“Ma , Pa ! wag kayong mag alala sa akin hah kaya ko toh!,kaya ko alagaan ang sarili ko gusto ko alagaan rin ninyo ang sarili ninyo hah!” di ko mapigilan umiyak niyakap ko si mama at si papa. Inihatid nila ako sa terminal.
“anak tawagan mo kami hah kapag may nangayari sayo hah!” hindi magawa mag alala ni mama habang umiiyak
“don’t worry ma kayo ko toh, bye” niyakap ko sila pareho sabay bulong “Ma, Pa , mahal na mahal ko kayo pareho sana maitindihan ninyo ang desisyon ko.
“mahal din ka naming anak, god always bless you, be safe” niyakap ako n papa nang mahigpit, nakasakay na ako nang bus. Habang papalayo ang bus hindi ko magawang umiyak nalang habang tumingin kina mama at papa. Hindi ko rin alam kung bakit mas pinili ko manirahan sa Baguio. Siguro may plano ang diyos sa akin.
“oohh!!! Nakarating na tayo sa terminal, ingat lang sa pagbaba at tingnan ninyo muna ang mga gamit bago bumaba” nagising ako sa dahil sa pasigaw nang konduktor bumaba na rin ako.
Nilanghap ko ang sariwang hangin sa Baguio para ako ulit nabuhayan. Sumakay na rin ako nang taxi papunta sa rest house namin. Habang nasa taxi ako hindi ko maiwasan mag alala kina mama at papa. Nakarating na rin ako 2 hours ang biyahe papunta sa rest house namin, nasa tutuk nang bundok yung bahay namin, na miss ko tuloy yung puto at sikwate na lage niluluto ni mama kapag malamig. Malamig pa naman ngayon sa baguio kailangan ko nang proteksyon ininum ko yung gamut ko at nagpahinga narin. Pagkagising ko natakot ako sa pagbiglaang sakit nang tiyan ko hinanap ko yung gamut ko saka ko ininum ” lord, wag mo na ngayon hindi ko pa nagagawa yung mission ko” napa isip ako
“ teka! Ano bang mission ko?”.
BINABASA MO ANG
Life Is Too Short To Wait
Teen FictionDescription : Paano mo mamahalin ang isang taong malapit nang mamatay? At paano mo rin mahalin ang isang tao ang turing sa sarili ay patay na?
