Avoid

Chapter 21

Οι περισσότερες σκιές στη ζωή μας δημιουργούνται επειδή εμείς στεκόμαστε μπροστά στο δικό μας φως.

-Ralph Waldo Emerson 

21 κεφάλαιο 

Πετάχτηκα όρθια.

<< Μη >> είπε με ένα σκοτεινό τόνο φωνής . Γλίστρησα στην καρέκλα όπου και στεκόταν η τσάντα μου.

<< Ηarry..>> απελπισμένη και σχεδόν αδύναμη να εκφραστώ άφησα ελεύθερους τους ώμους μου ενώ με πίεζε απειλητικά.
<< Θα ορκιζόμουν ότι θα τον είχα σαπίσει στο ξύλο>> η χροιά του γίνεται πιο έντονη καθώς η ανάσα του πλησιάζει πιο πολύ στο λαιμό μου.

<< Επιτέλους Harry...>> γύρισα να τον κοιτάξω, δεν άντεξα.

<< Θεέ μου, το χέρι σου>> τόνωσα το βλέμμα μου στο χέρι του ενώ προσπαθούσα να το επεξεργαστώ τι ακριβός συνέβη. Δεν είχε φύγει με αυτά τα σημάδια στο χέρι.
<< Άσε με να σε βοηθήσω>> ξεκίνησα να ανακατεύω σαν μανιακή τα συρτάρια
<< Είναι αριστερά σου>>
Γονάτισα μπροστά στο κρεβάτι  όπου καθόταν για να τον περιποιηθώ.
<< Όσο για το προηγούμενο>> απέφευγε να με κοιτάξει, ενώ τον καθάριζα από όλα αυτά τα σημάδια.
<< Ξέχνα το>> σχεδόν τινάχτηκε από τον πόνο ενώ καθάρισα την ακόμα ανοιχτή πληγή του.
<< Τζοσελύν, δεν θέλω να χάσω και εσένα>> έσκυψε ποιο κοντά μου κάνοντας με να νιώθω κάθε τούφα των μαλλιών του στο μέτωπό μου.

 << Ήταν απρόσμενο..>> προσπάθησε να δικαιολογηθεί

 << Harry, δεν θέλω να μιλήσουμε γι αυτό. Στα αλήθεια με έχει κουράσει όλο αυτό>> άλλαξα βαμβάκι ενώ απέφευγα κάθε επαφή με το βλέμμα του που τόσο καιρό με σκλαβώνει.
Ήθελα να του δώσω να καταλάβει με τις αντιδράσεις μου σε μερικά πράγματα που έκανε και είπε αυτές τις μέρες. Για να μπορέσει να δει τα πράγματα από την δική μου σκοπιά.

 << Και εμένα με έχει κουράσει γαμώτω. Όλες οι αντιδράσεις σου είναι πολύ περίεργες τον τελευταίο καιρό..>> σηκώθηκε και πλησίασε με τέτοια ορμή στο παράθυρο.

 << Δεν καταλαβαίνω Τζος κοντεύω να τρελαθώ, με εσένα, με εκείνη την γυναίκα που δεν έχει σταματήσει να ρωτάει για εσένα>> σήκωσε τα χέρια ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
<< Και τώρα με τον Βίκτορ>> συνέχισε να φωνάζει.
Προσπαθούσα να συγκρατηθώ από τα κλάματα ενώ ακόμα ήμουν λυγισμένη στο πάτωμα.
<< Harry σου ορκίζομαι..>> προσπαθούσα να μιλήσω μέσα από το βαρύ συναίσθημα που με είχε σκεπάσει.
<< Γαμώτο, δεν θέλω να μου ορκιστείς τίποτα>> έσκυψε κοντά μου πιέζοντας το κεφάλι μου και το βλέμμα μου να τον κοιτάξει.
Μου έδωσε ένα φιλί, οργώνοντας το στόμα μου με τη γλώσσα όπως εκείνος ήξερε. Ένιωσα ότι ήταν ικανός να με κάνει να τελειώσω μόνο με ένα φιλί του. Τα πάντα πάνω του με ερέθιζαν, η όψη του, η αφή του, το πώς με κοίταξε, το πώς με άγγιζε.
Μπορούσα να του λέω ξανά και ξανά ότι τον αγαπώ και ήξερα ότι τον επηρέαζε αυτό. Μου είχε πει κάποτε ότι έχει ακούσει πολλά ''Σε Αγαπώ'', αλλά δεν τα είχε πιστέψει ποτέ γιατί δεν στηριζόταν στην αλήθεια.
Εγκατέλειψε την γλώσσα μου τραβώντας με τα δόντια του τα κάτω χείλη μου.
Με κοίταξε και το βλέμμα του πλημμύρισε από μια ξαφνική τρυφερότητα που έκανε το λαιμό μου να σφιχτεί.
<< Είσαι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχω πάρει ποτέ>> η αναπνοή του με διαπερνούσε.
<< και η μεγαλύτερη ανταμοιβή >> συνέχισε πιπιλώντας τον λαιμό μου.
Τον χρειάζομαι απελπισμένα. Είμαι δυστυχισμένη χωρίς αυτόν . Αντί γι 'αυτό όμως, εσύ περνάς τις ώρες σου αναπολώντας την Βανέσα. Παρόλο που ξέρω ότι θέλεις να γυρίσεις σε αυτήν θέλω να γονατίσω και να σε εκλιπαρήσω για την αγάπη σου με ένα φιλί σου, ένα άγγιγμά σου τόσο αδύναμη με έχεις κάνει.
Άγγιξα το λαιμό μου, το μέρος όπου πιπιλούσε πριν από λίγο. Ένιωθα κάτι υγρό το αίμα από τα χείλη του είχε στεγνώσει πάνω στον λαιμό μου.
<< Μη φοβάσαι>> το χέρι του έτριψε του ώμου μου.