin sa daanan. Mabilis niyang ipinihit pakanan ang sasakyan. The tires screeches as it forcefully run on a curve. I held my breath. I want to scream in fear but my body says otherwise. I found myself grinning and my eyes glint in excitement. I glanced at Cloud. Amused gazed etched on his face bago nagseryosong itinuon ang mata sa daanan.

"Wake up Kiara. This might kill you." Nagtataka naman akong napatingin sa kanya.

"I'm fully awake." I said as a matter of fact. I don't get this guy. Bigla naman siyang nagiging weirdo.