Mutluyum.. onu göreceğim için mutluyum.. var olduğu için mutluyum.. onu tanıdığım için mutluyum.. ama bu mutluluğu kendi kendime yaşamayada mahkumum.. Bilemez. Bilmemeli varlığının hayatıma kattığı anlamı. Benim suçum. Sevmeseydim..! Bağlanmasaydım bu kadar kısa bir zamanda..! Hayatım anlamsızken, onunla anlam kazanmamalıydı. Eskiden mutlu değildim ama acıda çekmiyordum. Şimdi hem mutluyum hem acı çekiyorum, deli gibi.. soruyorum kendi kendime, mutsuz olup acı çekmemek mi? Yoksa, mutlu olup acı çekmek mi? Cevap veremiyorum.. Aşkı öğrenmek istiyordum. Öğrendim işte. Öğrendimde ne oldu!? Acıdan başka birşey hissetmiyorum ki.. Aşkın eş anlamlısı acı çekmekmiş.. bunu da öğrendim. Düşünüyorum bir umut olabilir mi diye.. O, varlığının hayatıma kattığı anlamı bilse, belki... Ama korkuyorum da, ya bilirde daha çok acı çekersem..? O zaman dayanır mı bu yürek..? Sanmıyorum... Daha ne kadar acıyabilir ki..? Bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum. Hem alıştım sanki, acı çekmeye.. hep şu sözü tekrar ediyorum kendi kendime, Ey gönül! Sorarım sana, hangi aşk daha büyüktür, anlatılarak dile düşen mi? Anlatılmayıp yürek deşen mi..? Çok merak ederdim bu sorunun cevabını ve sanırım yaşayarak öğrendim...
