Tam da ölümün eşiğindeyken bir şarkı fısıldıyor kulağıma;
Uç! Kanatlarınla taçlandır uçmayı.
Minik adımlarla ölüme yürüyorum ardımda bir piyano sesi. Ama artık uçuyorum ben.
Aklıma babamla oynadığımız oyunlar geliyor parmak ucunda yürürken.
Baba, oyunlarımıza gidiyorum ben.
Herkes endişeyle bakarken yüzümde kocaman bir gülümseme var.
Korkmayın uçabiliyorum ben.
