Koca ömrümü minicik karavanda geçirmek istiyorum . Tek başıma kimsecikler olmadan. Hayallerim , hatıralarım ve umutlarım ... Hepsini valize koyup çıksam yola . Herkesi herşeyi çok uzaklardan seyretsem . Baktım sahneleri hoşuma gitmedi atlasam karavana düşsem tekrar yollara hiç dönmeyecek gibi ! Alabildiğince umarsız . Alabildiğince gamsız olabilsem ... Kafam estiğinde Deniz kenarında durup martıları seyretsem binlerce hayal yüklesem martı kanadına haykırsam denize doğru . Yaşanmışlara , yaşanacaklara vede yaşayamayacaklarıma isyan etsem . O anda kaybolsam yolu bulamasam . O kadar derinlikteki yüreğim onu bulacakmış gibi düşsem tekrar anıların peşine . Bıraksam özlemi bir kenara . Hep özleyen taraf ben ben olacağım diye bir kural yok ya biraz da ben özlensem yokluğumda . Eksikliğim hissedilse biraz da . Defalarca yalnız bırakıldığımdan öğrenmiştim nasılsa korkmamayı . Aslında karanlıktan çok korkardım . Simsiyah zifiri karanlığın içine bırakıldığımdan beri alışmıştım . Maviliğe hasretim . Çok mu düşlediklerim ?
