The Creatures Of The Dark

~Proloog~

Ik wist niet wat me overkwam na de middag maar ik kreeg hevige hoofdpijn en zweet parelde op mijn voorhoofd. 'Love is alles goed?' vroeg Earnest fluisterend. 'Jaja.' fluisterde ik maar mijn stem trilde van pijn. 'Het gaat duidelijk niet.' fluisterde Earnest. 'Meneer Loveness voelt zich niet goed.' 'De bel gaat zo.' zei de leerkracht. Ik viel stuiptrekkend van mijn stoel en gilde heel het lokaal bij één. Earnest sprong recht en nam me op. Hij liep met mij in zijn armen naar de EHBO-lokaal. 'Wat is er aan de hand?' vroeg de verpleegster. 'Ik weet het niet.' zei Earnest. 'Leg haar maar op het bed.' zei de verpleegster. Earnest deed wat hem gevraagd werd. De verpleegster nam mijn temperatuur. 'Vijfentwintig.' zei ze geschrokken. Ze nam dekens en dekte me toe. 'Ga bij haar liggen.' beval ze Earnest. 'Haar temperatuur moet snel naar omhoog.' Earnest deed wat de verpleegster had beveelt en ging dicht tegen me aan liggen, terwijl de verpleegster mijn ouders ging bellen. 'Spreek ik met meneer Reagan?' vroeg ze. 'Ja.' zei mijn vader. 'U spreekt met de verpleegster van de school.' zei de verpleegster. 'Wat is er met Loveness?' vroeg hij bezorgd. 'Dat weten we niet. Ze schreeuwt het uit van pijn en haar temperatuur is te laag.' zei de verpleegster. 'Ik ben erover een paar minuten.' zei mijn vader en hing op. Hij was vijf minuten later op school. 'Waar is ze?' vroeg hij toen hij het lokaaltje binnen stormde. De verpleegster wees naar het bed, waar Earnest met mij lag en ik lag te jammeren van pijn. Hij stormde naar ons toe. 'Ik ben hier. Sssht ik ga je helpen dat beloof ik.' suste mijn vader me. 'Laat het stoppen, pap. Het doet pijn, te veel pijn.' smeekte ik met een van pijn trillende stem. 'Ik neem je mee naar huis. Ik maak je beter dat beloof ik.' zei mijn vader. Hij nam me op dat me nog erger deed jammeren van pijn. Tranen liepen over mijn wangen. 'Laat het stoppen.' smeekte ik. Ik merkte nu pas dat mijn rechter arm, zij, nek en been gevoelloos waren. Mijn vader zag hoe rood mijn rechter arm was. Hij rende naar de auto. Earnest liep achter hem aan. 'Komt het goed met haar?' vroeg hij bezorgd en met tranen in zijn ogen. 'Ja, kom vanavond maar langs dan zal het al beter gaan.' zei mijn vader geruststellend. 'Zorg goed voor jezelf.' zei Earnest tegen mij. 'Natuurlijk.' kreunde ik. 'Zie je vanavond.' Mijn vader smeet het portier dicht en reed met gierende banden weg. 'Wakker blijven, Loveness. Wakker blijven.' herhaalde hij heel de rit. Hij stopte voor ons huis en sprong uit de auto. Hij nam me eruit en stormde het huis in. Hij legde me op de zetel en dekte me onder. 'Wat is er met haar?' vroeg mijn moeder bezorgd. 'Ze krijgt haar Teken. Het komt in orde.' zei mijn vader zelfverzekerd. Ik gilde het huis bij één, toen ik een brandend gevoel over mijn arm voelde lopen. Tranen liepen over mijn wangen. 'Laat het stoppen!' gilde ik. 'Asjeblieft laat het stoppen!' 'Ssht. Het is begonnen.' zei mijn vader meer tegen zichzelf dan tegen mij of mijn moeder.

Een halfuur was voorbij toen het brandende gevoel mijn schouder bereikte. Het brandende gevoel maakte plaats voor een stekend gevoel alsof er doornen in mijn huid werden gestoken. Ik voelde hoe het van mijn schouder naar mijn nek verplaatste en van mijn nek naar mijn borst en zij. Ook dit duurde een halfuur. Ik voelde weer de overgang hoe het van de stekende pijn in een wakende pijn veranderde. Ik gilde niet meer maar kreunde toen er even pijn op flakkerde. Ik hield mijn ogen dicht geknepen uit angst, dat de kleinste beweging de pijn weer zou aan wakkeren. Ik voelde hoe de lijn over mijn middel naar mijn lies ging en vandaar naar mijn bovenbeen. Toen kwam er weer een overgang, helse pijn jaagde als een storm door me heen. De lijn die met de pijn getrokken werd, liep van mijn bovenbeen naar mijn enkel.

Na een uur stopte de pijn en voelde ik een rust over me heen dalen. Ik opende even mijn ogen en ik keek recht in mijn vaders ogen. 'Mag ik nu even slapen?' vroeg ik met een schorre stem van het gillen. Mijn vader knikte. 'Rust maar even.' zei hij en kuste mijn voorhoofd. Voor ik het zelf besefte was ik al in een diepe slaap.

Ik opende traag mijn ogen. 'Mam? Pap?' vroeg ik mijn stem niet meer dan een zwakke fluistering. Mijn ouders stonden meteen bij me. 'Hoe voel je je?' vroeg mijn vader bezorgd. 'Het gaat goed.' zei ik en probeerde overeind te komen. Wat me kreunend lukte. 'Ik douche even en dan gaan we.' zei ik tegen mijn vader. Ik stond op maar zakte door mijn benen. Mijn vader kon me net op tijd opvangen. 'Niet zo snel. Je hebt je Teken volbracht en zichtbaar gemaakt dat vraagt energie en kracht. Je moet rusten.' zei hij. 'Maar ik heb je belooft je te helpen.' zei ik zacht. 'Over een uurtje kun je wel staan, zolang kunnen we nog wel wachten.' stelde mijn vader me gerust en legde me terug op de zetel. Ik viel meteen weer in slaap. Ik schrok wakker van een akelige droom. 'Wat is er?' vroeg mijn moeder. 'Een akelige droom.' fluisterde ik en ik ging terug liggen. 'Waar is pap?' 'Hij is het zelf gaan klaar zetten. Hij wouw je voldoende rust gunnen. Over een uurtje vertrek ik.' zei mijn moeder. 'Ik had belooft te helpen.' zei ik zacht. 'Dat weet ik, maar hij wil enkel het beste voor jou.' zei mijn moeder. Ik zuchtte. 'Je hebt gelijk. Veel plezier.' Ik gaf mijn moeder een kus op de wang en ging naar boven. Ik keek voor het eerst naar mijn arm en er was een zwarte lijn die rond mijn arm draaide, die leek in brand te staan. Ik bekeek mijn andere Tekens, die van mijn schouder, nek, borst en middel was een lijn met doornen en bladen aan. De andere lijn van mijn middel naar mijn bovenbeen was een golvende lijn die op water leek. Het laatste Teken liep van mijn bovenbeen naar mijn enkel en de lijn was in een schroef vorm, die leek op een tornado. Na even mijn Tekens te hebben bewonderd douchte ik en deed ik een lange broek aan, een t-shirt met lange mouwen en een sjaal zodat mijn Tekens niet zichtbaar waren alleen degene op de rug van mijn hand waar de brandende lijn begon en een S vormde. Ik liep naar beneden en zag mijn moeder in een witte jurk staan. 'Hoe staat het me?' vroeg ze onzeker. 'Geweldig.' zei ik gemeend. 'Pap gaat zijn ogen uitkijken.' 'Oké, niets doen wat niet mag.' zei mijn moeder voor ze me een kus gaf en vertrok.

Ik schrok op van de telefoon. 'Hallo met Loveness Reagan.' zei ik. 'Hey Love. Ik bel om te zeggen dat ik en Saerkin vertrekken. Alec kon niet komen.' zei Earnest. 'Oké. Ik zie jullie over tien minuutjes.' zei ik. 'Ja, tot over tien minuten.' zei Earnest en hing op. Toen ze twintig minuten later er nog niet waren werd ik ongerust. Ik nam mijn sleutels en ging het huis uit. Ik zag Earnests auto op de oprit staan. Ik rende er snel naar toe. 'Waarom komen jullie niet binnen?' vroeg ik lachend terwijl ik het portier open trok. Ik gilde toen ik Earnest met doorgesneden keel zag zitten. 'Nee, nee. Earnest!' riep ik en greep zijn hoofd. 'Earnest doe je ogen open, asjeblieft.' smeekte ik en de tranen liepen over mijn wangen. Er kwam geen reactie. Ik rende naar de passagiersstoel en opende het portier. Ook Saerkin zat er met doorgesneden keel. Ik belde de ambulance en de politie en vijf minuten later stonden ze er. 'Waarom waren ze hier?' vroeg de hoofdinspecteur. 'Ik ben jarig en we gingen wat films kijken zoals elk jaar.' zei ik snikkend. 'Heb je enig idee wie dit gedaan zou kunnen hebben?' vroeg de hoofdinspecteur. 'Nee.' zei ik maar ik had een vermoedde wie het gedaan zou kunnen hebben. 'Waar zijn je ouders?' vroeg de hoofdinspecteur. 'Het is hun trouwdag en ze zijn gaan picknicken aan het strand.' zei ik en nam mijn telefoon. 'Mag ik ze even bellen?' 'Natuurlijk.' Ik toetste meteen mijn vaders nummer in. Hij ging een aantal keer over, maar ging uiteindelijk over op de voicemail. 'Zouden jullie me naar het strand kunnen brengen. Ik kan ze niet bereiken en ik heb er een slecht gevoel over.' zei ik angstig tegen de hoofdinspecteur. 'Natuurlijk.' zei de hoofdinspecteur. 'Stap in.' De hoofdinspecteur zette de sirene aan en reed snel naar het strand.