Neighbours with the badboy

HOOFDSTUK 8

H O O F D S T U K 8

"Will rose slowly to his feet. He could not believe he was doing what he was doing, but it was clear that he was, clear as the silver rim around the black of Jem's eyes. "If there is a life after this one," he said, "let me meet you in it, James Carstairs."

"There will be other lives." Jem held his hand out, and for a moment, they clasped hands, as they had done during their parabatai ritual, reaching across twin rings of fire to interlace their fingers with each other. "The world is a wheel," he said. "When we rise or fall, we do it together."

Will tightened his grip on Jem's hand, which felt thin as twigs in his. "Well, then," he said, through a tight throat, "since you say there will be another life for me, let us both pray I do not make as colossal a mess of it as I have this one."

― Cassandra Clare, Clockwork Princess

30/04/2016

Creds v/d cover hierboven: @okay_lana

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik sta een paar stappen van de limonade af, maar het voelt als honderden meters. Veel mensen zijn inmiddels de keuken uit waardoor ik genoeg ruimte heb, maar het voelt alsof ik mij niet kan bewegen. Er staat keiharde muziek op en overal praten mensen, maar het enige wat ik hoor zijn mijn gedachtes. Er gebeurt van alles en nog wat om mij heen, maar het enige waar ik naar kijk is hem.

Naar Jake.

Mijn ogen glijden langs de badboy, beginnen beneden en mijn blik eindigt bij zijn bruine ogen die terug naar mij staren. Hij bekijkt mij van top tot teen, net zoals ik bij hem deed, en neemt mij in zich op. Er valt een lange stilte waarbij geen van ons wat doet of zegt. De beat van de muziek laat het huis bijna trillen en iedereen praat, maar dat is allemaal buitengesloten. We staren elkaar aan voor wat voelt als minuten. Dan loopt er iemand langs en stoot per ongelijk tegen ons beide aan terwijl hij dat doet. Jake schudt zijn hoofd alsof hij uit een of andere trans komt en probeert zijn evenwicht weer te vinden.

"Wat doe jij nou hier?" Breekt hij uiteindelijk boos de stilte.

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn gevoel slaat in één klap om van een rare gevoel naar geïrriteerd. Dat moet toch echt wel één van de domste vragen zijn die ik ooit gehoord heb. Van alles wat hij kon zeggen, koos hij dit. Zijn ogen zijn niet meer hetzelfde als net. Hoewel ze net misschien iets van verschillende emoties hadden, hebben ze nu niks anders dan irritatie. Ik rol met mijn ogen.  Ik ben misschien wel Nerdje, maar ik weet dat ik wel wát waardig ben. Af en toe mag ik ook mijn momenten hebben. Als hij zo gaat doen, kan hij het krijgen ook.

"Dat is toch wel duidelijk?" Zeg ik. "Ik ben hier voor een feestje van een vriend van mij. En als je mij nu weer even met rust laat." Ik draai mij van hem weg en doe een stap richting de oh zo moeilijk bereikbare limonade. Voordat ik de tweede stap kan zetten, gaat z'n mond alweer open.

"Ben jij uitgenodigd door de nieuweling Breemon?" Vraagt hij oprecht verbaasd.

Geïrriteerd omdat hij verbaasd is, antwoord ik: "Door Brendan", zeg ik met nadruk, omdat hij zijn naam verkeerd zei, "ben ik inderdaad uitgenodigd." Oké, dat is misschien niet helemaal waar. Ik wist niet eens dat hij dit feest gaf tot een paar minuten geleden, maar dat is niet het punt. "Nu je het zegt, hij wacht op mij op de dansvloer, dus als je mij nu dan met rust laat." Ik doe eindelijk de laatste stappen richting de limonade en bak een beker om mijn limonade in te doen. Wat hij dan zegt, stopt al mijn bewegingen.