Neighbours with the badboy

HOOFDSTUK 4

H O O F D S T U K 4

Life is short. Smile while you still have teeth. -Unknown

11/11/2015

Ik weet dat veel van jullie de A/N skippen, maar lees van dit hoofdstuk aan het einde wel even de A/N aub. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Waarom moeten schooldagen zo verschrikkelijk lang duren?" Alice loopt naast mij te zeuren terwijl we naar de kantine lopen.

"Alice, er zijn echt pas twee schooluurtjes voorbij na gym. En dat waren geen saaie vakken."

Alice haalt haar schouders op. "Ik vind tekenen en drama toevallig wel saai." Ik rol met mijn ogen en doe de deuren open van de kantine. Wacht... Waarom loop ik naar de kantine? Wanneer ik binnen kom merken een paar leerlingen al dat ik er ben en ze beginnen te fluisteren en te wijzen.

"Alice, ik ga even.... Umh, ja ik... Dag!" Ik draai mij om, om weg te lopen maar Alice pakt mijn pols vast.

"Hey hallo! Weglopen gaat niet zo makkelijk. Je blijft lekker hier met mij. Je moet ze laten zien dat je het niet meer pikt. We doen wel gewoon kleine stapjes. En stap één is dus gewoon normaal in de kantine zitten en pauze houden, zoals elke leerling doet." Ze trekt mij mee naar een lege tafel midden in de kantine. Pas nadat ik zie hoe mensen verschrikt kijken omdat we daar naartoe lopen, zie ik waarom het zo erg is.

"Nee, Alice," begin ik, "elke tafel, maar niet die." Alice kijkt om naar mij.

"En waarom dan wel niet? Een tafel is een tafel, niet waar?"

"Omdat dat dé tafel is! Daar zit het groepje altijd!"

Alice haalt haar schouders op. "Dus?" Vraagt ze. "Ik zie daar niemand zitten. Oh en Vanessa zei dat ik aan die tafel mocht zitten wanneer ik maar wilde. En ik wil nu." Ze trekt mij verder mee naar de tafel en gaat zitten. Ik daarentegen blijf staan voor de tafel en kijk om mij heen.

"Kom op nou, Emily. Hoe moeilijk is het om te gaan zitten?" Ik kijk haar lichtelijk boos aan en zeg: "Ik dacht dat we kleine stapjes gingen doen? Als dit een kleine stap is, weet ik niet zo goed of ik wel met jou de stappen moet gaan doen." Alice rolt met haar ogen. "De eerste stap moet het grootst zijn, zodat de rest weer wat meevalt. Zie je? Ik heb hier verstand van. En nu zitten." Ze kijkt mij doordringend aan met een beter-doe-je-wat-ik-zeg-blik. Ik zucht. "Oké dan. Alles of niets." Ik ga zitten aan de tafel en probeer zo goed mogelijk de staren en blikken van de andere leerlingen te negeren. Alice daarentegen kijkt alleen maar om zich heen om naar iedereen te glimlachen. Ik kijk nog steeds naar de tafel wanneer ik een figuur aan de zijkant van de tafel zie staan.

"Hallo," hoor ik Alice zeggen. "Kunnen wij je ergens mee helpen?" Het blijft stil voor zo'n 30 seconden en ik kijk nog steeds naar de tafel met mijn hoofd naar beneden.

"Mag ik misschien weten wat jij in vredesnaam aan het doen bent," vraagt een jongensstem nogal geïrriteerd. Alice antwoordt poeslief, "Ik zit aan een tafel in de pauze. Zie je dat niet? Wow, deze school heeft een paar achterstandskinderen zeg." Het blijft weer even stil, maar ik kan zijn woede bijna horen opborrelen.

"Luister," begint hij woedend, "als jij nu niet als de sodemieter weg gaat van deze tafel dan ga ik toch wat bij jou doen, dan kan je echt nooit meer-"

"David, kom op nou. Zo praat je niet tegen een meisje. En zeker niet tegen Alice," zegt Vanessa terwijl ik haar hoor aanlopen.

Alice kijkt van David naar Vanessa en haar gezichtsuitdrukking verandert. "Sorry hoor," zegt ze, "maar ik heb jouw hulp niet nodig. Hij zou toch niks kunnen doen." Met het laatste stukje van haar zin kijkt ze weer met een glimlach naar David. Vanessa's stem blijft tot mijn verbazing vrij rustig wanneer ze weer wat tegen Alice zegt. "Alice, ik zie dat je gebruik hebt gemaakt van mijn uitnodiging om hier aan tafel te zitten?"