Neighbours with the badboy

HOOFDSTUK 3

H O O F D S T U K 3

"Food will never break your heart." -six words stories.

16/10/2015

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Iedereen heeft zo z'n momenten.

Bijvoorbeeld wanneer je struikelt, of wanneer je extreem emotioneel bent. Of wanneer je naast de badboy van de school moet leven en hij je heeft zien staren terwijl jij de nerd bent. Ja, nou, dat laatste gebeurt bij mij.

Hij kijkt mij aan en ik kijk terug. Niet omdat ik een wedstrijd met hem aanga of zo, maar gewoon omdat ik te geshockt ben om weg te kijken. Oké, even alles op een rijtje zetten.

1. Ik heb net zitten staren naar de badboy en hij zag het.
2. Ik moet de komende tijd naast hem wonen.
3. Hij kijkt mij nog steeds aan. En nog steeds... En nog steeds... En nog steeds... En nog-

"Hallo", zegt hij. Ik zeg niets. Ik kijk om mij heen, om te kijken of hij het tegen iemand anders heeft. Wow, denk ik bij mijzelf. Tegen wie anders moet hij het hebben? Tegen de kat op de straat?

"H-ha-llo", stotter ik niet hoorbaar. Ik schraap mijn keel en probeer het opnieuw. "Hallo." Hij zegt niets. Hij kijkt alleen. Heb ik wat verkeerd gezegd? Dat kan niet toch? Ik heb alleen hallo gezegd. Misschien had hij het toch tegen de kat.

"Dus...", begint hij. "Ik heb je hier nooit eerder gezien. Maar ik heb ook geen verhuiswagens gezien. Dus wat is het dan?" Hij praat tegen mij, zo te zien. De kat is namelijk al weg. "Ja, we hebben een ongeluk thuis gehad", vertel ik. Ik schuif nerveus van voet naar voet. Er is een stilte. Dan grijnst hij. Zijn houding verandert en hij straalt zelfvertrouwen uit. "Waar ga je naar school", vraagt hij.

"Het Maren-College."
Hij kijkt bedenkelijk. "Dat is raar. Normaal gesproken zie ik de mooie meisjes wel." Hij knipoogt. Hij maakt een grapje zeker.
"Hoe heet je", vraagt hij. Ha. Oké. Ik zie het al. Hij herkent mij gewoon niet meer. Ik hem vandaag nog gezien. Ik zou liegen als ik zeg dat dat mijn ego geen pijn doet.

"Emily, Katty, Jack! Kom naar beneden! We hebben pizza!" Ik draai mij om en schreeuw, "Ja! Ik kom!" Ik draai mij terug om naar Jake. "Ik moet gaan", zeg ik. Hij grijnst en zegt, "je bent leuk." Ik verstijf. Ik kijk weg en bloos. Dan begint hij ineens kei hard te lachen. Ik kijk naar hem en zie hem dubbelgeslagen van het lachen. Hij probeert recht op te staan. "Je had je gezicht moeten zien!", lacht hij. Hij veegt met zijn handen zijn 'tranen' weg. Ik voel woede in mij opborrelen. Hij is net gestopt met lachen en kijkt dan naar mijn gezicht. Even stopt hij, maar daarna gaat hij nog harder lachen.

"Awh, is nerdje hier een beetje boos? Omdat ik een grapje maakte? Awh, nee, kom op, niet boos zijn." Hij lacht nog steeds. Oh, ik zou alles ervoor over hebben om zijn lach uit hem te slaan. Hij wordt rustiger en pakt zijn raam vast. "Nou, ik ga maar weer is. Zie je hopelijk niet op school!" Hij slaat het raam dicht en loopt zijn kamer uit.

"Emily, kom je nog?", roept mijn vader van beneden.

"Ja pap. Ik kom!" Ik doe mijn raam dicht en loop naar de deur.
Ik ga nog een punt bij mijn rijtje zetten:
4. Ik heb een ongelofelijke hekel aan hem.

*****
"Hey Emily!" Ik loop richting de ingang van mijn school wanneer ik hoor dat iemand mijn naam roept. Niet Nerdje, maar mijn naam. Ik draai mij om, om te kijken van wie de stem is.

"Hoi Alice." Ze rent totdat ze naast me staat en zet haar tas weer even goed op haar schouder.
"Dus", zegt ze. "2e dag van school hè?" Ik knik, omdat ik geen zin heb om te antwoorden. "Ik vind deze school wel leuk", zegt Alice. "De mensen zijn echt aardig en de leraren zijn chill." Ik knik weer, hoewel het voor mij natuurlijk niet zo is. Nope, zelfs de leraren zijn niet chill bij mij. "Wat heb jij het eerste uur?", vraagt ze.