Erasing What I Was » h.s

1.

Ο κύκλος αρχίσει να φεύγει. Δουλειά, διάβασμα, όλοι έχουν πολλά να κάνουν—εγώ όμως όχι. Το μόνο που ακούγεται πλέον μέσα στην αίθουσα είναι οι καρέκλες που επιστρέφουν στις θέσεις τους, οι πόρτες που κλείνουν και τα θλιμμένα πρόσωπα που βγαίνουν από την αποθήκη.

Ο Nick έχει φύγει ήδη, όπως και σχεδόν όλα τα παιδιά, εκτός από εμένα, τον Niall και τον Harry.

Κλείνω την τσάντα μου και ρίχνω μια ματιά στα δύο αγόρια στην άλλη μεριά της αίθουσας. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό μου περνάει έντονα η σκέψη πως είναι μαζί. Εννοώ ομοφυλόφιλοι.

Πατάω προς τα κάτω το σιδερένιο χερούλι της μεγάλης πόρτας και το πρώτο που χτυπάει στο πρόσωπό μου είναι ο κρύος αέρας του Λονδίνου. Εισχωρεί στο παλτό μου, περνά την μακριμάνικη μπλούζα μου και κάθεται στο δέρμα μου προκαλώντας μου ανατρυχίλα. Απορροφάται από το κάθε μόριο μου και ποτίζει τα πνεύμονια μου.

Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν σε μια κατεύθυνση που μόνο αυτά ξέρουν. Το μαγαζί της μαμάς.

Η μαμά μου, πρώτα από όλα, ξέρει για το παρελθόν μου από πρώτο χέρι. Δέχτηκε την απόφασή μου χωρίς καμία αντίρρηση γιατί ήξερε πως δεν θα μπορούσε να με εμποδίσει. Όσο για τώρα, χάρηκε με την ψυχή της όταν της είπα πως παράτησα τα ροζ δωμάτια.

Το μαγαζί της είναι ένα λουλουδάδικο. Τίποτα το ασυνήθιστο για τους κατοίκους του Λονδίνου όμως σημαντικό για εμένα. Έχω ζήσει πολλές σημαντικές στιγμές σε αυτό το μαγαζί και έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου.

Η μαμά μου έχει μια θεωρία για τα λουλούδια. Λέει πως, ένα τέτοιο περιβάλλον, με τόσες μυρωδιές λουλουδιών μπορεί να κάνει και τον πιο στενοχωρημένο άνθρωπο, τον πιο αγχωμένο, να χαλάρωσει. Να ηρεμήσει και να αφήσει τον εαυτό του να γαληνέψει πριν επιστρέφει στην κόλαση του, όπως αποκαλώ τα προβλήματα του καθενός.

Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι ήδη στην ζεστασιά του πολυαγαπημένου μου χώρου. Η μαμά μου εξυπηρετεί έναν πελάτη οπότε αποφασίζω να μην την ενοχλήσω και κάθομαι πίσω από το ταμείο. Χαϊδεύω τις κορδέλες που κρέμονται δεξιά και αριστερά μου έτοιμες να στολίσουν ένα όμορφο μπουκέτο τριαντάφυλλα.

Το μαγαζί δεν είναι και πολύ μεγάλο, ίσα ίσα για να χωρέσει τα τριαντάφυλλα, τις γαρδένιες, τις μαργαρίτες, τα κρύνα, τα ηλιοτρόπια, τα “σκυλάκια”, τα γαρίφαλα, τις τουλίπες και δεκάδες ακόμα λουλούδια, μπουκέτα, δεντράκια που μυρίζουν υπέροχα.

Το κουδουνάκι της πόρτας του μαγαζιού αφήνει δύο-τρία χαρούμενα κουδουνίσματα ειδοποιώντας με πως κάποιος μπήκε στο μαγαζί. Αυτομάτως ρίχνω μια ματιά στην μαμά μου η οποία μου κάνει νόημα να εξυπηρετήσω τον πελάτη.

Καθώς σηκώνω το βλέμμα μου αντικρύζω τον Niall. Χαμογελώ και μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο καθώς τον πλησίαζω.

«Γειά σου», λέω χαρούμενα.
«Γειά. Εσύ είσαι η Merlene από τις συναντήσεις, σωστά;»
Χαμογελάω για ακόμα μια φορά. «Ναι και εσύ ο Naill.»
«Σωστά», μουρμουρίζει.
«Ωραία, λοιπόν!» τρίβω τα χέρια μου γρήγορα. «Έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;»
Τρίβει το πιγούνι του. «Μμ... Όχι...»
Να ρωτήσω; Θα ρωτήσω! «Για τον Harry είναι;»
Στην αρχή με κοιτάει παράξενα. Μόλις αντιλαμβάνετε τι εννοώ τα γαλανά του μάτια ανοίγουν διάπλατα. «Νομίζεις ότι εγώ... Ξέρεις...;» κουνάει τα χέρια του άβολα. «Δεν είμαι ομοφυλόφιλος! Ο Harry είναι ο κολλητός μου!»
Χαμογελώ. «Συγγνώμη για την παρεξήγηση.»
«Κανένα πρόβλημα.»
«Άρα για ποια είναι;» χαμογελώ ακόμα μια φορά αυτή τη φορά ελάχιστα πονηρά.
«Για την μητέρα μου...» το βλέμμα του πέφτει απότομα στο πάτωμα.
«Πρέπει να είναι πολύ τυχερή που σε έχει.»
«Έτσι μου είπε πριν φύγει...» καλύπτω το στόμα μου. Αυτό το παιδί είναι γεμάτος εκπλήξεις...
«Λυπάμαι πολύ...», μουρμουρίζω.
«Δεν πειράζει. Τα αγαπημένα της λουλούδια είναι τα τριαντάφυλλα.»
«Έχω από όλα τα χρώματα... Ακολούθησέ με», περπατώ μέχρι τα τριαντάφυλλα.

Έχουμε εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία με αρκετά είδη που δεν τα βρίσκεις εύκολα παντού. Κόκκινα, άσπρα, ροζ, μοβ, μπλε και πολλές ακόμα συνδέσεις και αναμίξεις.

«Ποιο ήταν το αγαπημένο της χρώμα;»
Περνάει το χέρι στην φράτζα του. «Δεν έχει κάποιο αγαπημένο...», ρίχνει μια ματιά στα χρώματα και εγώ έξω από το μαγαζί.
Στο περβάζι στέκεται ο Harry και μας κοιτάει χαλαρά.
«Γιατί δεν μπαίνει ο φίλος σου μέσα;» μουρμουρίζω και ο Niall με κοιτάει. Μετά κοιτάει έξω.
«Δεν ξέρω. Του αρέσει το κρύο», μουρμουρίζει χαμηλόφωνα που σχεδόν δεν μπορώ να τον ακούσω. «Θέλω αυτό το παράξενο που έχει πινελιές του πρασίνου και του ροζ.»
Το ήξερα. «Βεβαίως», παίρνω απαλά την ανθοδέσμη και την μεταφέρω στο ταμείο. Ο Niall με ακολουθεί.

Καθώς τυλίγω την ανθοδέσμη με ένα απλό αλλά εντυπωσιακό καφετί χαρτί ο Niall γράφει στην κάρτα για να την βάλουμε πάνω. Πρώτη φορά βλέπω κάποιον να γράφει κάρτα για κάποιον που έχει μόνιμη πλέον κατοικία το νεκροταφείο.

Καθώς μου δίνει την κάρτα για να την βάλω πάνω την διαβάζω. Ακόμα ακούω την φωνή σου τα βράδια. Σ' αγαπώ, Niall.

Παραλίγο να δακρύσω.

---

Τραγούδι: Rolling in the deep by Adele.

Στην εικόνα είναι η Merlene που την υποδύεται η Lily Collins, η μητέρα της στην πραγματικότητα αλλά και στο fanfiction και τα τριαντάφυλλα του Niall. Ελπίζω να μην σας κούρασα και ευχαριστώ για όλη την υποστήριξη. All the love xx