Yani insan sormuyor değil kendine. Kaç kaç kaç nereye kadar kime kadar. Bazen aklımı ve kalbimi yoldan geçen herhangi birisine şunu iki dakika tutar mısın ? Deyip olay mahalinden uzaklaşmayı içimden geçirmiyor değilim . Olmayacağını sizler kadar bende gayet net biliyorum ama insan işte hepimiz ümit den ibaret değil miyiz ? Yada ümit kurbanı olup bu acıları çekmiyor muyuz ? Eşinden , aşkından , kardeşinden , işinden vs. Hep bir ümit aşılaması sonucunda depresyon denilen çukura düşüyoruz . Ne olacağını nereye kadar gideceğini nerde biteceğini hesaplamadan yeniliyoruz .
Hepimizin bir kaçmışlığı , kaçacağı bi sebep var . İşte ... Ben hep buna mecbur bırakıldım . Acizlik bence kaçmak ama elden başka gelen de yok .
