Lost Girl

Lost Girl part 5

Δεν ξερω,ενιωθα οτι μπορουσα να τον εμπιστευτω,οτι δεν θα μου εκανε κακο.

Γυρισαμε πισω στο σπιτι..Τωρα παρατηρω πως ειναι.Μικρο,ξυλινο,με ενα τεραστιο μπαλκονι,που εχει ενα μικρο τραπεζακι και καρεκλες.

Με κατευθυνει προς τα εκει και με βαζει να καθισω σε μια ξυλινη καρεκλα..Και εκεινος,παιρνοντας αλλη μια,ερχεται και καθεται μπροστα μου.

Ντ:''..Μη ξαναφυγεις ετσι..Ισα που σε προλαβα''ειπε κοιτωντας με στα ματια
Εγω:''..Τρεχω γρηγορα ετσι?''ρωτησα με ενα ανεξηγητο χαμογελο στα χειλη μου
Ντ:'' Ναι,πολυ''μου χαμογελασε και εκεινος
Ντ''...Πως σε λενε?''με ρωταει φυσιολογικα

Τοσο απλη ερωτηση,μα τοσο αφαντη η απαντηση..Δεν θυμαμαι πως με λενε,δεν θυμαμαι πως ηρθα εδω ή αν ζουσα εδω!.Υπαρχει ενα μεγαλο κενο στη μνημη μου που ουτε αυτο δεν γνωριζω..Δεν θυμαμαι τιποτα

Εγω:''..Ειλικρινά..δεν θυμαμαι''λεω και τον βλεπω να με κοιταει με ορθανοιχτα ματια και μισανοιχτο στομα
Ντ:''..Δεν θυμασαι τιποτα?''
Εγω:''..Νιωθω πολυ μπερδεμενη.Δεν θυμαμαι για εμενα''ειπα και θλιμμένη κοιταω κατω.
Ντ:''..Ελα,μη στεναχωριεσαι,ολα θα πανε καλα''ειπε και μου επιασε το χερι,που ακουμπουσε στο γονατο μου.
Ντ:''..Μπορεις να μεινεις εδω μεχρι να θυμηθεις ποια εισαι''
Εγω:''..Αληθεια?''ρωτησα σηκωνοντας το κεφαλι μου,με τα ματια μου να εχουν αφησει τα δακρυα να φυγουν
Ντ:''Ναι''ειπε χαμογελαστος και αυτοματως τον αγκαλιασα
Εγω:''..Σε ευχαριστω πολυ'' του ειπα μεσα απο την αγκαλια μας
Με αγκαλιασε και εκεινος λιγο αμηχανα.
Ντ:''..Τι-Τιποτα''
???:''Μαμα,μπαμπα ξυπνησε!!''ακουστηκε μια παιδικη φωνη απο μακρια

Αμεσως αφηνω τον Ντειμον,και ξανακαθομαι στην θεση μου,οντας λιγο ντροπαλη
Βηματα ακουγωνται απο την ξυλινη σκαλα και ενα ξανθο,μικρο κεφαλακι,κανει την εμφανιση του και ερχεται κοντα μου

???:''Πως σε λενε?Ποσο χρονων εισαι?Σε εφεραν οι εξωγηινοι?Εισαι και εσυ εξωγηινος?"ρωταει με ματια που περιμενουν να απαντησω σε καθε ερωτηση ξεχωριστα
Παω να μιλησω αλλα μια φωνη με διακοπτει
???:''Ροουζ,μη ενωχλεις την κοπελα''λεει η αυστηρη φωνη του πατερα καθως ανεβαινε και εκεινος τα σκαλια,κρατωντας πολλες σακουλες
Ρο:''Μα θελω να μαθω!''ειπε με φουσκωμενα μαγουλα απο θυμο
???:''Αργοτερα.Τωρα πρεπει να βοηθησεις την μαμα''της ειπε και το μικρο κορίτσι ετρεξε προς μια κυρια που κρατουσε και εκεινη πραγματα.
Ντ:''..Συγνωμη γι'αυτο.Η αδερφη μου εχει μεγαλη φαντασια''ειπε λιγο αμηχανα,ξυνοντας το κεφαλι του
Του χαμογελαω
Εγω:''Δεν πειραζει..Ειναι πολυ γλυκια''
Ντ:''Εκεινη σε βρηκε''
Εγω:''Αληθεια?''
Ντ:''Ναι''ειπε και μου χαμογελασε
Ολοι φαινονται πολυ καλοι.Σιγουρα θα με βοηθησουν να θυμηθω και να γυρισω σπιτι μου..
Βεβαια,δεν ξερω αν εχω γονεις ή καποιον που να ψαχνει για εμενα..Δεν ξερω τι να κανω...
???:''Ντειμον ελα λιγο να βοηθησεις!''λεει μια φωνη μεσα απο το σπιτι
Εκεινος με κοιταει λιγο αμηχανα
Ντ:''Πρεπει να παω για λιγο..Μη το σκάσεις ξανά ,σε παρακαλω''ειπε ενω σηκωθηκε απο την καρεκλα
Εγω κουναω αρνητικα το κεφαλι μου χαμογελωντας.
Χαμογελαει και εκεινος και μπαινει μεσα στο σπιτι.

Ο Ντειμον βρισκεται μεσα στο σπιτι με την οικογενεια του και τακτοποιουν τα πραγματα

???:''Και πηγε να το σκασει?''ρωταει η Σουζαν καθως τοποθετουσε τα πραγματα στο ντουλαπι της κουζινας
Ντ:''Ναι,παλι καλα την προλαβα,λιγο πριν μπει στο δασος''ειπε και της εδωσε την αλλη τσαντα με τα ψωνια
Ρομπ:''Ωραια τωρα που συνηλθε,πρεπει να φυγει''ειπε ο πατερας ψυχρα
Ντ:''..Δεν θυμαται τιποτα μπαμπα.Πως θα την αφησουμε να φυγει,χωρις να ξερει ουτε το ονομα της?''
Ρομπ:''Γι'αυτο υπαρχουν και ανθρωποι που ειναι ειδικοι σε αυτο!..Θα την παμε στο ιατρειο και ο Ντίκσον θα ξερει τι θα κανει''ειπε πινοντας τον καφε που του ειχε ετοιμασει η Σουζαν.
Σουζ:''..Ρομπερτ,δεν νομιζεις πως το καλυτερο ειναι να μεινει εδω?Το να την στειλει ο Ντικσον σε μια κλινικη μονη,μπορει να την τρελανει..Εδω πιστευω πως θα ειναι ηρεμη και θα θυμηθει πιο γρηγορα,επειδη θα ειναι εξω και οχι σε καποιο δωματιο κλειδωμενη''
Ντ:''..Συμφωνω με την μαμα''
Ρομπ:''Εγω παλι οχι..Θα παρω τηλεφωνο τον γιατρο να ερθει να την παρει''ειπε αμετάκλητος.