Palabas na ako ng auditorium ng my dalawang babaeng sumalubong saakin…
Napaluha ako… namiss ko sya… inabutan ako ng bulaklak. Pero sa sobrang miss ko sakanya niyakap ko sya
“congrats best friend! I’m so proud of you! Na miss kita best “
“miss na miss na din kita best friend!” humiwalay kames a yakap
“tita ikaw naba yan???” tanong ko sa babaeng kasama nya
“oo… eam… proud din ako para sayo dahil nakaya mong igapang yang sarili mo makapagtapos ka lang…”
“salamat po…”
Umuwi ako sa apartment kasama sila…
Pagbukas ko ng pinto…
Isang batang babae ang sumalubong saakin…
Niyakap ako saaking mga paa bunuhat ko sya..
“miss na miss na kita ate…” ate? S-si
“Nicole ikaw naba yan??? Ang laki laki muna”
“opo ate…5 years old na po ako”
“a-anak…” napatingin ako sa nagsalita… si mama katabi nya si papa….
Hindi ko na talaga mapigilang umiyak… lumapit sila at niyakap ako…
“sorry anak hindi kita binigyan ng pagkakataong magpaliwanag noon ngayon alam ko kana… I’M SO PROUD OF YOU ANAK…” sabi ni mama…. humiwalay kami sa yakap
“miss ko na din ang anak ko” sabi ni papa…
“anak… kung gusto mo sampalin mo ko… tatanggapin ko… dahil sa pagkakamali ko…hindi ako naniwala sayo…”
“kahit ano pong mangyari… kahit balibaliktarin po ang mundo… kayo pa din po ang mama ko… at hindi ko po yun magagawa sainyo…” niyakap ako ni mama ulit at sinabing
“salamat anak sana mapatawad mo ako…”
“opo napatawad ko napo kayo noon pa” humiwalay sya… may lumapit saaking babae
“a-ate?”
“oo eam si ate to… sorry sa mga nagawa ko sayo nun… na iinggit kasi ako sayo noon sobrang close nyo ni mama…pero sana mapatawad mo na ako…sorry… and miss na kita…” niyakap nya ako ganun din ako.
“oo ate napatawad na kita…”
Pagkatapos nun ay my nga pagkain pala silang dala… and kumain kami…
Masaya na ako at kasama ko ulit sila…
Kahit kaylan man ay hindi ako nagtanim sakanila ng galit…
Ano mapapala ko doon? Diba?
At chaka ANG DIYOS NGA NAGPAPATAWAD AKO PA KAYA? Diba?
the end :))))
