Το Νέκταρ της Αγάπης

ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου είχε μιά ώρα κενό από το Πανεπιστήμιο και έτσι βρέθηκαν και πήγαν για καφέ. Μετά τον καφέ της ζήτησε να πάνε κάπου μαζί και έτσι η Μαρίνα βρέθηκε σε ένα ξενοδοχείο στην αγκαλιά του Στέφανου πίνοντας το νέκταρ από τα φιλία του. Εκεί έζησε για πρώτη φορά τον έρωτα όπως δεν τον ήξερε και πίστεψε ότι θα είναι για πάντα μαζί, ότι θα παντρεύοντουσαν και θα κάνανε μαζί οικογένεια. Η Μαρίνα ονειρεύοταν  να παντρευτεί και να κάνει μιά ευτυχισμένη οικογένεια γιατί οι γονείς της δεν της είχαν δώσει την αγάπη που έπρεπε και έτσι την αναζητούσε. Η μητέρα της της φερόταν σαν μητριά και ο πατέρας της τον περισσότερο καιρό έλειπε από το σπίτι για δουλειές και γύριζε τις περισσότερες φορές μεθυσμένος.

'Ετσι η Μαρίνα έβρισκε καταφύγιο πότε στο σπίτι της γιαγιάς της και πότε στο Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στην βιβλιοθήκη όπου διάβαζε εκεί τις περισσότερες φορές μιάς και στο σπίτι ποτέ δεν θα την άφηνε η μάνα της να διαβάσει γιατί όλο της ανέθετε να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα αφού αυτή δεν έκανε ποτέ τίποτα. Μερικές φορές πήγαινε στο σπίτι της κολλητής της την Αθηνά και διάβαζαν μαζί. Από την στιγμή όμως που γνώρισε τον Στέφανο ήθελε να τελείωσει το Πανεπιστήμιο και ονειρευόταν να παντρευτούν και να κάνουν μαζί μια οικογένεια. Όταν  έπερνε τον Στέφανο τηλέφωνο μίλαγε συχνά με την μητέρα του που απαντούσε συνήθως στο τηλέφωνο ή με τον πατέρα του και η Μαρίνα είχε καταλάβει ότι ήταν πολύ καλοσυνάτοι  άνθρωποι. Δεν τους είχε γνωρίσει απο κοντά ακόμα αλλά είχε γνωρίσει τον αδερφό του Στέφανου τον Κώστα και είχε γνωρίσει ακόμα μερικούς φίλους του.

Η Μαρίνα εκτός από έναν καφέ που πήγαιναν ξεκίνησε να βγαίνει βράδυ σε κλαμπάκια με τις φίλες της ώστε να συναντάει και τον Στέφανο. Οι συναντήσεις τους δεν ήταν καθημερινές μετά την πρώτη επάφη αλλά συναντιόντουσαν κάθε σαββάτο και συνήθως βράδυ για κάποια έξοδο μιάς και ο Στέφανος δούλευε καθημέρινα και μετά έλεγε ότι ήταν πολύ κουρασμένος για να βρεθούνε. Βέβαια δεν έμεναν και κοντά γιατί ο Στέφανος ήθελε μιά ώρα διαδρομή για να συναντηθούνε. Τα βράδια που συναντιόντουσαν όμως η Μαρίνα ζούσε τον έρωτα της. Χόρευαν μάζι πάντα και ο Στέφανος ήξερε να χορεύει τόσο καλά να την πιάνει απο την μέση και αυτή να λιώνει σαν κερί. Μετά την έκλεβε από τις φίλες της και ζούσαν τον έρωτα τους. Η Μαρίνα ένοιωθε το νέκταρ της αγάπης να ζωντανέυει μέσα της σαν το μέλι το γλυκό έτσι γλύκαινε και κάθε βράδυ ο έρωτας της για τον Στέφανο. Ο Στέφανος από την άλλη της έκανε έρωτα με τόσο πάθος σαν την φωτιά που έκαιγε και δεν ήθελε να σβήσει.

Στις 14 Φεβρουαρίου του Αγίου Βαλεντίνου τον περίμενε με ανυπομονησία να έρθει στο κλάμπ που είχε βγεί με τις φίλες της για να γιορτάσουν μαζί τον έρωτα τους. Όμως ο Στέφανος άργησε να έρθει και η Μαρίνα χόρευε το σουξέ της εποχής εκείνης με μιά φίλη της και ξαφνικά μπαίνει μέσα ο Στέφανος με τους φίλους του και την πιάνει να χορέψουνε. Το χόρευαν συνέχεια αυτό το τραγούδι και η Μαρίνα το είχε διαλέξει για τον έρωτα τους.

Καράβι το φεγγάρι στο σώμα κύλησε,
για άνομα πελάγη κρυφά μας μίλησε.
Με μάτια αναμμένα, με λόγια ανήμερα
κατάργησα για σένα σταθμούς και σύνορα.

Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, στιγμή δε σκέφτηκα,
εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.
Σε σένανε με πάνε όλα τα βήματα,
κι ας είναι να περάσω σαράντα κύματα.