The Devils

6.

{Alex}
Teleurgesteld fiets ik naar huis. "Waarom ben ik ook zo'n watje?!" Zeg ik hardop tegen mezelf. "En waarom moest ik zonodig weer janken? Ik ben een jongen, ik hoef niet te janken over wat er gisteravond is gebeurt." Spreek ik mezelf streng toe, maar als ik eraan terug denk begin ik weer te huilen. Snel fiets ik naar huis. Ondertussen blijf ik tegen mezelf watje hardop zeggen. De meeste mensen keken mij raar aan. "Je bent zelf een watje!" Roept een jongen van ongeveer 10 jaar naar me. Ik werp hem een kwade blik toe en fiets snel door. Als ik thuis aankom zie ik mijn ouders huilend op de bank zitten. Snel draai ik me om en fiets naar het parkje toe. Ik sluit mijn ogen en ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden. Achter me hoor ik wat stemmen. "Is dat niet Alex?" Snel veeg ik mijn tranen weg. En draai me om, daar zie ik Valerie en haar vriendinnen staan. Zuchtend draai ik me om. "Dat kan er ook nog wel bij!" Mompel ik. "Wat is er schat?" Zegt Valerie zacht. "Rot toch op!" Roep ik naar Valerie. Één iemand uit de groep begint te lachen, maar als ze de blik van Valerie zit houd ze snel haar mond. "Ik weet dat je me leuk vind, maar ik begrijp dat je het niet toe wil geven waar mijn vriendinnen bij zijn" fluister ze in mijn oor. Daarna loopt ze samen met haar vriendinnen weg. Ik sta op en fiets naar huis. Ik vermijd de woonkamer loop naar boven, ik plof neer op mijn bed en val in een diepe slaap.

Als ik wakker word is het al licht buiten. Snel werp ik ene blik op mijn wekker. 12 uur! Shit. Ik spring uit bed en ren naar beneden, ik heb mijn kleren nog aan van gisteravond. "Waarom hebben jullie me niet wakker gemaakt? Nu kom ik te laat op school!" Roep ik gestrest en ik haal snel een hand door mijn haar terwijl ik ijsberend wacht op het antwoord. "Maar het is zaterdag schat." Zegt mijn vader kalm. Snel sta ik stil, "o... Echt? Nou danne.... Dan ga ik maar weer naar boven." Zeg ik. Ik draai me om en loop naar boven. Ik poets mijn tanden, doe gel in mijn haar, en bekijk het eind resultaat in de spiegel. Ik loop naar beneden, pak snel kauwgom en ga naar buiten. Ik pak mijn fiets en fiets rustig naar Anne's huis. Ik bel aan, als ze open doet heeft ze een jurkje aan en ze kijkt me een beetje verbaasd aan en er is iets in haar blik dat ik niet kan thuisbrengen. Ze ziet er prachtig uit! Er zit gips om haar pols. "Hoe gaat het?" Op de achtergrond hoor ik iemand praten. "Wie is daar Anne?" Ze kijkt een beetje zenuwachtig.

{Anne}
Ik zie een verdrietige blik in Alex's ogen verschijnen, dan draait hij zich om en fiets weg. "Alex! Wacht!" Roep ik hem nog na. Verdrietig sluit ik de deur en loop weer naar de woonkamer. Stef kijkt me bezorgd aan. "Je vind hem leuk he?" Ik knik stilletjes. Stef tilt Yindi op en geeft haar een laatste knuffel. Dan loopt hij de woonkamer uit en fietst weg. Verbaasd kijk ik hem achter na.

Na een paar minuten gaat de bel. Ik doe open en zie Alex samen met Stef voor de deur staan. Verbaasd kijk ik Stef aan. "Hij zat hier om de hoek op een bankje." Zegt Stef simpelweg. "Nou ik moet maar is gaan!" Zegt Stef met een knipoog naar mij. "Doei!" Roep ik hem achterna. Verlegen kijkt Alex me aan. "Ik...... Uhm...."

"Anne? Is Stef weggegaan?" Zegt mijn vaders stem vanuit de keuken. "Ja!" Roep ik terug. "Kan jij Yindi dan uitlaten?" Verbaasd kijkt Alex me aan. "Wat?... Wie is Stef? Wie is Yindi?"

{Alex}
De deur naar de woonkamer gaat open en een husky komt naar me toe gerend. Ik negeer het volkomen en blijf Anne vragend aankijken. "Ik ken Stef van de vorige school waar ik op zat hij werd gepest en ik ook, we zijn allebei naar een andere school gegaan hopend dat het zou stoppen. Maar bij mij ging het door, maar ik wilde niet weer van school wisselen. Bij Stef stopte het maar we zijn nog steeds beste vrienden." Een schuldgevoel komt op. "En Yindi is de hond..... Het is eigenlijk de hond van Stef die heeft veel husky's maar zijn ouders wilde Yindi weg doen omdat ze zwart was en niet grijs en bruin, ik vind zwart wel mooier. Maar Stef die wilde Yindi niet kwijt dus hij vroeg of wij Yindi wilde en dat hij dan vaak langs kon komen." Yindi gaat in in een bench liggen, op het kleed wat in de bench ligt is een zand print en ze hebben op de een poster van de zee op de muur van de bench het lijkt alsof ze op het strand ligt. (Zie foto) "Alleen er is wel een probleem: de ouders van Stef denken dat Stef Yindi heeft verkocht dus we moeten heel erg oppassen als we Yindi uitlaten." Gaat Anne verder. "Oke, maar gaan we haar nu uitlaten?" Onderbreek ik haar. Ze knikt en doet de halsband om Yindi's nek, daarna de riem eraan. Ze doet een leren jack aan en sluit de deur. Yindi springt enthousiast heen en weer. We lopen naar het parkje toe terwijl Yindi overal aan snuffelt en heen en weer springt.

na een tijdje gaat Anne op een bankje zitten, ook ik plof vermoeid neer. Yindi gaat uitgeput naast de bank liggen en kijkt om zich heen. Ineens springt Anne overeind. "Kom!" Sist ze. "Het zijn de ouders van Stef! Met de andere honden!" Maar het is al te laat. Een stem achter me laat haar stijf stil staan. "Hey Anne!" Zegt een vrouwe stem. Anne draait zich voorzichtig om. "Hoi Anja." Zegt Anne zo vrolijk mogelijk. "Ik heb je al best lang niet meer gezien, hoe komt dat?"

{Anne}
"Omdat ik het nogal druk heb." Antwoord ik kortaf. "Dat lijkt Yindi wel." Onderbreekt de vader van Stef me. Op afstand zie ik Stef aan komen sjokken. "He Stef!? Is dat niet Yindi? Jij had hem toch verkocht?" Verschrikt kijkt Stef op, ik zie angst in zijn ogen. "Nee... Nee dat is ni..niet Yindi, Yindi had minder zwarte vacht." Nu keert Stef's vader zich tot mij. "Heb je een nieuwe hond?"

"Ik had je toch gezegd dat ik naar Anne ging omdat ze een nieuwe hond had!" Zegt Stef snel. "Ik moet gaan!" Zeg ik snel, ik draai me om en trek Alex met me mee. We lopen terug naar huis en laten Yindi daar achter. Daarna gaan we samen naar de stad,

"Laten we maar richting huis gaan." Zeg ik na een tijdje, ik loop een straatje in. "Is dit niet een gevaarlijke buurt?" Vraagt Alex.

"Best wel maar het is sneller en er is nog nooit iets gebeurd!" Zeg ik zelfverzekerd. We lopen het straatje in en een paar mannen kijken me aan en beginnen te fluiten. Ik krijg een klap op mijn kont. Ik loop door maar word wel steeds banger. Een man grijpt me bij mijn arm vast en trekt me naar de muur, Alex probeert me te beschermen maar hij word vastgegrepen. Een de man begint me kusjes te geven. Ik probeer me los te rukken en begin te trappen, hij trekt me mee een huis in en bind mijn armen en benen vast aan het bed. Alex word aan de kast vast gebonden. Hij begint me te zoenen op mijn mond en hij duwt zijn tong ruw naar binnen. Zijn hand gaat onder mijn jurkje ik begin te gillen maar kan niks doen. Er word een vieze doek in mijn mond geduwd. Ineens word er gestommeld in het huis, de deur gaat open en er staat iemand in de deur opening met een pistool. "De politie!" Schreeuwt Alex. Ze nemen de man mee en maken ons los.

"Hoe kun je zo gek zijn!" Roept mijn vader uit, hij kijkt me kwaad aan. "Ik had je gewaarschuwd: niet die wijk in!" Gaat hij boos verder. Mijn moeder die nog steeds aan het slapen was komt nu ook stommelend mijn kamer binnen. Mijn vader ziet de angst in mijn ogen verschijnen. "Lieve, lieve, Anita. Laat mij dit maar doen ga jij maar slapen!" Zegt hij zo vriendelijk mogelijk. Ze knikt slaperig en verdwijnt dan weer in haar slaapkamer. Mijn vader werpt me nog een strenge blik toe en gaat dan ook de kamer uit. Verdrietig staar ik hem na. Niemand denkt na over hoe ik me nu voel....... Hij denkt alleen aan dat het ik het niet moet doen...... Hij troost me niet...... Hij stelt me niet gerust...... Hij denkt alleen aan zijn eigen verantwoordelijkheid.......

Hoe zou jij je voelen op zo'n moment en je ouders zouden je niet troosten en alleen denken aan hun verantwoordelijkheid
Ik heb het zelf meegemaakt alleen dan met iets anders eromheen iets minder ergs maar toch voel je je zwaar nutteloos en bang........

Vote
Comment
Follow