Vandaag gebeurd het dan. Eindelijk weg uit dit krot. Weg van het huis dat al jaren onbewoonbaar verklaard had moeten zijn. Ik kan niet geloven dat ik het zo lang heb uitgehouden, elke dag een uur met de bus heen en terug, de scholen die zo klein waren dat ze alle niveaus in een klas stopten. Ik had gewoon geen zin meer in deze school en dit huis. Ik was ook blij toen we eindelijk in de auto zaten. Na 2 dagen inpakken 4 uur rijden en een uur file waren we eindelijk in ons nieuwe huis. Mijn zusjes en ik zijn net bezig met het uitpakken in onze kamers als ik een vrouwenstem hoor. Ik zucht het zal een van de buren wel zijn, die ons welkom wil heten in het nieuwe huis. Daar had ik nou net geen zin in. Mijn zusjes gingen meteen naar beneden om te kijken wat er aan de hand is, maar ik maak eerst de doos waar ik mee bezig was af. Toen ik beneden kwam zag ik dat er een meisje van mijn leeftijd en haar moeder in onze keuken stonden, mijn moeder was aan het praten met de moeder (al denk ik dat ik eerder de buurvrouw moet zeggen) terwijl het meisje in het rond staarde. Toen ze zag dat ik er ook was keek ze heel gebiologeerd naar me, alsof ik een of andere beroemdheid was. Ik werd er niet vrolijk van en heb dan ook niks gezegd tegen haar of haar moeder.
JE LEEST
the unexpected
Fiksi RemajaZach (17) lijkt een normale jongen al is hij wel wat rustig voor een adhd'er. Hij is blijven zitten omdat zijn vorige school niet kon voldoen aan het niveau dat hij had. Genevive (15) is niet op haar tong gevallen en valt op. Zij heeft een heel aant...
