Chapter - 16

3K 118 1
                                    

CHAPTER – 16

Miyuka’s PoV

Nandito ako ngayon sa roof top ng DU. Palubog na ang araw ngunit hindi ko parin maaninag ang mga ugok. Hindi sila pumasok buong maghapon kaya naging tahimik ang araw ko. Bukod  kay Daisuke, sila lang ang nagtatangkang kausapin at gulohin ako. Ano kayang problema ng mga ‘yun? A-absent nlang, magkakasama pa. Tsk!

I glanced on my wrist watched. It’s already 6:00 o’clock in the evening. I sighed and decided to go home.

“Yo!” I startled when I saw Daisuke leaning on the rooftop’s door.

I frowned. Ano nanaman kayang kailangan nito? Tsk. Bababa na sana ako ng rooftop, but he grabbed my hand. I looked at him confused.

“Come on, Yuka. I’ll show you something.” Wika nito at hinila ako pababa ng rooftop.

“Chotto mat te I te kudasai!” (Please wait a moment!) I hissed, but he keeps on dragging me.

“Saan mo ba ako dadalhin?” I added. He stopped and faced me when we reached his sports car.

“Wait and see. Hop in!” He replied. Binuksan nya ang passenger seat ng kotse nya kaya wala na akong nagawa kundi ang sumakay.

****

“We’re here.” Nilingon ko si Daisuke at tumingin sa labas ng kotse. Madilim at masukal ang lugar. Bumaba sya ng kotse kaya minabuti kong bumaba narin.

“Where are we?” Tanong ko sakanya pagkababa ko ng kotse. I’m not familiar to this place, but I know we’re on a high elevated area.

“Dito ako madalas magpunta kapag gusto kong tumakas sa mga problema ko.” He explained. I arched my brow. Ano naman ngayon? Tsk.

“Come here.”  Utos nya kaya naglakad ako palapit sakanya.

Hinawakan nya ang kamay ko at hinawi ang mga baging. Pumasok kami sa isang maliit na pinto. Yumuko kami para makapasok. When we entered the door, my jaw dropped in awe. My eyes shined as I looked at the splendid lights of the whole city. This place was so amusing.

“You know what. This place is my comfort zone since I was a kid.” I diverted my attention to Daisuke. I saw a wave of nostalgia swept over him.

“Dito ko ibinubuhos ang lahat ng problema ko. Every time I disappointed my parents, I went here to shout and cry.” He continued. I remained silent and listen to his story.

“Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!” He shouted. I watched him and my lips curved into smile.

“Ikaw naman.” He glanced at me, so I immediately looked away.

“I don’t want to.” I murmured.

“Come on, Yuka! This is the best place to shout all your worries and problems.” He encouraged and shook my shoulders. Tsk! I felt the weird feelings again.

“Fine! Just stop shaking me and please lang, lumayo ka nga!” I demanded. Natatawang inalis nya agad ang mga kamay nya sa balikat ko.

“Go Yuka!” He cheered. I took a deep breath and glanced at him. He is smiling cheerfully. Ugh! I hate that smile. It makes me nervous.

I closed my eyes and shouted. “Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!”

Iminulat ko ang mata ko at ngumiti. Nakarinig ako ng palakpak pagkatapos kong sumigaw. I looked at Daisuke and he is smiling at me while clapping. Ugh!

“That was a great shout!” He complimented. I grimaced causing him to laugh. I folded my arms and arched a brow.

“Damn Miyuka! You’re so cute.” He stated. Bigla akong natawa sa sinabi nya. Tsk! I can’t control my emotion whenever I’m with him.

“Stop laughing!” Sabi ko sakanya habang nagpipigil ng tawa. Tsk. This is not me!

“Marunong  karin palang tumawa.” Wika nya habang nakatingin parin saakin. His look is killing me.

I shrugged, but Daisuke kept on teasing me. Pinagmasdan namin ang mga ilaw galing sa buong bayan nang biglang tumonog ang cellphone ko. Kinuha ko ito sa bulsa ng uniform ko at napatitig dito. Bigla akong kinabahan. Huminga ako ng malalim at dahan dahan ko itong binuksan.

“Oh shit!” I cursed. Parang binuhosan ako ng malamig na tubig dahil sa nakikita ko. Laman nito ang isang picture ng mga ugok na nakapiring ang mga mata habang nakabitay sa pader. Fuck!

“Yuka, are you okay?” Alalang tanong ni Daisuke habang nakatitig saakin. Hindi ko na sya pinansin at nagmadaling naglakad paalis pero agad nya akong napigilan.

“Hey, what’s wrong?” Nagugulohang tanong nya habang nakahawak sa dalawang balikat ko.

“I’m sorry, but I need to go.” Nakatungong sagot ko sakanya. Ayoko syang madamay sa gagawin ko, kaya inalis ko ang mga kamay nya sa braso ko at agad na tumakbo palayo sakanya.


To be continued…

Revenge of the Assassin (ON-GOING)Where stories live. Discover now