I'm adopted by 1D?! [DUTCH 1D]

3.

"Shit..."
"Romy wat is er?", vroeg Liam bezorgd.
"Nou ehm.. daar zit iemand die mij altijd bedreigde.."
"Ohh... Maar als wij er zijn, doet ze niks hoor", zei hij.
"We shall see..", mompelde ik.
We gingen aan een tafeltje zitten en bestelden wat. Uit mijn ooghoeken zag ik Nora (de pester) de hele tijd naar mij kijken met een blik die niet goed was. Na een tijdje kwam er een meisje met de bestelling. We bedankten haar en ze liep weer weg. We aten het eten op en praatten nog wat over het interview. Op een gegeven moment moest ik naar de wc.
"Guys, ik ga ff naar kamer 100, ik ben zo terug", zei ik. Niall knikte en ik stond op. Ik liep naar de wc en ging een hokje in. Even later was ik klaar en waste ik mijn handen. Plotseling zag ik Nora achter me staan. Ik schrok me kapot. Ik draaide me met een ruk om.
"Dag Roomsje, hoe gaat het?", vroeg ze met een gemene grijns. Help..
"Ehm.. Wel goed..", antwoordde ik ongemakkelijk.
"Ik zie dat je eindelijk geadopteerd bent. Nooit gedacht dat jíj geadopteerd zou worden!", zei ze. Ik zei niets.
"HEY! Ik praat tegen je!", zei ze en ze sloeg me in mijn gezicht. De tranen sprongen in mijn ogen.
"Ja nu moet je janken he! Jij smerige b!tch!", zei ze. Ze sloeg nog een paar keer tot ik zwarte vlekken begon te zien. Ik zakte op de grond en merkte niks meer.

Vanaf nu werk ik even met 'die en diens pov', dat schrijft wat makkelijker:)

*Zayn*
Romy blijft nu wel erg lang weg. Ik zag een meisje met een gemene grijns de dameswc uitlopen en dacht 'oh this can't be good...' Liam zag het meisje ook, sprong op en rende naar de wc. Ik hoorde een panniekerige schreeuw en rende ook naar de wc toe. Ik zag Liam op de grond zitten naast een slap lichaam. Shit!
"Zayn bel 112!!!", gilde Liam in paniek. Ik belde 112 en na een paar minuten kwamen er een paar ambulancebroeders met een brancard binnen. Ze tilden Romy op en legden haar op de brancard. Ze reden naar buiten en wij volgden ze. Niall, Louis en Harry stonden met grote ogen te kijken.
"Liam what ...", begon Niall.
"Geen tijd", gilde hij terug. Ik zag het meisje met de gemene grijns staan kijken en maakte snel een foto van haar. Zo, dat moet voldoende voor een signalement zijn.
"Jongens, er mag één iemand mee..", zei één van de ambulancebroeders.
"Louis, jij hebt de beste band met haar.. ga jij maar", zei Liam. Ik knikte en Louis stapte de ambulance in.
"Wij rijden achter je aan", zei Paul, duidelijk ook in shock. De ambulance vertrok en wij gingen er achteraan.

*Louis*
Ik had Romy's hand vast. Jeez.. wat was er gebeurd? Ze ging naar de wc, Liam rende er ineens naar toe, een gil, Zayn die ook rende, een ambulance... De ambulancebroeders waren met haar bezig. Ze gaven haar zuurstof en een infuus. Ik zag een aantal blauwe plekken.
"Het komt goed", zei één van de broeders die een hand op mijn schouder legde. Ik knikte en vestigde mijn aandacht weer op Romy. Ze lag daar zo levenloos...

Ik zat in de wachtkamer met mijn handen in mijn haar. Liam, Harry, Niall, Zayn en Paul kwamen binnen.
"Al nieuws?", vroeg Liam, zichtbaar doodsbang. Ik schudde mijn hoofd en barstte in tranen uit. Ik kon er gewoon even niet meer tegen. Liam kwam naast me zitten en trok me in een knuffel. (A/N: awww :) Lilo momentje :)) Soms is hij echt daddy direction. Ik snikte nog wat na en voelde toen nog meer armen.
"Ach waarom ook niet", hoorde ik Paul zeggen en hij kwam ook in de grouphug.

Er kwam een dokter binnen.
"Familie van Romy?", vroeg hij.
"Ja, is er nieuws?", vroeg Zayn.
"Ze is wakker, maar ze heeft wel een paar blauwe plekken en een gekneusde pols doordat ze viel. U mag nu naar haar toe".
Ik sprong op en rende de kamer binnen. Daar zag ik Romy liggen, met een verband om haar pols en haar telefoon in haar andere hand.
"LOUIS!!!", gilde ze. Ik rende naar haar toe en gad haar een knuffel. Ik bekeek haar wat beter en vond dat ze best veel op mij leek. Zelfde haarkleur, zelfde oogkleur, zelfde hyperactiviteit... Op 9 jarige leeftijd werd mijn zusje naar een weeshuis gebracht en ik heb nooit geweten waarom. Ik heb haar zolang gezocht, maar nooit gevonden.. Zou het... Nee vast niet...
"Louehh, ar joe alijf?",vroeg ze.
"He wie wat waar wanneer en hoe?"
"Ik, dat, daar, net en zo", grinnikte ze. Ik glimlachte ook.
"Morgen mag ik naar huis!", zei ze hyper. Ik sprong een rondje door de kamer. Ze lachte zich kapot. De dokter kwam weer binnen.
"Kleine wijziging in de planning: Je mag nu al naar huis!", zei hij.
"YES!!!", schreeuwden we in koor. De dokter gaf haar een mitella en ze stond op uit bed. Ze stond wat te wiebelen dus ondersteunde ik haar. De dokter liep naar buiten gevolgd door ons. Meteen werden we in een grouphug getrokken.

-------------------

*Romy*
Ik zat op mijn bed te kijken naar mijn fotolijstje te kijken. Mijn moeder stond lachend naast mijn vader en ervoor stond mijn broer, die ik nooit heb gekend. Louis kwam de kamer binnen.
"Hey hey, hoe gaat het?"
"Oh gaat wel.."
"Mooie foto heb je daar! Wacht eens even..." Hij rende de kamer uit en kwam evenlater terug met een fotolijstje. Hij pakte mijn foto en hield ze bij elkaar. Zijn ogen werden groot. Ik pakte ze af en keek ook. Whut? Dit meen je niet. Ik keek hem aan met tranen in mijn ogen.
"Broertje?"
"Zusje?" We knuffelden elkaar.
"Gosh, ik heb zo lang naar je gezocht.."
"Awww", hoorde ik vier stemmen zeggen
"Nu weten we waar je de voorliefde van wortels en die hyperactiviteit vandaan hebt", zei Niall. Louis legde een hand om mijn schouder en keek me met een bigsmile aan.
"Ik heb je zo gemist!"
"Ik jou ook", snikte ik. Eindelijk heb ik mijn broer terug. De rest moest nu ook huilen.
"Oh god, we huilen nu allemaal, grouphug!!", zei ik en even later zat ik in een groepsknuffel.

Awww this made me almost cry :')
Louis heeft zijn zusje terug (niet in real hoor, in dit verhaal.... vond het zo leuk om te schrijven(:)
Votes&comments altijd welkom ;-)

X