Remix a la nerd

8 Ethan

Ethan p.o.v.

Het was fantastisch. Beter dan iets dat ik ooit gedaan hebt. Zwemmen om middernacht, alsof alle zorgen weg dreven. Weg dreven op het water.

Haar glimlach deed hetzelfde. Zorgen dat al mijn problemen even niet bestaan.

En Vayenne heeft me met nog meer dingen verrast dan ik verwacht had.

Ze houdt van Gamen, iets dat ik niet verwacht had bij haar. Ze werkt voor Vy, iets wat ik wel had kunnen verwachten en ze doet dingen die niemand anders ooit zou doen.

Nu liggen we samen op onze grote, zwarte handdoeken in het gras. Het is warm, maar toch hebben we onze kleding aangedaan achter een boom en liggen onze zwemkleren op mijn auto te drogen. Vayenne kijkt met een zucht van geluk omhoog.

'Is het niet bijzonder. Die sterren zijn zo ver van ons vandaan. Maar toch kunnen we ze zien. Eigenlijk zijn het legendes.' zucht ze terwijl ze haar hoofd omdraait, ik doe hetzelfde.

'Weet je Ethan, zwart haar staat je echt veel beter dan dat blonde.' fluistert ze. Ik glimlach naar haar.

'Dankje.' fluister ik terug.

Vayenne kijkt weer naar de sterren, terwijl ik naar haar kijk. Vayenne haar ademhaling word regelmatig, een teken dat ze in slaap is gevallen.

Ze slaapt schattig.

Wacht? Wat!?

Oké Ethan, focus. Ze is gewoon een meisje. Je voelt niks voor haar.

Behalve dan dat ze veel bijzonderder is. En anders dan alle andere meisjes die je kent.

Stop!

Waarom voel je je dan zo als ze in de buurt is? Waarom?

Ik weet het niet!

Ik wel, je vind haar leuk.

~~~

Ik word wakker door het zonlicht dat in mijn ogen prikt.

Wacht eens? Thuis heb ik gordijnen die dicht zitten. Waar komt dat zonlicht vandaan?

Ik open verwart mijn ogen en zie dat ik op een handdoek bij het meer lig. Ik kijk naast me en zie dat Vayenne nog steeds ligt te slapen. Het zonlicht zorgt ervoor dat het lijkt of ze licht geeft.
Ze is mooi als ze slaapt.
En ook als ze wakker is.
Ze is gewoon mooi.

Ik voel ineens mijn telefoon trillen. Ik sta op, loop naar de waterkant en pak mijn telefoon. Ik ga bij de waterkant op een grote steen zitten en ontgrendel mijn telefoon. 

Zo 'n 20 gemiste oproepen van Metias en nog eens zo 'n 200 berichten van Metias, de arry's en mijn ouders.  

Hoe laat is het dan? 

De zwarte cijfertjes op mijn telefoon doen me schrikken.

Een uur in de middag. 

We hebben echt een probleem. Aangezien we nu allang op school hadden moeten zitten. 

'Vayenne!' zeg ik terwijl ik naar haar toe loop. 

'Nee Nola, ik heb het laatste koekje niet opgegeten.' mompelt ze. 

'Vayenne!' zeg ik dit keer iets harder. 

'Ja oké. Misschien heb ik hem wel opgegeten. Maar ik wist niet dat het jou koekje was.' mompelt ze weer. Ik lach even in mezelf. Ze praat in haar slaap. 

'Vayenne. We moeten naar school.' zeg ik terwijl ik haar een beetje door elkaar schud. 

'SCHOOL!' roept ze verdwaast uit terwijl ze haar ogen opent. 

'Goedemorgen slaapkop.' grinnik ik. Vayenne kijkt me een beetje dodelijk aan. 

'Misschien moeten we gaan.' zegt ze. Ik knik. We pakken onze spullen en stappen in mijn auto. 

~~~

'Vayenne?' vraag ik zodra we geparkeerd zijn op het schoolplein. Ik heb mijn pruik weer op en mijn lenzen weer in.

'Ja?' vraagt Vayenne terwijl ze me vragend aankijkt. 

'Ik vond het erg gezellig en ik vroeg me af of je misschien vrijdag naar mijn feestje wilt komen met je vrienden.' vraag ik met een schuine glimlach. 

'Ja, ik zal het aan mijn vrienden vragen nadat ik een vragenvuur op me af heb gekregen.' antwoord Vayenne waarna ze de autodeur openmaakt en uit de auto stapt. Na een tijdje is ze uit mijn zicht verdwenen. 

Daarna stap ik zelf ook uit en loop ik naar binnen. Het is nu pauze, dus loop ik gelijk door naar Metias. 

'Waar zat je gast.' sist Metias boos naar me. 'Ik dacht namelijk dat je meteen na je werk naar huis zou komen.' 

'Dat was ook het plan, maar als er een vergiftigd meisje voor je neus neervalt is het misschien aardig om haar even naar het ziekenhuis te gaan en er bij te blijven als je niet weet wie je moet bellen.' antwoord ik zachtjes. Ik heb besloten niks te zeggen over het feit dat we naar een meer zijn gegaan, en naar de mac donalds. Dat blijft tussen ons. 

'Owh. Ja. Dat was heel Gentle van je. Maar geef volgende keer dat er een meisje neervalt voor je neus een belletje naar je beste vriend hier. Want die dacht dat je zelf ontvoerd was ofzo.' zegt Metias terwijl hij een stoel pakt en er achterstevoren op gaat zitten. 

'Zal ik doen.' grinnik ik terwijl ik ook een stoel pak en er op ga zitten. 'Maar eigenlijk hoop ik dat er geen volgende keer komt.' Vervolg ik. 

'Ja dat snap ik. Het is niet echt leuk als er een meisje vergiftigd neer valt.' antwoord Metias. 

'Ik heb haar uitgenodigd voor het feest vrijdag.' zeg ik. Metias grijnst. 

'Oh ja. Dat feest.' grijnst hij nog. Ik schud mijn hoofd. 

'Wat heb je nou weer geregeld?' zucht ik. 

'Dat, mijn beste vriend, is nog een verassing.' zegt Metias grijnzend. 

'Het zal wel weer verschrikkelijk worden.' zucht ik. 

'Heb eens wat meer vertrouwen in mij.' jammert Metias. 

'In jou kun je onmogelijk vertrouwen hebben, kom we gaan een broodje halen. Ik heb nog niet gegeten.' 

~~~

We zitten weer bij wiskunde. Ik heb het huiswerk, zoals gewoonlijk, niet af. Maar dit keer controleert ze het. 

En dat doet ze nooit. 

'Ik ben teleurgesteld Vayenne. Dit had ik niet verwacht.' 

'Ik lag in het ziekenhuis mevrouw. Ik kan er niet heel veel aan doen.' antwoord Vayenne. 

'Ja, dan snap ik het. Maar dan heb ik eigenlijk een verklaring nodig van een van je ouders of een betrokkene.' antwoord onze docente. 

'Mijn vader is in Australië. En voor de rest heb ik geen verklaring.' antwoord Vayenne stilletjes. 

'Ik was erbij.' zeg ik vlug. Iets wat me een dankbare blik van Vayenne oplevert. 

Graag gedaan denk ik bij mezelf. De docente knikt en loopt dan weer verder. Maar niet zonder mij een aantekening te geven voor mijn huiswerk. 

Dit gaat nog een lange les worden.