Erasing What I Was » h.s

Πρόλογος.

«ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ, αντιλαμβάνομαι πως η ζωή μου δεν είναι και από τις καλύτερες. Αντιθέτως, το κοντινό παρελθόν είναι αυτό που την αποτελειώνει. Αν δεν είχα μπλέξει με τα...ροζ δωμάτια, τα μπαρ και τους άντρες τώρα, σαν ένα κανονικό 26χρονο κορίτσι, θα σπούδαζα αυτό που ήθελα πάντα–ψυχολογία. Ποτέ δεν είναι αργά, φυσικά, όμως νιώθω τόσο ενοχλημένη με τα προηγούμενα 4 χρόνια τα οποία με καταρακώνουν μέρα με την μέρα με τον τρόπο τους. Μόλις φέτος, πριν από 5-6 μήνες τα παράτησα όλα και επέστρεψα από την Νέα Υόρκη στην πατρίδα μου, το Λονδίνο. Οι γονείς μου είναι γνήσιοι Γάλλοι όμως εγώ έχω εξικιωθεί μόνο στα Αγγλικά πλέον.

Αυτή τη στιγμή θα περιμένατε να σας εξηγήσω γιατί μπήκα στον ροζ κόσμο όμως δεν θα το κάνω. Σιχαίνομαι και τον ίδιο μου τον εαυτό όταν μιλάω για αυτόν τον καιρό και προτιμώ να μιλήσω για χιλιάδες αλλά πράγματα εκτός από αυτό.

Όμως εδώ ήρθα για να σας πω κάποια πράγματα για εμένα. Αν μπορούσα να περιγράψω τον εαυτό μου με μια λέξη θα ήταν ανεξάρτητη. Ποτέ δε ζήτησα βοήθεια από κανέναν γιατί ποτέ δεν θα την δεχόμουν.

Δεν ξέρω τι θα κάνω στην ζωή μου. Δεν ξέρω αν θα κάνω και τίποτα με την υπόλοιπη ζωή μου. Ίσως ακολουθήσω την ψυχολογία τελικά. Ίσως αποφασίσω ότι αυτό θέλω να κάνω μέχρι το τέλος. Το μέλλον δεν είναι αυτό που με φοβίζει αλλά το παρόν. Κάθε τι που κάνεις στο παρόν επιρρεάζει το μέλλον σου, έτσι δεν είναι;»

Σταματώ και κοιτάω τα άτομα γύρω μου–στον κύκλο. Είμαι όρθια. Ένα αγόρι, γύρω στα 24, με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια σαν του ωκεανού σηκώνει το χέρι του ψηλά. Δεν κάθεται ίσια αλλά -σχεδόν- ξαπλωμένος στην πλαστική καρέκλα του με τα χέρια του σταυρωμένα. Τον έχω παρατηρήσει κάνα δυο φορές από τότε που έρχομαι εδώ και μου φαίνεται αρκετά φιλικός.

Κουνώ το κεφάλι μου κάνοντας του νόημα για να μιλήσει.

«Συμφωνώ με την λογική σου όμως», σταβρώνει ξανά τα χέρια του, «μπορεί μια κίνηση μας στο παρόν να μην επιρρεάσει το μέλλον τελικά. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, δεν νομίζεις;»

Χαμογελώ. «Συμφωνώ. Λοιπόν, όπως έλεγα, η ζωή μου δεν ήταν εύκολη όπως και κανενός από εδώ μέσα όμως ήρθα εδώ για να την καλυτερέψω. Να μιλήσω με ανθρώπους και να γίνω μέρος της κοινωνίας γιατί βαρέθηκα να κλείνομαι σε τέσσερις τοίχους», τελειώνω και κάθομαι.

Ο Nick μου χαμόγελα. Ο Nick είναι ο συντονιστής αυτών τον συναντήσεων και πολύ συμπαθητικός συνάμα. «Πολύ ωραία, Marlene. Χειροκροτήστε την Marlene!» λέει και ο κύκλος χειροκτροτεί.

Jason - Καρκίνος.
Layne - Ορφάνια.
Niall - Ναρκωτικά.
Harry - Τραυματικό παρελθόν.
Kaitlin - 2 μήνες ζωής.
Εγώ. Εγώ - πορνεία.

Όλοι ήρθαμε εδώ για κάποιον λόγο. Για να πούμε τα προβλήματά μας, να εκφραστούμε, να ανακουφιστούμε. Νιώθω κάθε φορά που έρχομαι εδώ αναζωογονημένη και νέα. Σαν πραγματικά να αλλάζει κάτι μέσα μου. Σαν να τελειώνει ο συνεχείς πόνος και η δυστυχία.

Και αυτό μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ.

----

Πρώτα από όλα, ευχαριστώ όσες και όσους αποφασίσατε να με ακολουθήσετε στο ταξίδι της Marlene και του Harry – ή αλλιώς Harlene. Μ' αρέσει :'). Τέλος πάντων, κεφάλαια θα ανεβένουν κάθε δύο μέρα, αν έχει συμμετοχές.
Καλή ανάγνωση.