Bunu nasıl yapacağımı bilmiyorumm
Saç diplerimden, ayak uçlarıma kadar eziliyorum.
Sahi, enkaz kim?
Insan bazı şeyleri taşıyamıyor işte..
Bazen yenilgiyi, Bazen söylenenleri, bazen ihaneti..
Ama insan en çok kendini taşıyamıyor omuzlarında.
Belki de ben, kendime ağır geldim.
Ondan yığıldım boynunun çukurlarına.
Nerden bilirdim orada başka biririnin olduğunu.
Bilseydim koklamazdım seni,
Ezberlemezdim bana yukarıdan bakışlarını.
Bir elin doluyken diğerini tutmazdım.
Gerçekten çok üzgünüm..
Aslına bakarsan üzgün olmaktan da üzgünüm..
Ait olmaktan, hayal kurmaktan, inanmaktan, kırılmaktan..
Ben çok üzgünüm çocuk...
Gözlerimin içine bakıp "Seni seviyorum" derken bilemezdim,
Başkasına ait olduğunu...
Son kalan jelibon için tartıştığımızda da bilemezdim.
Maviyi sana yakıştırdığımda,
Ellerindeki teri, ellerimle kuruladığımda,
O ağzına sıçtığımın şehrinin sokaklarında sana sarıldığımda,
Bilemezdim...
Bilemiyorum.
Omuzlarım düşüyor.
Odam izmarit kokuyor.
Ellerim de..
Her şey burada "hiçbir şey" bile..
Ve ben yine en çok kendimi taşıyamıyorum...
Berfin Özdoğan
