Biliyorum sevildiğimi. Biliyorum umursandığımı. Ama şunuda biliyorum ki, sevdiğim kadar sevilip umursanmıyorum. Beklentilerin "şimdilik" gereksiz olduğuda ortada. Ama ne yaparsın, "beklemiyorum abi hiçbir şey!" Desende; yine ve yine yanılmış oluyorsun. İşin garibi, yanıldığınıda biliyorsun ama söz geçmiyor o malum organımıza. Aşk yandığın kadardır derler. Yandığımı hissediyorum lâkin sanırım bu defa ne zaman kül olacağım o vakit onun olacağım. Bana göre aşk tek çeşit değildir. Ne kadar canlı varsa o kadar çeşitte aşk vardır. Bu yüzden aşık mısın diye sorduklarında düşünmeden "hayır!" Diyorum. Çünkü insan aşık mısın diye sorduğunda, ya yaşamamıştır; kulaktan duyduğu veya okuduğu kadarıyla biliyordur. Ya da kendi yaşadığı aşkı benim aşkım sanıp ona göre soruyordur. Bana göre aşk evet "o" ama dikkat! benim aşkımı sizinkilerle karıştırmayın ha sakın. Sonra anlarsınız ki yanılmışsınız. Dersiniz, "Bunun ki aşk değilmiş başka bir "şey" miş." "Şey" dersiniz çünkü daha adı konulmadı biz tarafından. Onsuzda koymayacağım elbette. Belkide hiç koymayacağız; yaşayarak anlatacağız. Bunun içinde kül olmayı bekliyorum yavaş yavaş. Evet yavaş yavaş çünkü ne kadar çok yanarsam o kadar sonsuz olur biliyorum. Kül olduğumda beraber sonsuzluğa ilk adım atacağız. Pardon, ilk mi dedim? Son olacaktı o. Sizin bildiğiniz sonsuzluk değil bizimki. Sizinkinin bittiği yerde bizimki başlıyor çünkü. Ve, şimdi yavaş yavaş hissediyorum sanırım bitiyorum; ayak uçlarımdan başlayıp yavaş yavaş yok oluyorum. Yani onun oluyorum ve sonunda biz oluyoruz...
