Remix a la nerd

41 Ethan

A/n

Oké. Ik ben heel erg gemeen. Ik ga pas verder over 3K.... Dus als ik 100K heb komt het nieuwe hoofdstuk erop. 

Xxx Yara

Ethan p.o.v: 

Toen ik weer wakker werd zag ik allemaal lichamen liggen. Bewusteloos, niet dood. Gelukkig. Maar wel hadden ze allemaal een zak over hun hoofd. Ik kroop moeizaam naar de eerste toe en trok de zak van zijn hoofd. 

Metias. 

Hij ademde nog. Gelukkig. Hij was alleen maar bewusteloos. Dat was dan ook niet echt goed, maar het was beter dan niks. Ik was allang blij dat hij niet dood was. 

Ik hapte naar adem en kroop verder naar de andere bewusteloze lichamen. 

Nola. 

Tamara. 

Kate. 

Sam. 

Anoniem had onze vrienden ook ontvoerd. Hopelijk hadden ze geen pijn. Ik verwachtte eigenlijk dat ze geen pijn hadden. Als je bewusteloos bent voel je bijna niks. Hoop ik dan. 

Ik ging er maar gewoon van uit  Maar het was te betwijfelen of dat zo zou blijven. Anoniem kenende zouden ze heel snel pijn hebben. 

Ik hoorde iemand pijnlijk kreunen. Ik keek om me heen en zag dat Kate haar ogen open deed. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze rond keek. 

'Waar in vredesnaam zijn we?' vroeg ze verbaast. 

'Het hol van de leeuw.' mompelde ik. 

'Heeft Anoniem ons ontvoerd?!?' Kates ogen werden groot voordat ze waterig begonnen te worden. 

'Nee. Niet huilen alsjeblieft!' Het was eruit voor ik er erg in had. Maar Kates tranen bleven waar ze waren. 

'I-ik moet Xander zien te bereiken. Hij krijgt ons hier wel uit.' Kate zocht in haar broekzakken, de zakken van haar trui en in haar BH (?) naar iets. 

'Shit. Die rotzakken hebben mijn telefoon gejat.' Kates ogen werden weer glimmend. 

'Rustig maar. Ik durf te wedden dat je vriendje je komt redden.' troostte ik haar. Het was een tijdje stil nadat ze had geknikt. We durfden ons niet te verroeren. 

'Oh mijn god. Kate ben je oké?!' Een jongensstem dit keer. Sam. De tweelingbroer van Kate. Natuurlijk was hij bezorgt om Kate. 

'Ik ben oké, Sam. Is jou telefoon ook gejat?' Ik keek naar Sam, die ook naar zijn telefoon begon te zoeken. 

'Ja. Die klootzakken.' Hij leek te grommen van woede. 

De deur opende zich. Ik verwachte Anoniem te zien, maar in tegenstelling tot dat zag ik Xander staan. Kate stond zo snel als ze kon op en liep recht in zijn armen. Ze omklemde hem stevig, alsof ze hem nooit meer wilde laten gaan. Ze wilde hem nooit meer loslaten. 

'Hoe heb je ons zo snel gevonden?' vroeg ze zachtjes. 

Maar Xander duwde haar van zich af en ze belandde op de grond. 

'Ik ben degene die jullie hier heeft gebracht.' zei hij. Ik zag de pijn in zijn ogen, maar toch. Hij was een verrader. 

'Je was een mol!?' riep Sam boos. 

'Ik wist wel dat we je niet konden vertrouwen! Jij blijft met je poten van mijn zusje af!' vervolgde hij woedend. Xander stak zijn handen in de lucht om hem tot stilte te manen. 

'Is de rest al wakker.' Zijn stem was net als staal. Koud en kil. 

'Nee. Wij zijn de enigen die tot nu toe wakker zijn.' zei ik tegen hem. 

'Maak de rest wakker.' beveelde hij ons. Ik kroop naar Vayenne toe en schudde haar lichtjes heen en weer aan haar arm. Ze hapte naar adem toen ik de arm aanraakte en werd toen wakker. Ze trok haar arm terug. 

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik bezorgt.

'Anoniem heeft mijn arm om gebroken, of gekneusd. In elk geval doet het enorm veel pijn.' zegt ze terwijl ze haar pijnlijke arm vasthoud. 

'Sorry.' zeg ik. Ze knikt als teken dat het goed is en kijkt dan de kamer rond. 

'Sinds wanneer zijn zij hier?' vraagt ze bezorgt als ze naar haar vrienden kijkt, die ondertussen ook wakker zijn. 

'Geen idee. Niet lang in elk geval.' zeg ik. Vayenne knikt. 

'Het is allemaal mijn schuld. En ik weet niet eens waarom.' zegt ze. 

'Het is niet jou schuld.' troost ik haar een beetje. Vayenne glimlacht zwakjes. 

'Anoniem wil jullie zien.' onderbreekt Xander ons allemaal. 

'En sinds wanneer is Xander een verrader?' vraagt Vayenne woedend. 

'Weten we niet.' zeg ik. Vayenne knikt. 

'Vandaag nog!' riep Xander weer. We liepen in een rij de kamer uit en werden door een doolhof van gangen geleid. Nergens waren er ramen, dus kon ik niet zien waar we ergens waren. Het was verschrikkelijk. Geen enkel herkenningspunt. Geen enkele ontsnappingsmogelijkheid. 

Ik gaf het niet graag toe, maar Anoniem was slim. Wie het ook mocht zijn, diegene was hier goed in. 

We liepen een verlichtte kamer binnen waar zes stoelen stonden. Een zevende stoel stond tegenover de andere stoelen. 

'Vayenne. Jij mag plaats nemen op die stoel. De rest mag plaatsnemen op de andere stoelen.' zei Xander met een stalen blik. Vayenne liep naar de stoel die tegenover de andere stoelen stonden, en ik ging precies tegenover haar zitten. Xander bond ons allemaal vast aan de stoel. Zodat we niet weg kunnen. 

Niet heel veel later, ik denk zo 'n vijf minuten, kwam Anoniem binnen. Compleet gehuld in het zwart, met nog steeds hetzelfde masker voor. Ze ging naast Vayenne staan en keek ons een voor een aan. 

'Zo. Kijk eens aan. Alle vrienden herenigd.' De stem klonk neutraal. Het kon een jongen zijn of een meisje. 

Meer verwarrend kon bijna niet. 

'Anoniem. Ik heb een ding te zeggen.' Nola sprak. Alle gezichten in de kamer keken naar haar. 

'Nou, Nola. Vertel het ons.' Het sarcasme droop van de stem af. 

'Als je ons zo graag uit elkaar wilt drijven, als je ons zo graag bang wilt maken, waarom zou je ons dan niet gewoon gelijk laten zien wie je bent? Het is een beetje laf om je te verstoppen achter een masker, is het niet. Anoniem?' Nola leek tevreden te zijn met haar woorden. 

'Oké. Dus jullie willen mijn ware gezicht zien? Dan krijgen jullie mijn ware gezicht te zien.' zei Anoniem. Ik verwachtte dat Anoniem het masker af zou doen, maar in tegendeel pakte ze een schaar uit haar broekzak. Anoniem pakte het haar van Vayenne en knipte het af tot het op haar schouders viel. 

Vayenne zei geen woord en bleef alleen naar voren kijken. Anoniem lachte. 

'Zie je er niet prachtig uit.' zei Anoniem. 

'Nou. Je bent nog een grotere lafaard dan ik dacht. Je durft je masker niet eens af te zetten.' Tamara's stem zat vol vuur. 

Anoniem keek Tamara strak aan. 

'Oh nee? Durf ik dat niet?' De stem van Anoniem klonk woedend. Alsof zijn bloed kookte. 

De handen van Anoniem gingen naar het masker terwijl de in handschoenen gehulde vingers het masker omklemden. 

Anoniem zette het masker af.