BENİM HİKÂYEM -Asi Kız-

4.Bölüm

(Arkadaşlar, ben 12 yaşında bir kızım . Hatalarım olmuş olabilir.Yorumlarınızı buna göre yaparsanız sevinirim . Hepinizi çok seviyorum . Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum.)

Kızı sağlam bir şekilde eve gönderdikten sonra patronun yanına gittim.Konuşmamız gerektiğini anlamıştım.Odaya girdiğimde bana kızgın bakışlar attıktan sonra ağzından sadece tek bir kelime çıkmıştı.''Kovuldun!''.'Ne 'der gibi baktıktan sonra patronun iri yarı adamları beni dışarı çıkarttılar.'Ama'diyecek kadar bile vaktim olmamıştı.Çok güzel.Bu kovulduğum 4.işimdi.Bir daha iş bulabilecek miyim?Belirsiz.yolunu tuttum.Enteresan bir şekilde o sesi duydum.Geçen gece koridorda çarpıştığım kişi.Evet,bu o sesti.Emindim.Çünkü ben bir defa duyduğum sesi bir daha unutmazdım.Arkamı döndüğümde kimi göreyim.Doğrusu tanımıyorum ama neyse.İçimden bir ses'çok yakışıklı..'dedi.Gerçekten öyleydi.Yeşil gözlü ve sarı saçlıydı.Üzerinde v yaka bir tişört vardı.Altında kot pantolon.Ama öyle serseri tipi gibi değildi.Böyle dünyaca ünlü bir popstar gibi.Ona öyle bakıyordum ki bir an gözleri gözlerimle buluştu.İşte o an kendime küfür ettim.Ne diye arkasından mal gibi bakıyordum ki,kendimi rezil mi etmeye çalışıyordum?.O bana bakınca hemen kafamı çevirip arkamı döndüm ve hızlı adımlarla yürümeye başladım.Utanmasam koşacaktım.Sokağın sonuna geldiğimde bir baktım çıkmaz sokakmış.Şimda daha da deli olduğumu anlamaya başlamıştım.O çocuğu düşünmekten yolun çıkmaz olduğunu bile unutmuştum.

Derin düşüncelerimden kolumu tutan bir elle çıktım.Kimdi bu şimdi kolumu tutan kişi.Arkamı döndüğümde gözlerim yerinden çıkacak gibi olmuştu adeta.O,yakışıklı çocuk.Arkamdan koşmuş ve yorulmuş gibi bir hali vardı.Ona zor olsada'ne var?'diyen bir bakış atabilmiştim.Yeşil gözleriyle bana bakarken''Sen ,şu geçen gün koridorda çarpıştığım kız mısın?''dedi. Başka kim olabilirdim ki.Evet,dedim hafifçe başımı sallayarak.Bana cebinden bir mektup çıkartıp verdi.Ben daha ne olduğunu anlayamadan mektuba bakarken'babandan 'dedi.Gözlerimi yavaşça gözüne götürdüm.Efendim,der gibi gözlerimi kısarak ona bakarken o konuşmaya geçmişti bile.'Bana söylenilen sadece bu mektubu sana getirmek ve seni ömrümün sonuna kadar korumak,Ezel.Seni tanıyorum.Benden korkmana gerek yok.'.Adımı nereden biliyordu.Şu an korkma dese de gerçekten korkmaya başlamıştım.Hatta tekmeyi atıp kaçmak istemiştim.İyi fikirdi aslında.Fakat bunun yanında bir yanım öğrenmek istiyordu.Adımı nereden öğrendiğini,beni nerden tanığını ve bu gerçekten babamdan bana yazılmış bir mektup muydu?.Tekme atmak yerine konuşmaya başladım;

'Benin nereden tanıyorsun ve bu mektupta gerçekten ne?'. Bilmiş bir hava takınarak cevaplamaya başladı.'İl önce şu gerçeği bilmesin'.Ne gerçeğiydi bu şimdi.Korkuyordum.Zihnimi okumuş gibi bana'Korkma,benim yanımda güvendesin.'dedi.Hah,gerçekten çok içimi rahatlatmıştı.Tek diyebildiğim şey'Anlat'dediğim olmuştu.'Gerçek şu ki,annen ve baban seni hiçbir zaman terk etmediler.Sadece gitmek zorunda kaldılar.Herşey seni korumak için.Ben de dahil.Seni buraya korumak için geldim.Bir süre seninle kalacağım.Baban ve annen tehlikedeler.Her an sen de tehlikeye düşebilirsin.Babana seni koruyacağıma söz verdim.Şu an sadece bilmen gerekenler bunlar.Zamanla kafanın içindeki diğer soruların da cevaplayacağına eminim.Sadece bana soru sorma.'

Zihnimin içinde bir sürü soru dolaşıyordu.Kimdi bu ve ben gerçekten ne hissediyordum?