Life Is Too Short To Wait

Chapter 3

                                                            2 MONTHS

2 buwan ko narin alam  ang lahat at ang pag alis ko sa amin pero haggang ngayon hindi ko pa alam kung ano talaga ang mission ko. May 3 buwan nalang ako para mabuhay. Lage ko binilang yung araw at oras. Lage rin ako nagsusulat ng diary ko araw-araw. Wla ako magawa sa bahay kaya namalengke ako hindi ko namalayan yung oras gabi na pala!. Kailangan ko nang umuwi habang naglalakad ako sa amin may nakita akong lalaki naka handusay sa kalye lumapit ako “buhay pa!”, pagkakita ko sa kanya dugo an siya natakot ako gusto ko sana siyang iwan pero hindi ko kaya “konsensya ang papatay sa akin kung hindi ko sasagipin tong lalaki na’to”. Tinulungan ko at dinala ko sa bahay, nihiga ko siya sa sofa nasaksak siya. Sa tansya ko may kaaway ito madami siyang tattoo,”di kaya adik toh?”, buti nalng may alam ako sa medicina doctor ang kinuha ko kurso di lang natapos dahil sa sakit ko. Ginamot ko siya tinahe ko yung sugat niya. Tinutukan ko siya lage dahil kanina biglang tumaas yung lagnat niya buti na agapan ko pwede na rin ako matulog baka ako naman ang magkasakit.

“shiitttt!!! Hayop sino bang tumulong sa akin! Ahhh! Bwiissiittt ang sakit!”, nakita niya ang tahi niya.

Narinig ko siya mula sa kusina lumapit ako at inabotan ko siya nang tubig

“buti gising kana!”

“wag kang malikot at baka bumuka yung tahi moh!”

“shiit! Sino ka bah? Hah? Alam mo sana pinabayaan mo nalang akong mamatay sa kalye, sana hindi mo na lang ako tinulungan, mas gustuhin ko pang mamatay kaysa magkaroon nang utang na loob sa’yo, lestseng ! buhay toh ou!....”

Natigilan ako sa sinabi niya di ko magawang hindi rin magalit, “hoy mister! Buti tinulungan pa kita kaw pa tong may ganang magalit! Wag kang mag alala! Hind kita sisingilin!”, umalis nalng ako baka ano magawa koh…”ibang klase siyang lalaki hah nkaka highblood!,, ayy naku bahala siya”. Pero hindi ko parin mapigilan mag alala kaya lumapit ako sa kanya nahihirapan siyang kunin yung baso na may tubig kaya ako nalang ang kumuha para sa kanya hindi na siya naprotesta pa.

“magpagaling ka muna bago mo ako pagalitan sa pagtulong ko sa’yo”.

2 araw nakakalakad na rin siya, nasa garden ako nababasa nang bigla niya akong tinawag. ”hoy! Hoy! Bingi ka bah?”.

 Hinarap ko siya “mister! May pangalan ako at hindi HOY!” ,  galit na pakasabi koh

“tanga! Ka bah? Hindi nga kita kilala ehh hindi ko alam ang pangalan mo, alangan naman tawagin kita nang kung anu2x,” sarstikong pakasabi niya.

Ayy! Oo nga noh.. ayy nakakahiya ano ba toh,” aahmmppp,,,, sorry hah! Tao lng nagkamali lng galit agad di pa pwedeng cool muna”, lumapit siya sa akin at natawa ako dahil nahirapan siya sa pag upo.

“shiittt!! Ang sakit!” pabulong pakasabi niya,

 “Narinig kita wag kang masyadong malikot”,naka smile ako sa kanya

 “ aahhh by the way I’m Sofie Glaze Acosta”, Inabot ko ang kamay ko para makishake hand pero na disappoint ko kasi dedma yung show!. My gosh wla ba siyang magandang ugali hindi ba siya tinuruan nang magulang niya?.

Binawe ko yung kamay ko “ahhmmmpp kw anung pangalan mo?.” Nakatingin lang siya sa akin. “ may mali ba sa sinabi ko?”.

“DREY” sa wakas sinagot na rin niya ako,” ahhmmpp apelyido mo?, ilang taon kana?, saan ka nakatira?,”

“bakit ang dami mong tanong?, imbestigador ka ba? Hah…. Bakit may mapapala ka bah pag sinagot ko lahat nang mga katanungan moh?” sarstikong pakasabi niya.

“wla!! Ok! Ok! Fine hands up suko na ako! Pwede ba maging mabait ka naman sa akin hah? Wala akong masamang intesyon sa’yo at hindi kita kilala ok?” my gosh anu bang klaseng tao siya?. Yung ugali niya mas sahol pa sa pagkekemo koh!! Lagas lahat nang buhok koh!,,,,,

” cge kumain na tayo”.