Avoid

Chapter 20

Οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί.

-Marcel Proust

20 κεφάλαιο

<< Βανέσσα..>> η φωνή του βραχνιά και διστακτική. Σταγόνες αίματος από το κάτω χείλος του έσταζαν ενώ προσπαθούσε να ψιθυρίσει και να αντιληφθεί μέσα από την φωνή της ότι ήταν η ίδια. Η φωνή της ακουγόταν πίσω από τον ώμο μου. Γύρισα αμέσως και την είδα.
Τα ανήσυχα μάτια μου κατά μήκος του προσώπου της. Φαινόταν ταλαιπωρημένο και ταυτόχρονα τρομαγμένο.
Η Σονάτα στεκόταν δίπλα της με ένα χαμόγελο, σαν να κατάφερε το σκοπό της.
Γύρισα για να κοιτάξω τον Harry, το πρόσωπο του σκληρό και ανέκφραστο. Είχαν είδη γίνει πολύ λεκέδες αίματος πάνω στο άσπρο μπλουζάκι του. Το στήθος του ανασηκωνόταν στην προσπάθειά του να αναπνεύσει.
Έβγαλε μία δυνατή κραυγή και αναποδογύρισε όλο το τραπέζι που βρισκόταν στην μέση του σαλονιού. Τινάχτηκα από τον τρόμο που με κατανάλωνε εκείνη την στιγμή, ελάχιστα από τα γυαλικά έπεσαν κοντά στα πόδια μου. Ο Harry έτρεξε από το σαλόνι και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Δεν έπρεπε να τον αφήσω μόνο, ξανακοίταξα την Βανέσσα και έτρεξα πίσω από τον Harry όσο ποιο γρήγορα μπορούσα, τουλάχιστον όσο μου επέτρεπαν τα τακούνια που φορούσα.
Είδη είχε μπει μέσα στο αμάξι του, φώναζα ανεπανάληπτα το όνομα του, δεν ανταποκρίθηκε σε κανένα άκουσμά μου. Είχε βάλει μπρος το αμάξι του και προσπάθησα να επιταχύνω τους ρυθμούς μου. Τα μαλλιά μου πήγαιναν προς τα πίσω από τον δυνατό αέρα που κατέλυε την περιοχή. Σταμάτησα να τρέχω πάνω στο τσιμεντένιο δρόμο βλέποντας τον Harry να έχει είδη φύγει με το αμάξι του. Ο ενθουσιασμός που ένιωθα κάθε φορά που έβλεπα το πρόσωπό του, χανόταν καταλαβαίνοντας ότι δεν με ήθελε κοντά του.

Με τρεμάμενα χέρια σκούπισα οποιαδήποτε απόδειξη συναισθήματος.
<< Μην ανησυχείς θα τον ακολουθείση και θα μας διαβεβαιώση ότι δεν θα κάνει καμία τρέλα .>> ένα χέρι πίεσε των ώμο μου. Ένα είδος συμπαράστασης μου πρόσφεραν τα λόγια του. Πρώτη φορά τον έβλεπα, η μάλλον όχι πρώτη φορά τον έβλεπα αρκετές φορές στο Avoid. Ένα άλλο μαύρο αμάξι είδη τον ακολούθησε στην ίδια διασταύρωση που είχε πάρει και ο Harry.
Το στήθος μου έβραζε, ένιωθα ότι θα χωριστό στα δύο.
<< Έλα πάμε μέσα κάνει αρκετό κρύο.>> μου χάιδεψε τα μαλλιά, στενά αηδιασμένη απομακρύνθηκα από την παλάμη του και τον ακολούθησα ξανά μέσα στην αδελφότητα.
Ένα χάος επικρατούσε μέσα στο δωμάτιο , η Λέσλι προσπαθούσε να καθαρίσει τα τραύματα του Βίκτορ κάτω στο πάτωμα. Με κοίταξε με ένα βλέμμα μόχθου, με μίσησε!
Πήρα την τσάντα μου από το πάτωμα που είχε πέσει και ανέβηκα προς το δωμάτιο.
Άνοιξα σχεδόν αθόρυβα την πόρτα του και κοίταξα το δωμάτιο του, το δωμάτιο στο οποίο δεθήκαμε....

HARRY'S POV

Εφάρμοσα το χειρόφρενο καθώς πάρκαρα στο παρκινγκ του πρώην διαμερίσματος μου.
Τα χέρια μου ήταν χαμένα και οι σκέψεις μου βυθισμένες στο απόλυτο κενό.
Ξανασκούπησα το αίμα που έτρεχε από τα κάτω χείλη μου, πασαλείβοντας το στην μπλούζα μου.
Πατούσα μανιωδώς τον διακόπτη για να κατέβει το ασανσέρ, το αναθεματισμένο δεν λειτουργούσε. Κλότσησα την πόρτα του ασανσέρ και έτρεξα να ανέβω τα σκαλιά.
Η πόρτα έτριξε καθώς την άνοιγα. Μία έντονη μυρωδιά τρύπησε τα ρουθούνια μου.
Προχώρησα αργά, προσπαθούσα να επεξεργαστώ την συνείδησή μου. Τι ήθελα να κάνω; Γιατί πραγματικά ήρθα εδώ;
Σταμάτησα στην μέση του σαλονιού, τα χέρια μου έτρεμαν, βαθιά ταραγμένος δάγκωνα συνέχεια το κάτω χείλος μου που είδη ήταν τραυματισμένο.
Στάθηκα στον καναπέ, εκεί όπου στεκόμασταν πάντα και ανταλλάζαμε φιλιά.

FLASHBACK

<< Έχεις αρχίσει και με τρομάζεις.>> οι εντάσεις μέσα στο σπίτι δυνάμωναν όλο και περισσότεροτο τελευταίο δεκάλεπτο.
<< Βανέσσα είμαστε μια χαρά εδώ πέρα, δεν χρειάζεται να πας εκεί>>προσπαθούσα να την καθησυχάσω ενώ συνέχεια απέφευγε κάθε άγγιγμά μου πάνω στοσώμα της.
<< Harry μεγάλωσε επιτέλους!, κέρδισα μία υποτροφία σε πανεπιστήμιοδεν μπορώ να την εγκαταλείψω>> τα χέρια της έτρεμαν ενώ προσπαθούσε ναπιάσει το κεφάλι της.
<< Βανέσσσα άκουσέ με, δεν χρειάζεται να πας εκεί. Δεν αντέχω να είσαι μακριάμου. Κατάλαβέ με, μείνε εδώ μαζί μου για πάντα>> προσπαθούσα να της αποτρέψωμία τούφα από τα χρυσά της μαλλιά.
<< Είσαι άρρωστος!>> τα γαλανά της μάτια είχαν κοκκινίσει. Οιλέξεις της ήταν απόλυτες, πλέον με σιχαινόταν. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά τηναπέτρεψα τραβώντας την πάλι πίσω στον καναπέ.
<< Μείνε μαζί μου>> την παρακάλεσα. Δεν θα άντεχα άμα την έχανα.Για ΠΑΝΤΑ.
<< Ηarry άσεμε>> κουνούσε το χέρι της στην προσπάθειά της να απεγκλωβιστεί απόεμένα
<< Harry γαμώτο, με πονάς>>

NOW
Ταρακουνήθηκα από αυτήν την ανάμνηση και πήγα στο δωμάτιο. Ένιωθα ότι οι τοίχοιμε πίεζαν.
Δεν είχε απομείνει τίποτα στο δωμάτιο όπου μοιραζόμασταν τα πάντα. Μόνο ένας ολόσωμοςκαθρέπτης καλυμμένος με κάτι πλαστικό. Το τράβηξα αποτρέποντας όλοι την σκόνηπου είχε παγιδευτεί τόσο καιρό. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη, στονκαθρέπτη όπου κοιτούσα την Βανέσσα. Ένιωθα ειρήνη μόνο που την έβλεπα,εξαρτιόμουν από την αγάπη της. Δεν είχα εκτιμήσει το πόσο γαλήνη μου είχε φέρειμέσα στο άψυχο σώμα μου, μέχρι που την έχασα. Τότε κατάλαβα. Βαθιά νευριασμένοςκαι οργισμένος έδωσα μπουνιά πάνω στον καθρέπτη. Είχε διαλυθεί όλο το τζάμι,ενώ φανταζόμουν τότε που της φορούσα το κολιέ.
'' Σε αγαπώ''
'' Σε αγαπώ ακόμα περισσότερο''
συνέχεια επαναλαμβανόταν η φωνή της μέσα στην σκέψη μου. Κοίταξα ξανά τον εαυτόμου στο σπασμένο καθρέπτη. Τα αίματα δεν σταμάτησαν να τρέχουν. Κομμάτιαγυαλιού είχαν μπει μέσα στην γροθιά μου και το υπόλοιπου του τζαμιού είχε διασκορπιστείκάτω στα πόδια μου.


Τζοσελύν POV

Είχα αποκοιμηθεί πάνω στο κρεβάτι του. Ένιωθαότι κάτι συνέβαινε. Γιατί δεν γύρισε ακόμα ο Harry? Συνέχισανα δαγκώνω τα νύχια μου από το άγχος. Έναεπικριτικό φως διαπέρασε το παράθυρο από όπου και στεκόμουν. Αμέσως η καρδιάμου χτυπούσε σαν παλαβή όταν είδα να σέρνουν κυριολεκτικά το Harry από τοαμάξι.
<< Ω Θεέ μου>> ψιθύρισα ελαφρά τρεμόμενη.