broken girl (On Hold)

4

Ik gilde verschrikt, de tranen liepen over mijn wangen. Ik wist wat dit betekende, ik wist wat er was maar wou het niet geloven. 'Niet nog eens, niet nog eens, niet nog eens, ...' de trainster kwam mijn kant op. "Tessa? Wat is er? Doet er iets pijn?" vroeg ze bezorgd. Ik kon niet antwoorden, alleen maar hysterisch snikken. Sofie kwam naar mij en knielde naast me neer. Zonder iets te zeggen nam ze mij in een knuffel en ik snikte tegen haar schouder. 

Liefste dagboek,

Pfff, nu ik geopereerd ben aan mijn knie is alles alleen maar erger geworden. Ik lig nu nog in het gips, maar ik heb al een voorschrift voor aquatherapie en morgen ga ik naar de kinesist. Ik zal elke dag moeten gaan, en 3 keer per week aquatherapie. Ik hoop dat ik ga rondkomen, want volgende week zijn het examens en ik ben al een week niet naar school gegaan... Ik denk nog vaak aan de momenten voor ik in een soort bewusteloosheid zakte. Ik herinner mij mijn kamer in het ziekenhuis nog, en mijn kamergenootje. Ik weet nog wat voor stress ik had voor de operatie, en wat een honger. Ja, ik had honger, 24 uur niet eten en drinken is zwaar weet je? Maar ik denk ook nog vaak aan het moment dat ze mijn armen vastbonden, op de operatietafel. Ik weet nog het moment dat een aardig uitziende chirurg een zuurstofmasker op mijn hoofd zette, en ik weet zeker nog het moment dat mijn ogen toevielen en ik de dokter de scalpel zag pakken...

Ik pakte Sofie vast. "Nog eens door die hel gaan overleef ik niet." Fluisterde ik, mijn stem schor van de tranen. De trainster trok me recht en op mijn ene been balancerend stond ik recht. De hele ploeg keek naar mij, beschaamd boog ik mijn hoofd. Sofie sloeg haar armen rond mijn schouder en samen hinkelden we naar de bank. Tot mijn teleurstelling zag ik dat Jonas en zijn vrienden er nog altijd stonden, en dat ze naar mij staarden. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Sofie zette me op de bank en liep om ijs. Behulpzaam legde ze het witte pak op mijn been en hurkte voor mij. "Denk je dat het terug je kruisband is?" Vroeg ze zachtjes, zodat de jongens het niet konden horen. "Dat moet het wel zijn." Zei ik verbitterd. "Ik zou dan toch naar de dokter gaan, en je brace terug dragen." Zei ze. Ik kreunde inwendig. Ken je zo van die subtiele onzichtbare braces die je onder je broek draagt en waar niemand iets van ziet? Die heb ik dus niet, ik heb een enorm ijzeren geval dat rond heel mijn been gekronkeld zit en met een beetje ongeluk piept als ik mijn been buig. "Heb ik gezegd dat ik mijn leven bui ben?" Vraag ik. Er komt een klein lachje rond Sofie haar mond. Maar ergens meende ik het, ik werd nu al vaak genoeg nagewezen op school en wou niet nog meer opvallen. En er zijn een paar leerkrachten die het ogelooflijk grappig vinden om mij belachelijk te maken. Maar toen werd ik ruw uit mijn gedachten getrokken want Jonas kwam naar me toe...