Gözlerimi açtığımda bir koltuğa uzanmış ve üstümde dikilen birileri vardı.Neyseki tıp sempozyumunun yapıldığı yerde bayılmıştım.Ve beynime o korkunç gerçek dank etti.Bob amca!!!!
-"Bir dakika bayan kalkmayın lütfen."
-"Lütfen ben iyiyim gitmem gerek."
Şaşkın bakışlar arasında kapıya koştum ve taksiye binip hastaneye doğru yola koyuldum.Olanlar gerçek miydi?Birden gözlerimdeki yaşlar daha fazla dayanamadı ve kendini saldı.Bob amcayı neden?Kim öldürmek istedi?Babamdan sonra benim tek yakınımdı.O da babam gibi bıraktı beni.
Taksi durdu.Hasteneye koştum.Hemen sağ koridordan Bob amcanın odasına,ikinci kata çıktım.
Geldiğimde odanın önü kalabalıktı.Polisler kimsenin girmemesi için elinden geleni yapıyorlardı.Birden Cera'yı gördüm.Benim geldiğimi görünce bana doğru koştu.Yüzünde şaşkınlık vardı.
-"Cera olay nasıl oldu? Kim farketti?"
-"Cermila ben doktora kahve getirmiştim.İçeri girdim ve ye-yerde yatıyordu."
Sesi titriyordu.
-"Hemen içeri girmem gerekiyor.Beni burda bekle."
-"Cermila durrr!!!!"
-"Cera geleceğim hemen."
Cera arkamdan bana bir şeyler söylerken benim şu an tek duyabildiğim ses kalbimin güm güm atış sesiydi.
Kapıya doğru yöneldim ama polisin biri beni tuttu.
-"Lütfen içerideki benim amcam."
-"Bayan olay yeri gelmeden giremezsiniz."
Polisin bu çabası beni engelleyemedi.Kolunun altındaki boşluktan sıyrılıp içeri girdim.
Karşımda yerde yüzüstü yatıyordu Bob amca.Bunun kim yaptı Bob amcama?Elleri iki yana açılmıştı.Yüzü bana doğru yatıktı.Yüzünü görünce buz kestim.Sanki ölmemişti,kocaman gözleriyle bana bakıp tebessüm ediyor gibiydi.Ama ölürken neye gülümsemiş olabilirdi?Birden baktığı yöne baktım.Ama baktığı yerde bir şey yoktu.O sıra acı ile olanları anlamaya çalışırken polis çoktan yanımda bitmişti.
-"Lütfen bayan bir yere dokunmadan burdan çıkmanız gerek."
O sıra polis kolumdan çekiştirirken aklıma son anda dank etti.Amcamın baktığı yönün yukarısına kaldırdım kafamı.Ve evet son baktığı şey babamla çekilmiş fotoğrafıydı.Bu fotoğrafta ikiside zafer pozu vermislerdi.Sanirsam Bob amcayla bilim fuarinda çekilmişti.Halbuki şimdi ikiside yoktu.
Şimdi çoktan dışarı çıkarılmıştım.Ağlayarak Ceranın yanına gittim.Ceraya sarıldım.
Ben bu acıyı nasıl unutucağım diye söylenirken Cera kulağıma bir şeyler fısıldadı.
-"Cermila şimdi sessizce beni dinle.Söylemeye çalıştım ama beni duymadın."
-"Ne ne oldu?"
-"Burdan acil gitmen gerek.Bob amcayı öldürenler senin peşindeler artık.Babanla Bob amcanın uğraştıkları bir hipotez varmış.Ve bu hipotez başkasının eline geçerse çok kötü şeyler olucak."
-"Bir dakika bir dakika nasıl nerden biliyorsun sen bunu?"
Birden avucundaki kağıdı gösterdi.Bu kağıdı elime sokuşturdu.
-"Şimdi sırası değil.Sonra okursan anlarsın demek istediğimi."
-"Hiçbir şeyi anlamıyorum.Babam böyle bir şey olsa söylerdi."
-"Cermila şu an anlayamazsın.Hemen gitmen gerek.Al arabamın anahtarı.Hemen eve gidip evi alt üst et.Ve bahsettikleri hipotezi bulmaya çalış.Şuan senin evine doğru gitmiş olabilirler.Bende burda polise tutanak vereceğim.Hemen yanına geliceğim."
-"Cera benim evimle ne alakası var olayın?Babamın bende tek bir özel eşyası var oda bana küçükken bana aldığı müzik kutusu.Aradıkları şeyin benim evde olması imkansız!"
Cera şaşırarak ağzı açık bir şekilde bana baktı.
-"İşte bahsettiğim şey tamda buydu.Hemen eve git Cermila.O hipotez her neyse müzik kutunla ne alakası varsa hemen ona ulaşmalısın."
Evet Cera haklıydı.Bob amca bugün öldürülmüştü.Ve bunun sebebi ne ise onu bulmalıydım.Hemen Ceraya sarılıp hastaneden evime doğru yola koyuldum.Bir an önce eve ulaşmalıydım.Babamın tek hatırası olan müzik kutumu almalarına izin veremezdim.Ve ne pahasına olursa olsun!
Evimin önüne geldiğimde arabadan indim.Hemen merdivenleri ikişer ikişer çıkıp kapıma ulaştım.Elim titreyerek anahtarı çantamdan çıkarmaya çalıştım.
Derken aniden kulağıma bir melodi geldi.Bu melodiyi tanıyordum.Bu benim müzik kutumun melodisiydi.Çok sevdiğim mutluluk senfonisinin melodisiydi.
O sıra resmen kalbimin atış sesini duyuyordum.Korktum mu?Evet.Ama o babamdan kalan tek şeydi.Gerekirse ölümü bile göze alırdım.Sonunda panik ve heyecan arası anahtarı çıkardım.Ve anahtarı iki kez çevirmem ile kapı açıldı.Gözüme ilk çarpan şey özenle sakladığım müzik kutumun masanın üstünde çalıyo olmasıydı....
