The Devils

5.

{Anne}
Met verband om mijn arm loop ik het EHBO lokaal uit samen met mevrouw Jansen, ze pakt mijn tas op. Ze pakt mijn arm vast. "Je moet na school naar het ziekenhuis! Dat weet je he? We hebben net een afspraak gemaakt!" Zuchtend draai ik mijn arm weg. "Ik weet het." Zeg ik nors. Ik pak mijn tas over van mevrouw Jansen en kijk of alles er nog in zit. Ik ontdek het briefje.

Anne,
Pas op je moet hier weg! Ze willen je pakken. Zorg dat je voor de laatste bel weg bent!
Spijbel een keer iedereen weet dat er iets met je pols is dus ze kunnen niet boos op je worden!
Ik zweer het je, je moet voor de laatste bel weg zijn!

Geschrokken staar ik naar het briefje, zal het waar zijn? We lopen naar de klas en alle ogen zijn op mij gericht. Zenuwachtig ga ik op mijn plaats zitten. Mevrouw Jansen gaat verder met de les maar ik kan me niet concentreren.

"Anne? Ik vroeg je wat!" Schreeuwt mevrouw Jansen door de klas. Geschrokken draai ik naar haar toe. "Sorry mevrouw, maar ik verga van de pijn!" Jammer ik. Ze kijkt me onderzoekend aan. "Vooruit, ga maar alvast naar het ziekenhuis." Zegt mevrouw Jansen zuchtend.

{Mick}
Zuchtend zak ik achterover. Anne is weg, gelukkig. "Even kijken hoor....." Begint mevrouw Jansen. "Alex, ga jij maar mee, tekenen is toch niet zo belangrijk en dat is jullie laatste vak hierna toch?" Ik spring overeind. Iedereen richt zijn aandacht op mij. "Uuhm..... Hierna hebben we inderdaad alleen nog maar tekenen en uhmm vandaag moest Alex de docent helpen toch?" De klas knikt instemmend. "Nou en, ik bespreek het wel even met de tekendocent, ze vind het vast niet erg." Ze kijkt de klas rond en iedereen knikt waarom weten ze niet. "Nou waar wacht je op Alex? Ga!" Snauwt mevrouw Jansen. Snel staat Alex op en loopt met grote passen de klas uit.

{Anne}
Ik hoor voetstappen achter me, snel ga ik sneller lopen. "Anne wacht!" Hoor ik Alex roepen. "Wat!?" Snauw ik, en snel draai ik me om. "Wooh! Rustig!" Alex doet zijn handen in de lucht. "Ik moest van mevrouw Jansen met je mee." Zegt Alex en "snel loopt hij naar me toe. "Oke." Snel loop ik door. Ik probeer mijn fiets te pakken maar met één arm is het moeilijk. "Alex? Kun je me helpen?" Vraag ik zacht. "Kom maar bij mij achterop." Snel loop ik naar Alex toe, voor ik achterop kan springen tilt hij me van achter op. Hij fluister in mijn oor. "Het spijt me, het spijt me van alles!" Als ik me omdraai zie ik dat Alex aan het huilen is. "Wat... Maar... Wat is er dan.....?" Snel draait Alex zijn hoofd weg. Hij zet me achterop zijn fiets en rijd snel weg. Ik ga er maar niet over door. Alex trapt snel door en als we er eindelijk zijn, zijn zijn ogen helemaal rood van het huilen. (wie begrijpt het? Met dat zijn, zijn zijn) we lopen naar de eerste hulp, een jongen komt naar ons toegelopen. "Willen jullie me volgen? We gaan een röntgenfoto maken." Snel lopen we achter de dokter aan.

We lopen het ziekenhuis uit, we zijn intussen al vrij van school dus we gaan door naar huis. "Zal ik je gelijk naar huis brengen of wil je eerst naar school om je fiets op te halen?"

"Niet naar huis!" Zeg ik paniekerig. Alex kijkt me vreemd aan. "Ik bedoel..... Liever niet naar huis!" Zeg ik deze keer rustig. Hij trekt een wenkbrauw omhoog. "Waarom niet?"

"Gewoon niet!" Zeg ik nu boos. "Vertel het pleas!? Mij kan je vertrouwen!" Ik zeg niks en ga bij Alex achterop zitten, 1 seconde heb ik het gevoel dat hij me hier zou laten, maar al snel komt hij naar me toe en rijd naar school.

Ik stap snel van zijn fiets af en mompel nog snel bedankt. Ik loop naar de fietsenstalling. Als ik binnen kom zie ik Valerie daar tegen de muur staan, ze schiet overeind als ze mij ziet. Snel loopt ze naar me toe. "Alex is van mij, begrepen?!" Snauwt ze. Ik antwoord niet en staar haar met grote ogen aan. Ze grijpt me bij mijn keel. "Begrepen!?" Ik knik één keer. Ze laat me snel los als er voetstappen in deze richting komen. Alex komt binnen lopen hij kijkt ons één voor één aan, eerst naar mij ik barst in tranen uit en blijf bang op staan. Dan kijkt hij naar Valerie die mij argwanend en arrogant aankijkt en dan lief glimlacht naar Alex ze knippert met haar wimpers en draait een lok haar om haar vinger. Alex negeert Valerie volkomen en loopt naar me toe en slaat een arm om me heen. "Waarom huil je?" Fluistert Alex. Voorzichtig knik ik naar Valerie die nog steeds aan het knipperen is. Alex kijkt haar aan. "Zit er iets in je oog?" Vraagt hij na een lange stilte. Valerie word rood en en mompelt wat, daarna loopt ze heupwiegend weg.  Alex vraagt niet meer door en begeleid me naar buiten, hij zet me achterop zijn fiets en daarna fietst hij naar mijn huis en belt aan. Gelukkig doet mijn vader open. Zodra hij ziet dat ik huil sluit hij me in mijn armen. "Wat is er meisje?" Ik zeg niks en druk me tegen mijn vader aan. Nu richt hij zijn aandacht op Alex. "Bedankt dat je mijn dochter veilig thuis heb gebracht!" Alex knikt eventjes. "Graag gedaan." Dan loopt hij weg. En mijn vader doet de deur dicht.

Weet je wat vervelend is? Als je super veel inspiratie hebt voor later in het verhaal ik heb bijvoorbeeld nu inspiratie voor veel later in het boek en ook al voor het eind😱 zo vervelend. Ik schrijf nu door tot ik duizend woorden heb want dat vind ik leuk. Jullie ook? Nou dat was het wel zo'n beetje nog 6 woorden. Doei doei doei

Vote
Comment
Follow