Kemanın Dansı (askıda)

Bölüm 4

media da Sona'nın gösterisi mevcut.

*****

Evime vardığımda annemleri aramaya karar verdim. Eğer katılıp kazanırsam - ki pek umudum yoktu - yurt dışına gidecektim ve bu benim için çok sıkıntılı bir durumdu.

Tamam ailemden ayrı yaşıyordum ama en azından pek uzak sayılmazdı. Onlar Muğla da ben İzmir deydim. Babam çokta önemli değildi ama en azından annemin fikrini almam gerekiyordu.

Telefonumu çantamdan çıkarıp annemi aradığımda ikinci çalışta açmıştı.

" Sultanım." Dedim. Uzun zamandır aramıyordum. Biraz sırnaşık davransam sorun olmazdı.

"Hayırsız kızım." Dedi oda benim sesimi taklit ederek.

"Kim ben mi? Kuru iftira anneciğim."

"Bir şey mi isteyeceksin sen söyle bakalım." Dediğinde nasıl söze başlayacağımı bilmiyordum.

"Eee... şey aslında şey varmış şeye gidebilirmişim anne." Ne diyordum ben ya?

"Ne varmış kızım!!"

" Ya okulda yarışma varmış-" Dediğimde direk sözümü kesti.

"Ne yarışması bu?"

" Yetenek yarışması. Hani ben keman çalıp dans ediyorum ya. Tabi siz beni görmediniz de ben bir kere Derya ya yakalandım keman çalarken. O da gitmiş beni yarışmaya yazdırmış. Tabi benim haberim yoktu. Söylediğinde tabi biraz tartıştık ama olan oldu sonuçta. Hocalar çağırdı sonra da yanına konuştular işte katılırsan çok iyi olur falan diye bende düşüneceğim dedim sence ne yapmalıyım anne?" dediğimde fazla hızlı konuşmuş ve nefes nefese kalmıştım. Bir çırpıda hepsini söylemem iyi olmuştu. İki iki uğraşamazdım.

"Eee?" dedi annem rahat bir şekilde.

"Ne eee?" dedim bende anlamamıştım.

"Kazanırsan bu yarışmayı ne olacak onu söyle. Önemsiz bir şey olsa sormazdın." Dedi

Ah, beni ne kadar da iyi tanıyordu.

" İşte şey, yani kazanırsam yurt dışında eğitim alacakmışım. Zaten bu sene de son yılım. Pek sıkıntı olmaz yani."

Annem hiçbir şey söylememişti. Sadece nefes alışverişini duyuyordum.

"Anne?" dediğimde derin bir nefes aldı.

" Bu senin hayatın Sona. Katıl desem kazanır gidersin belki. Katılma desem sonra keşke katılsaydım dersin. Kendin karar ver. Burada geleceğin söz konusu.

Haklıydı geleceğim söz konusuydu.

Ama gidersem orada ne kadar süre eğitim alacağımı bilmiyordum.

Annem düşüncelerimi okumuş gibi

"Gidersen..." durdu ve derin bir nefes aldı. "Ne kadar kalacaksın orada?"

"Bilmiyorum ki. Hocalara pek bir şey demedim. Sadece düşüneceğimi söyledim. Zaten yarışmaya da iki hafta var. Nasıl hazırlanacağımı da bilmiyorum. Yapabilir miyim ki? Ben bunca yıl kendim çaldım, kendim dans ettim."

"Sonradan keşke dediğin şeyler yapma. Sen karar ver. Biz her zaman senin arkandayız." Dediğinde ne diyeceğimi bilmiyordum.

"Pekala." Dedikten sonra bir süre konuştuktan sonra telefonu kapattım.

Kararımı çabuk vermeli, çalışmalara başlamalıydım. Katılsam bile ne çalacağımı bilmiyordum.

Ertesi gün kalktığımda kahvaltımı edip hazırlandım ve direk okula gittim. Bugün kimseyle konuşmak istemiyordum. Sadece hocalarla görüşüp yarışma işini detaylıca öğrenmeliydim.