Herkesin gitmek istediği ve yanında olmak istediği birileri var. Gecenin üçü, sabahın körü, hatta cehennemin dibinde olsa bile. Onlar, ulaşılmayacak kadar uzakta değiller aslında. Sadece yaklaşamayacak kadar mesafeliler. Çünkü hiçbir mesafe, "gel" sözü kadar yakın ve "git" sözü kadar uzak değildir.
Ben seni çocuklar gibi sevmiştim, hani anlarsın ya. Bir çocuk her gün sarılarak yattığı ayıcığını nasıl seviyorsa öyle sevmiştim seni. Sokakta balon satan birilerini görünce ağlamaya başlar ya işte o kadar çok istiyordum seni. Benim sevgim çocuklar kadar saftı, sevgilim.
Tam bir mesaj atacaksın, olmuyor duruyorsun. "Bi sigara yakayım" diyorsun, "sonra atayım, bi kahve daha içeyim, son satırı da okuyayım, son kez uyuyayım." Sen atmıyorsun ya, ben oturmuş bekliyorum. Bu satırı okumamayım, kahve yapmayayım, sigara molasına çıkmam. Belli ki uyumuyorum. "Gel" demiyorsun ya ben de gelmiyorum.
Yanında olmak istiyorum. Sen bilmesende senin geçtiğin yollardan defalarca yürümek, kokunu yaydığın sokakların bütün havasını solumak, dönüp arkana baktığında beni fark etmeni istiyorum. Elini tutmak, tuttuğum anda zamanı durdurmak, hayatın o tüm işleyişini aşkımızla durdurmak, senden başka hiçbir şeyin farkında olmak istemiyorum.
