Yeniden Başlıyor

1.BÖLÜM

Okula doğru giderken okula varmama birkaç adım kala telefonu unuttuğum aklıma geldi. Neyseki benim hız gücümde vardı, burda çok insan vardı hızlanırsam göremezdi ama kamera kayıtlarıyla kimin hızlandığını bulurlardı. Yok ediciler beni öldü sandığından beri yeni hayat kurmaya yok edicileri öldürmeye ve elementleri bulmaya çalışıyordum. Çokta başarılısın hiç bir ipucu yok bu iç sesim çok akıllı yaa! Sakin bir sokağa girdim burada hızlanırsam kimin hızlandığını anlayamazlar.Ama bizim apartmanın çok arkasındaki sokakta durmam lazım çünkü başka sokak yok evler maşallah dib dibeler. Hızlandım ama sokağı geçtim bizim apartmanın içine girdim burdada kamera olduğunu bildiğim için çatıya kadar çıktım. Allahtan 1 Aşağıki kat benim katımdı ama birden gücümü durduramadım çok ağır bir güç dalgası geçti.Ve tam çatıdan düşecekken birisi kolumdan tutup beni kendine çevirdi ve beni duvara yasladı. Yüzünde maske vardı maske bir yerden tanıdıktı ama yüzümü inceliyordu bense önüme bakıyordum gözlerimin içine baktığını tahmin ediyordum. Ona bakınca hemen yüzümü başka yöne çevirdim elini çenemden tutup kendine döndürdü güldü hâlâ utangaçsın. Dedi ve ortalıktan kayboldu. Şoktan çıktığımda okula doğru koştum okula girdiğimde dolabımı açtım Simon grubu geldi benimle yine dalga geçmeye çalışıyordu ben aldırmayınca sustu dolaptan aradığımı buldum maskemi aldım fakat zil çaldı. Bende derse girdim. Derste öğretmen birşey anlatırken ben kağıdımı karalıyordum. Adamın yüzünü çiziyordum. Tenefüs olduğunda ölümden dönmüş gibi hissettim derin bir nefes bıraktım. Gerçi ben ölmem ama istersem ölebilirim. Koridorda yürüdüm dışarı çıkacaktım. Temiz havaya ihtiyacım vardı. Maskemi taktım dışarıya çıktım öğretmenler izin veriyordu maske takmamıza, bu sabah olanları düşünüyordum yürürken birden birisi geldi ve beni etekledi yere düştüm kolum soyuldu gözü önünde derim birleşti. Gözünde maske vardı çıkardığında bunun simon olduğunu anladım yine mi dedim. O ise seni ilk defa birisi yere düşürdü aklın başka yerde anlaşılan dedi. Elimdeki kağıdı aldı resmi görünce ooooo demek 5. Numara bu 10. numaranın aşkı yani senin dedi. Sırrımı nerden biliyordu? Numaraları nasıl biliyordu? Ben bile zor bilirken. Sen beni her zaman düşürdün arkadaşlarımı bana düşman yaptığında hocaları bana kışkırttığında dedim ben o zaman düştüm öldüm öldüm dirildim. Herkes bize bakıyordu öğrenciler, hocalar bana bakarak bende onu yere etekledim ve boğazını sıktım ama sen yerden kalkamayacaksın ölümün benim elimden olacak dedim ayağa kalktığımda oda kalktı ve benim gözümün içine bakıyordu gözümde birşey arar gibi o patlamada ölmen lazımdı dedi eli komple duman olmuştu bana atarken bende ateşimi elime aldım ve ona fırlattım.Çarpışıp yok oldular o zaman anladım o yok ediciydi. Ben ölümsüzüm acıyı hissederim ama acı yok olur. Biliyormusun beni kimse sevmiyor ama ben ölümsüzüm acı çekerim yada çektiririm dedim Yok edicinin gözüne yumruk attım şuan gücümü kullanmak istemiyordum zaten hep kavga ederdim. Onu ısırmak istemiyordum pis yaratık, senin hafızanı sildik asla arkadaşlarını bulamayacaksın dedi bende dostluğun gücünü bilemezsin dedim. O yüzden mi seni bıraktı dedi. Benim adım Dolunay vampirler ülkesinde acımasız ve güçlü, melekler ülkesinde sakin birisi olan ben ailemin intikamını alacak kadar kararlıyım. İlk defa bu kadar uzun cümle kurdun. Bu sefer katılıyorum. Arkamı döndüm tam gidecekken onu hatırlamıyorsun değil mi? dedi. Hemen arkamı döndüm ne dedin sen dedim sinirle o ise şöyle yanıtladı elementlerin nasıl göründüklerini, nasıl davrandıklarını özellikle ilk ve son aşkını diye mırıldandı. Hayır diye bağırdım Siz benim ailemi öldürdükten ve hafızamı sildikten sonra herşeyi unuttum hatırlamıyorum dedim. Sakin bir şekilde hayır, biraz duraksadı hatırlıyorsun dedi. İlk o zaman acı çektin yüzü hakkında hiçbir fikrin yok hiçbiri aklında değil ama sen o zaman yıkıldın dedi. Masmavi gözlerim sinirden lacivert olmuştur dedim.(içimden) Gerçekten öyleydi hiçbirini, güzel anılarımızı hatırlamıyordum. Acı çektiğimi biliyordum ama neden diye düşünürken yok edicinin ağzında kelimeler mırıldandı ve dumanını bana yollarken elimi dumanın hizasına getirdim gücünü içime çektim ve ona geri fırlattım ayağa kalkmışsa bile yeniden düştü sana şans vermeye çalıştım ama sen şansını aptallığına kullandın dedim ve başından beri yapmam gereken şeyi yaptım. Adamın boynundan ısırdım. Yok ediciden son duyduğum ses seni kimse sevmiyor cümlesiydi. Okuldan çıkıp bizim apartmana gidecekken ara sokağa girdim ve orada ağlamaya başladım. Normalde güçlü bir kızım ama içimden ağlamak geliyordu ağlarken hıçkıra hıçkıra beni kimse sevmiyor diyordum. O anda yanımda birisi belirdi aynı maskemden ondada vardi hatırladım bu sabahki çocuktu çocuk dediysem küçük değil benimle hemen hemen aynı boydaydı. Benim yaşlarımdaydı yüzünü göremiyordum ama gözleri vardı. Hiç arkadaşım yoktu ilk günler vardı onuda cehenneme çevirdi simon o yüzden insanları inceliyordum. Önüme geçerek daha da yaklaştı kendini haksızlık etme ben seni her halinle sevdim dedi. Aklımda gözlerini görünce hayatım bulanıklaştı sanki eskiden birşeyi hatırlamak istemiyormuşum gibi derken gözlerime bakarken gördüm onu ben ona bakınca gülümsedi hiç değişmemişsin dedi. O beni nereden tanıyordu ki? Ona tekrar baktığımda bana doğru bir adım attı yüzümüe bir öpücük kondurdu ve saçlarımı kokladı sanki yıllardır bu kokuyu arıyormuş gibi başkası olsa tekmeyi basmıştım ama ona vurasım yoktu tam tersi bende ona sarılmak istiyordum. Bir adım geri gidip toz bulutu gibi ortalıktan kayboldu. Sokaktan çıktım. Ve biraz önce neler olduğunu düşünmeye başladım. Her cümle aklımdan gitmişti ben seni her halinle sevdim cümlesinden sonra ne olduğunu unutmuştum. Hatırlamaya çalışıyordum biryerden gördüm mü diye ama onu hatırlamaya çalıştıkça kafam dönmeye başlıyordu. Şaşkınlıktan elim yanağıma gitti ağzımda kan olduğunu biliyordum dikkat çekecektim kim olduğumu bir kez daha göreceklerdi yada kim olmadığımı umrumda değildi beni gören görsün ara sokaktaki olay aklımdan geçti. Ve gülümsememe neden oldu. Apartmana doğru giderken tek düşünebildiğim BEN SENİ HER HALİNLE SEVDİM cümlesiydi